Van (katten)kwaad tot erger

Als je een winkel binnenloopt en de winkelier loopt glimlachend linea recta op je af, dan is dat niet per se goed nieuws. Verraadt zijn blik of handelen iets van herkenning, wees dan op je hoede. Balanceert zijn glimlach op het randje van uitbundigheid, vrees dan het ergste. En is hij bereid na sluitingstijd nog even rustig met je door de winkel te wandelen, leg je dan maar neer bij het feit dat je met open ogen het schip ingaat.

Toen ik vanavond voor de tweede keer naar de dierenspeciaalzaak ging, liet de winkelier een andere klant in de steek om mij, vriendelijk lachend, te begroeten: “Mijnheer, wat leuk u weer te zien!” Toen had ik al op mijn hoede moeten zijn… Maar dat was niet nodig, dacht ik nog. Ik was immers gewapend met een boodschappenbriefje naar binnen gestapt, dus hoefde me alleen maar aan mijn lijstje te houden. Hahaha, lachen met mij!

Hoewel ik echt keurig mijn lijstje volgde, werd de glimlach van de winkelier steeds uitbundiger. Lang verhaal kort: ik kwam met het volgende thuis (en enigszins beschaamd verwijs ik ook naar de foto)…

• Een krabpaal > “U kunt natuurlijk meteen zo’n grote nemen, maar deze is wel zo leuk voor kleine katjes, omdat hij van die speelse ballen aan elastiek heeft.” Dat lijkt leuk meegedacht, maar betekent in the long run gewoon dat je twee krabpalen aanschaft, i.p.v. eentje (bedenk je achteraf…)

• Een waterfontein > pompt het water continu rond, zodat er zuurstof in blijft zitten en het water ‘vers’ blijft… dus…

• Antivlooiendruppels > ik stond al met een klein doosje in mijn handen toen ik werd teruggefloten: “Bij twee diertjes kunt u beter deze grotere voordeelverpakking nemen.” Hoorde ik de kassa nou echt kirren bij die grotere aanslag?

• Een feromonen-dispenser > een apparaatje dat je in het stopcontact steekt, waarna het een goedje verspreidt, dat ervoor zorgt dat katten zich thuis voelen. Dit moet voorkomen dat zij zelf hun territorium gaan afbakenen door, bij voorkeur, tegen je Italiaanse designbank te gaan staan sproeien. Overigens is de verspreide lucht voor mensen niet waarneembaar, dus is het moeilijk controleerbaar of het ook echt werkt. Je merkt het vooral in je portemonnee: €29,25…

• Een krabplank in de vorm van een golf > uiteraard heb je ook veel goedkopere, recht-toe-recht-aan krabplanken, maar dit is helemaal je van het, omdat de golfvorm ervoor zorgt dat het tegelijkertijd een soort klimtoestel is

• Een kattentunnel > oorspronkelijk zagen we een slap gevalletje hangen (een soort grote kous waar de tenen vanaf geknipt waren), maar dit is ”“ uiteraard ”“ de overtreffende trap daarvan: de uiteinden zijn harde ringen, wat de ‘instap’ vergemakkelijkt, daarna komt een stuk van slappe stof die – maak ze gek – ook nog eens knispert, en vervolgens komt weer een verhard stuk met een gat erin, waardoor ze naar buiten kunnen klauteren. Die tunnel heeft overigens dezelfde kleur als onze bank, dus ik hoop dat onze honneponnetjes zich niet vergissen…

• Een borstel van statisch materiaal, zodat er veel haren aan blijven hangen > “U hoeft de kat niet te borstelen om de vacht in conditie te houden, maar u kunt kiezen: wilt u de haren in een borstel of op uw bank…”

• en tot slot nog wat klein speelgoed – twee kleine bontmuisjes die ook nog eens rammelen als je ze beweegt, en een ‘poezenhengel’ waaraan als een soort aas een muisje is bevestigd. Waarschijnlijk komt daar het woord muisarm vandaan.

Dit stond allemaal op mijn lijstje, en toch keek ik zonder veel voorpret uit naar het moment waarop mij, letterlijk, de rekening gepresenteerd werd. Voor uw aller vermaak heb ik het schadeformulier hierbij afgebeeld: of ik nog even nét geen €200,- wilde neertellen. Doe daar maar eens de €270,- van de eerste ronde bij… Ik had me (een paar jaar geleden al) nog zo voorgenomen de vertaalslag niet meer te maken, maar omgerekend hebben we er in een paar dagen tijd ruim 1000 ouderwetse guldens doorheen gejast. “Bedankt en tot ziens!” staat triomfantelijk onderaan de bon. Ja, me dunkt!