Voor degenen die het wel en wee van Prada volgen nog even een update…
De laatste weken is ze erg mauwerig. Zodra ze eten krijgt, vreet ze dat direct met huid en haar op, en komt niet lang daarna klagerig mauwend weer naar haar voerbak lopen om te constateren dat die leeg is. Dat kan ze dan volhouden totdat ze, vier uur later, haar volgende portie krijgt. Inderdaad: zij kan dat mauwen prima volhouden, maar ik niet.
Gezien haar geschiedenis hebben we al in een vroeg stadium contact gezocht met Dierenkliniek IJsselstein om te vragen wat dit zou kunnen zijn en wat we hier vervolgens aan zouden kunnen doen. Er was een aantal mogelijkheden:
- Het zou beginnende dementie kunnen zijn, waarbij ze bijv. mauwt omdat ze ons al heeeel lang (5 minuten) niet heeft gezien, of omdat ze zich niet herinnert dat ze net gegeten heeft. Omdat er heel veel aanwijzingen zijn dat dit niet aan de orde is (ze weet bijv. altijd precies achter welke deur haar snoepjes liggen, herkent ons nog heel goed en weet ook haar kattenbak gelukkig nog te vinden), denken we dat dat niet aan de hand is
- Ze zou zich kunnen vervelen. Eerlijk is eerlijk: ik zou graag mijn dagen vullen door alleen maar met haar te spelen, maar er moet helaas ook gewerkt worden. Niettemin komt ze volgens ons niet echt aandacht tekort
- De tumor in haar hoofd zou groter geworden kunnen zijn en pijn veroorzaken. Van dat laatste lijkt in elk geval geen sprake te zijn. Dat is geen wishful thinking. Ik weet dat poezen niet snel pijn zullen tonen, maar we hebben geleerd te kijken naar non-verbale signalen als haar blik en de stand van haar snorharen, en daaruit blijkt rust en ontspanning. Of de tumor groter geworden is, valt alleen te achterhalen met een nieuwe CT-scan, en in overleg met onze dierenarts Doreen en mevrouw Galac, dé autoriteit op dit gebied van het Dierenziekenhuis in Utrecht, hebben we besloten dit Prada niet aan te doen. De eerste CT-scan, waaruit kon worden afgeleid dat de tumor in een soort schil zit, geeft ons allemaal goede hoop dat die niet groter geworden is
Na overleg met onze dierenarts en mevrouw Galac komen we tot de conclusie dat het gedrag van Prada waarschijnlijk te verklaren is uit een teveel aan groeihormoon, wat een onrustig en continu hongerig gevoel kan geven. Daar is een medicijn voor, dat geen negatieve invloed heeft op de cocktail aan medicijnen die Prada al krijgt. Dit goedje heet Galastop. We hadden dat al in huis, omdat er al eerder sprake van was dat wij dit zouden gaan geven. Begin dit jaar was namelijk via die CT-scan al geconstateerd dat Prada een ‘microtumor’ heeft in haar hypofyse. Uit bloedonderzoek bleek toen dat ze ook een verhoogde groeihormoonaanmaak heeft. De combinatie van die twee zaken is te behandelen met dat (nu nog experimentele) medicijn Galastop. Prada zou dit dan drie maanden krijgen. Daarna zou duidelijk moeten zijn of het wel of niet aanslaat. Die kans is 50/50. Mocht het aanslaan, dan zou het zelfs zo kunnen zijn dat dankzij dit medicijn de suikerziekte zou verdwijnen.
Het toedienen van Galastop was echter ingepland als stap 2. Stap 1 was het geven van Leventa om haar schildklierproductie te verhogen. Dat was namelijk een acuter probleem. Leventa bleek een wondermiddel, dat niet alleen de schildklierproductie verhoogde, maar Prada tevens binnen een paar dagen van haar suikerziekte afhielp. Dit betekende niet alleen dat we konden stoppen met het tweemaal daags geven van insuline, maar ook dat het geven van Galastop niet meer nodig was, omdat het gewenste effect immers al was bereikt.
Aangezien het er nu op lijkt dat de verhoogde groeihormoonproductie Prada toch parten speelt, zijn we afgelopen vrijdag alsnog begonnen met het 1x per 2 dagen toedienen van Galastop. Hiertoe hebben we vorige week in Valencia besloten. We waren nog maar net aangekomen toen we door de dierenkliniek gebeld werden. Gelukkig was ons flesje Galastop nog niet over zijn houdbaarheidsdatum heen, dus we konden na onze terugkeer uit Spanje gelijk beginnen met toedienen. De vloeistof kan gewoon bij haar brokjes gedaan worden en Prada smikkelt het lekker mee op.
Dit weekend leek ze al minder mauwerig, maar dat komt waarschijnlijk omdat we het hele weekend bij haar in de kamer waren. Aan aandacht dus geen gebrek. Maar vanaf morgen zitten Peet en ik weer allebei op onze eigen kamer te werken, dus dan zal het gejengel wel weer beginnen. Zoals gezegd duurt het een maand of drie voordat we met zekerheid kunnen zeggen of het werkt, maar baat het niet, dan schaadt het in elk geval ook niet. Wel is het zo dat dit nu echt het laatste medicijn is dat we nog kunnen inzetten, dus we hebben al onze hoop hierop gevestigd.
Om toch uit te sluiten dat haar gemauw komt doordat ze ons mist, heb ik haar mand weer op mijn werkkamer gezet. Daar staat ‘ie trouwens al maanden, maar mevrouw vertikte het ineens om erin te gaan liggen. Vervolgens gaat ze echter wel in een andere kamer liggen roepen waar ik blijf. Peet had vanmiddag het briljante idee om Catnip op het kussen te spuiten, een middeltje dat katten aantrekt. Sindsdien is ze niet meer uit het mandje weg te slaan en mauwen doet ze ook niet meer. Wordt vervolgd!