Tot de vroege zomer van 2007 waren Peet en ik bewust kinderloos. Maar toen ontmoetten we op de boerderij in Romagne-sous-Montfaucon Prada en Pixie. Twee poezenzusjes, nog maar een paar weken oud. We waren gelijk verliefd. Op 07-07-2007 haalden we ze naar Nederland en waren we opeens een gezin. Maar vanmiddag, precies 11 jaar nadat Pixie overleed, hebben we onze Prada moeten laten inslapen. De beslissing zelf was niet zo moeilijk, maar hij viel ons enorm zwaar. Toch hebben we, uiteraard, haar welzijn verkozen boven ons verdriet. En wát een verdriet…
Onze dierenarts had al eens gekscherend gezegd dat het leek alsof Prada de strippenkaart met kattenziekten wilde volmaken. Ze had al een indrukwekkend arsenaal aan kwalen opgebouwd: haar nieren, schildklier, suikerziekte, te hoge groeihormoonproductie, een (ingekapselde) tumor in haar hoofd, artrose… Overigens allemaal problemen die we onder controle kregen met aangepaste voeding en medicijnen, die Prada altijd probleemloos slikte en waar ze razendsnel op reageerde. Voor de artrose kreeg ze elke dag een voedingssupplement en elke maand een pijnstillende prik. Tijdens die laatste maandelijkse controle, eind vorige week, bleek er nog een vakje op de strippenkaart open te staan: bij oudere poezen kunnen de wortels van hun gebit oplossen. Je raadt het al… Een operatie zou snel noodzakelijk zijn, en dat zouden we ook zeker hebben gedaan, als de narcose voor Prada niet heel risicovol zou zijn. Bovendien hadden we vorig jaar rond deze tijd, toen ze onder narcose moest voor een CT-scan, tegen elkaar gezegd dat we haar zoiets niet nog een keer zouden aandoen. Daar kwam bij dat de dokter schrok van de hoeveelheid artrose in haar achterlijf. Hoewel SuperPrada niets liet merken, móest ze hier wel veel pijn van hebben. En daar kwam dat gebit dan nu bij.
Natuurlijk hadden we ons ‘kind’ nog jarenlang bij ons willen houden, maar niet ten koste van alles. Het zou egoïstisch geweest zijn om het onvermijdelijke nog langer uit te stellen. De afgelopen dagen hebben we Prada, die al niets tekort kwam, nog meer verwend en geknuffeld dan we al deden. Vanmiddag maakten we met lood in onze schoenen het laatste ritje naar de dierenarts. Daar moesten we haar, ontdaan van haar pijn, maar met pijn in ons hart, achterlaten.
Een goede film eindigt altijd met credits. Petra en ik bedanken onze vriend Philippe, die ons 15½ jaar geleden toestond Prada en Pixie, zijn twee liefste kittens, mee te nemen naar Nederland. Dierenkliniek Kattenbroek, waar Prada 13½ jaar lang in prima handen was. Dierenkliniek IJsselstein (vooral artsen Nicole, Doreen, Romy en Simone en de assistentes), die Prada – ‘de duurste poes van IJsselstein’ – de afgelopen twee jaar liefdevol door een moeilijke periode hielpen. Dr. Sara Galac, verbonden aan de faculteit diergeneeskunde van de Universiteit Utrecht, die het aandurfde experimentele medicatie voor te schrijven, waardoor haar suikerziekte, schildklier- en groeihormoonproblemen razendsnel onder controle kwamen. Mijn schoonmoeder Lenie, die de afgelopen jaren vele tientallen keren op Prada kwam passen, zodat wij er tussenuit konden. En jullie voor het meeleven als ik weer een update had geplaatst.
Ons huis in IJsselstein voelt nu leeg, maar ons hart is vol van eeuwigdurende liefde. Prada en wij hebben een prachtig leven gehad samen en we zullen haar missen tot onze laatste dag.
.