Ik moest vanochtend even de deur uit. Dus ik neem op de 9e de lift en stap op ‘0’ uit, recht in de armen van drie mensen die met elkaar staan te praten. Althans, er praat er eentje. De andere twee luisteren. Maar zo gaat dat in een goed gesprek. Ik groet hen vriendelijk, denk nog ‘wat een uitbundige ketting’, en sla rechtsaf richting de buitendeur.
Daar stuit ik op een groepje mensen, waarvan er zeker vier het ‘gesprek’ met hun mobieltje staan te filmen. Er valt met donderend geraas een kwartje in mijn hoofd: de burgemeester staat hier een lintje uit te reiken! Ik neem een duik. Tevergeefs natuurlijk. Ik zal er wel haarscherp opstaan. Gelukkig was ik onherkenbaar door mijn mondkapje.
Niettemin: SORRY!!
Alleen al hierdoor zal de lintjesregen nog wel een paar jaar naast mij vallen…