Als je héééééél goed kijkt, kun je op de foto hierboven zien waar Peet en ik de dag begonnen 🤪. De Sydney Observatory is halverwege de 19e eeuw gebouwd en was in eerste instantie een tijd- en weerstation. Vóór de bouw ervan had Sydney geen betrouwbare tijdmeting. Nog elke dag komt de goudkleurige bal op het dak van het hoogste gebouw vlak voor enen omhoog. Om precies 13.00 uur valt ‘ie naar beneden. Daar kun je letterlijk de klok op gelijkzetten. Dit was oorspronkelijk met name belangrijk voor schippers. Begin 20e eeuw kwam er de astronomische functie bij, maar sinds 1982 doet het vooral dienst als museum.
Tegenover het observatorium liggen de trappen waarmee je de Sydney Harbour Bridge op kunt. Je kunt ook helemaal de boog op, maar Peet en ik vonden 268 dollar per persoon net even een brug te ver. Bovendien heb je, zo bleek, vanaf het normale wandelpad ook al een fenomenaal uitzicht. Zie de tweede foto. De derde foto is vanaf de overkant genomen. Dat is ook wat de bewoners van de miljoenenappartementen zien, die ik bij het maken van het kiekje in mijn rug had. Als ware toeristen maakten we ook nog even een selfie op die plek. Op een of andere manier is het Opera House redelijk onontkoombaar rondom Sydney Harbour, zoals je ziet.
De heerlijke cappuccino en lemon & lime tart die we vervolgens bij Cucina Casalinga nuttigden, mag niet onvermeld blijven.
Daarna namen we de ferry richting Darling Harbour. Die is genoemd naar Ralph Darling, de gouverneur van New South Wales tussen 1825 en 1831 (dus niet naar Captain Darling uit Blackadder 😉). Op dit moment wordt de laatste hand gelegd aan een complete herstructurering van het gebied, waarmee ruim 3 miljard Australische dollar gemoeid is. De helft van dat bedrag is gestoken in de bouw van het nieuwe International Convention Centre, terwijl de andere helft is besteed aan woningbouw, kantoorruimten en openbare publieke ruimte. Het gaat er goed uitzien!
Terwijl Peet vanavond een ‘ghost tour’ (begeleide wandeltocht) maakte door The Rocks, de oude wijk waarin ons Holiday Inn-hotel ligt, ging ik langs bij JB Hi-Fi in Oxford Street. Een bedrijf dat qua assortiment het best vergelijkbaar is met Media Markt, maar dan met een nog behoorlijke cd-afdeling. Ik kwam er recente cd’s tegen die in Nederland nooit fysiek zijn uitgebracht, en ook leuke compilaties. Zoals ze dat ook in Frankrijk doen, is één cd vaak gevuld met alleen Australische artiesten, terwijl de tweede disk internationaal repertoire bevat. Een topnummer dat ik op verschillende jaren-80-verzamelaars tegenkwam, is What’s My Scene van The Hoodoo Gurus.
