Stemadvies

Begin december vorig jaar had ik het griepje dat er toen bijiedereen aan zat te komen. Een dagje thuisgebleven, niet uitgeziekt… nou ja,zoals het de meesten vergaan zal zijn denk ik. Sindsdien loop ik constant tekuchen en mijn keel te schrapen, en zit er een ‘randje’ aan mijn stem. Bijzachtjes praten valt die soms helemaal weg. Reuze opwindend wellicht (hoewel ikdaar nog geen gevolgen van heb ondervonden), maar vooral erg irritant. Ik ben dan wel geen hypochonder,maar ook mij is bekend hoe enorm hip knobbeltjes op de stembanden tegenwoordigzijn. En omdat mijn stem mij lief is, ben ik toch maar eens langsgegaan bij deKeel-, Neus- en Oorarts. Ik had me al verzoend met het feit dat ik eencameraatje zou moeten inslikken, dus de verrassing was tóch nog groot toen hijhet ding via mijn neus inbracht.Gelukkig is daar genoeg ruimte voor een hele filmcrew, dus het viel nog nieteens tegen. Gelukkig sprak de man daarna het verlossende woord: géén poliepenof andere ongewenste begroeiing. Wél heb ik naar aanleiding van dat griepje eensoort gewoontekuchje opgelopen, met irritatie van de stembanden tot gevolg. Ditvalt volgens de bijna onleesbare doorverwijzing van de man onder de categorie‘verkeerd stemgebruik’, en dus mag ik me melden bij een logopediste (althans,volgens mij zijn dat altijd vrouwen). Vanmiddag direct gebeld, maar spraakstoornissen zijn schijnbaar volksvijandnummer 1 (of bezetten in ieder geval een hoge notering op die hitlijst). Bijelke willekeurige logopediste geldt een wachtlijst van vier tot zes weken…Hopelijk kan ik me na de zomer dus weer verstaanbaar maken, en tot die tijdvervolg ik gorgelend en rochelend mijn pad. Maar als ik straks weer helemaal deoude ben, weet ik wel dat ik bij de volgende verkiezingen vol overtuiging KNOstem. PS: ik had hier graag een setje gezonde stembanden bij willen afbeelden, maarelk plaatje dat ik vond had meer weg van een designer vagina…