Ik voeg gelijk maar de daad bij het eerder vandaag geblogde woord… Sinds 1988 kom ik elk jaar op Pinkpop. Eerst privé, later zakelijk, maar altijd met veel plezier. Afgelopen zondag was ik er weer. Tijdens mijn tocht langs de podia, Twitterde ik al kort mijn bevindingen. Die breid ik hier wat uit…
The Maccabees
“Prima bandje op cd en ook live, blijkt nu. Prima energieke opener van #pp10”
Op cd zijn The Maccabees een aardig Britrockbandje met een handvol goede liedjes, dat ik nog niet eerder live had gezien. Leo Blokhuis Twitterde n.a.v. hun optreden ‘Wat doen die jongens hier?’, maar die opmerking snap ik niet helemaal. Ze stonden strak te spelen (muzikaal gezien bedoel ik, niet drugstechnisch) en ik vond het een energiek begin van de dag.
Jon Allen
“Zondagochtendmuziekbegin van de middag: Jon Allen. Crowd pleaser met makkelijk publiek. Mooi #pp10”
Voor sommigen te gezapig, denk ik, maar ik vond dit een mooi optreden. Jon Allen is gewoon een oudere man in een jong lichaam. Of de jonge broer van Rod Stewart, met wie hij veelvuldig vergeleken wordt. Verzorgde liedjes, die impact hadden op de weersomstandigheden. Tijdens Down By The River begon het water ook van bovenaf te stromen, en al tijdens de eerste noten van In Your Light brak de zon weer door. Op het album, en ook nu live, was Young Man Blues mijn favoriet.
Danko Jones
“Ben nu bij,euhm… Man, wat staat die lekker te beuken! Goed album ook, staat op Spotify #pp10”
“Wel een verschrikkelijke ijdeltuit, die Danko Jones, en hij weet het! #pp10”
Deze man heeft net een beest van een album gemaakt: Below The Belt.Een brok energie van begin tot eind. Zo was dit optreden ook. Rustpuntjes moesten andere bands maar op zich nemen. Het was stampen stampen stampen geblazen, en tussen die spierballenrocknummers door waren er de gespierde teksten van Danko Jones zelf. Maar hij was niet te beroerd om zich aan te passen. Speciaal voor het ‘familiefestival’ Pinkpop zou Lover’s Call niet gaan over orale seks, maar over ‘het vasthouden van de hand van je vriendinnetje’.
Kate Nash
“Kate Nash valt niet alleen op door felle kleding en zware make-up, maar ook door haar ‘zijwindgevoelige’ stem. #pp10”
‘A cunt is a useful thing’ stond op een spandoek aan de piano van Kate Nash. Nu maakt ze verre van kutmuziek, maar komt die op een cd beter tot zijn recht dan live. Producers weten haar hysterische gilletjes blijkbaar te beteugelen en je kunt een liedje zo nodig meerdere keren inzingen, maar die voordelen kent een liveconcert niet. De stem van Kate bleek niet al te standvastig en haar huidige single Do-Wa-Doo werd al direct als tweede gespeeld. Na vier nummers besloot ik naar de tent te lopen, waar General Fiasco optrad.
General Fiasco
“GeneralFiasco krijgt voorste rijen aardig mee met goed uitgevoerde,niet-onderscheidende pop/rock. Maar de kebab smaakt er goed bij #pp10”
Na hun Engelse hitje Ever So Shy hebben deze jongens nu het nog pakkender I’m Not Made Of Eyes uit. Waarvan het refrein overigens net zo gaat als dat van Espen Linds When Susanna Cries, maar dat is een ander verhaal. General Fiasco voerde de nummers prima uit, maar van een eigen geluid kan niet echt gesproken worden. Daardoor ontsteeg het geheel de middelmaat niet.
