…zet uw deur wagenwijd voor ons open en verkoop ons wát u maar wilt tegen wélke prijs dan ook (wij trappen er toch wel in).
Recentste (gênante) voorbeeld: een eethoek…
We zijn toe aan nieuwe eetkamerstoelen (herstel: Peet vindt dat we toe zijn aan nieuwe eetkamerstoelen) en ze had ze bij een winkel in Utrecht al zien staan ook. Vorige week zaterdag werd ik aan Sabine (zoals het type stoel heet) voorgesteld en ik vond het prima. De bestelling was gedaan en de aanbetaling ook bijna, toen we ons realiseerden dat het fijn zou zijn als de stoelen onder de eettafel zouden passen. Onze nieuwe aanwinsten hebben immers leuningen, in tegenstelling tot degene die er nu staan. Goeie gedachte, want thuis bleek de tafel 4 centimeter lager dan de vereiste 67 centimeter.
Normaal gesproken zoek je dan verder naar andere stoelen, maar uiteraard besloten de Schlossers (onder fanatieke aanvoering van de vrouwelijke helft) óók maar een nieuwe eettafel te kopen. Gelukkig (wat zijn we toch een bofkonten) bleek de stoelenwinkel gespecialiseerd in tafels. Hoorde ik tijdens ons telefoongesprek kassageluiden, of waren dat de dollartekens die in de ogen van onze meubelvriend sprongen?
Omdat het westerse hart sneller begint te kloppen bij de gedachte aan keuzevrijheid, keken wij afgelopen zaterdag toch ook nog even bij andere winkels. Lang geleden dat ik voor het laatst een eettafel kocht, dus ik had geen idee meer van de kosten. Toen aan de eerste als geschikt gekwalificeerde tafel gelijk een kaartje van €1200,- hing, stond mijn sneller kloppende westerse hart in één keer stil. Maar grappig genoeg was de goedkoopste tafel die we zagen het meest naar onze smaak. €680,- moest die nog altijd kosten (en nou kappen met dat terugrekenen naar guldens Werner!).
We besloten met deze informatie opnieuw naar Utrecht af te reizen en namen ons voor de meubelmaker ‘eerlijk’ openheid van zaken te geven: we hadden voor €600,- een prachtige tafel gezien, en als hij deze (of een andere naar onze smaak) voor dat bedrag voor ons kon maken, hadden we een deal. €600,- en geen euro meer, namen we ons voor. Dan nog zouden we deze dag, met de prijs van de stoelen erbij, €2000,- armer worden.
Vol goede moed stapten we de winkel binnen. De vriendelijke verkoper herkende ons gelijk (gek hͨ?) en wees ons direct een tafel aan die in de uiterste hoek van de zaak stond. “Die wordt het”, zei hij zelfverzekerd. “Een prachtige tafel, waar ik erg trots op ben. Frans eikenhout, moderne vormgeving, oerdegelijk, met houtpinnen in plaats van schroeven. Ik zet er drie lagen nullak op; dat zie je niet, maar beschermt de tafel tegen limonade, thee, wijn enzovoort. Je krijgt er van mij levenslange garantie op en dat zet ik graag voor je op papier. Hij kost normaal €1200,-, maar omdat jullie ook de stoelen kopen, krijg je ‘m van mij voor €700,-.” Peet en ik verblikten of verbloosden niet en stemden in met de koop. Slapjanussen…
NASCHRIFT: tafel en stoelen worden gratis thuisbezorgd (ha!), maar ik begin me af te vragen of die massief houten tafel van 175 kilo wel door ons redelijk smalle gangetje kan…
Toch een tafel met 500€ korting Schlosser! Wat een weelde 😉
Door de gang niet nee… Zeker niet met die krappe draai naar de kamer. En Peet kennende zal het een lange tafel zijn… Maar hij kan vast wel over dat smalle paadje naast jullie huis om hem via de achterdeur naar binnen te doen. Snap nu waarom Peet een ruime schuifpui wilde aan de achterkant… Voorbedachte rade???
Kuzzz, Wendy