Skunk Anansie
“Zag ik Skin nou écht lachen? Goh… Goeie set, maar muziek waait alle kanten op, qua wind #pp10”
De vorige keer dat zangeres Skin op Pinkpop stond, was dat ter promotie van haar minder geslaagde soloalbum. Nu stond ze er weer samen met haar band, en ze had er zichtbaar zin in. Het publiek ook, want dat kreeg de‘greatest hits’-show voorgeschoteld waar het voor gekomen was. Skunk Anansie is zo’n band die meer bekende nummers heeft dan je wellicht zou denken en die live ook nog eens loeistrak weet te reproduceren. Na de zomer komt er een nieuw album. Laat maar komen!
Slash
“Aardige zanger, die Slash, maar de gitarist vd band, met die hoed op, eist alle aandacht op #pp10”
Als het niet al duidelijk was, dan weten we het nu: niet Axl Rose maar Slash was Guns N’ Roses. Slash moest het op Pinkpop stellen zonder de zieke Wolfmother-zanger Andrew Stockdale, die zijn gast zou zijn, maar Alter Bridge-zanger Myles Kennedy was wel van de partij. Ze speelden tracks van Slash’s soloalbum, maar ook van diens oude band. Vooral hun oudere werk, viel me op. Met zijn solo in Sweet Child O’ Mine scheurde hij eigenhandig de hemel open, waaruit een enorme bak water neerkwam. En zo werd het optreden uiteindelijk toch één pot nat.
Florence & The Machine
De tent stond al ruim vóór het concert van Florence & The Machine stijf vol. Met alle respect voor de band, maar dat kwam grotendeels door het weer. Het was namelijk net opgehouden met zachtjes regenen. Maar hoe dan ook dus volle bak tijdens dit optreden, dat ik dan ook slechts vanaf de zijlijn heb meegekregen. Wat ik hoorde klonk goed, en wat ik niet zag, zie je op de foto hiernaast. Toch jammer dat zo’n band dan het meeste succes boekt met een cover (van Candi Statons You’ve Got The Love).
Pixies
“Een half veld vol 30-ers geniet van de Pixies-rammelrock. Voor vele anderen is het pauzemuziek #pp10”
Het oudere deel van het publiek dromde samen voor de Pixies. Helden natuurlijk, die echter niet hun beste dag hadden. Frank Black leek ongeïnspireerd en ongeïnteresseerd (tijdens het zingen je broek dichtknopen, anyone?) en Kim Deal miste inzetten die ze al duizenden keren gedaan heeft. Mede doordat het viertal nauwelijks beweegt, was het hoofdpodium echt een maatje te groot. Misschien tijd om die reünie, die in 2004 nog als eenmalig bestempeld werd, maar eens te beëindigen.
Pink
“Pink. Daar verderop ergens. Professionele show, dat zeker. Nog geen circusacts so far. #pp10”
“En net als je dat zegt, loopt ze in een enorme bal over het publiek heen… #pink #pp10”
Precies andersom was het eigenlijk bij Pink. Die had haar halve circus (letterlijk!) meegenomen naar Landgraaf, maar moest met het kleine podium genoegen nemen. Naar verluidt omdat zij niet wilde afsluiten en The Prodigy Pink niet voor zich duldde op het hoofdpodium, want zo gaat dat tegenwoordig. Niettemin was niet alleen het podium te klein voor Pink, ook voor het toegestroomde publiek was eigenlijk niet genoeg plaats. Want of je het nu leuk vindt of niet: Pink op Pinkpop was een succes. Inclusief wat acrobatische stunts die ze ook tijdens haar arenaconcerten uitvoert en de enorme bal waarmee ze (zoals The Flaming Lips een aantal jaar geleden al deden) over de toeschouwers liep. Een waardige, en door het publiek gewaardeerde afsluiting van de 3FM-stage. Pinkpop pretendeert niet trendsettend te zijn, maar wil een breed programma bieden voor jong en oud. Dat kun je een goede insteek vinden of niet (vooral critici hebben daar hun woordje wel over klaar), maar als je alleen al kijkt naar de acts op deze zondag, is de programmacommissie weer prima in zijn missie geslaagd.
Alle staande foto’s bij dit stuk zijn gemaakt door Esther Schulting. Veel beeld en geluid vind je op de Pinkpop-site van 3VOOR12.