We zijn dolblij met ons aankomende appartement (misschien heb ik dat hier al eens laten doorschemeren). Maar als ik één nadeeltje van appartementen moet noemen, is het dat bijna het hele woonoppervlak bestemd is voor het wonen. Er is dus doorgaans weinig bergruimte. Of in elk geval minder dan wij gewend waren. En dus zullen we niet alles mee kunnen verhuizen. Gelukkig willen de nieuwe bewoners van ons huis een hoop overnemen, zodat ze er nog veel plezier van kunnen hebben. Ook geven we het nodige weg aan vrienden, familie of kringloopwinkels, en dingen waar we echt niemand een plezier mee denken te doen, gaan naar de stort.
Vanochtend maakte ik weer een ritje naar de ROVA. Na wat zigzaggen over het terrein restte alleen nog een vrij zwaar houten bankje. Hout moest in een hoek gestort worden. Er was net een grijper bezig die hoek leeg te maken, dus ik kon niet al te dichtbij komen. Daarom bedacht ik dat ik dat bankje wel even van een afstandje in die hoek kon gooien, dus ik gaf ‘m een majestueuze zwieper. Maar omdat ik op het laatste moment moest uitwijken voor een mede-ROVA-ganger met een soortgelijk idee, bleef ik met een hoek van het bankje achter de zak van mijn jas hangen. Spierkracht, zwaartekracht en alles waar Newton zijn levenswerk van heeft gemaakt, waren echter al volop aan het werk en niet meer te stoppen. *Scheurrrrrrr*
Kortom: de Schloss is aan een nieuwe jas toe. Gelijk maar even een nieuw zeeppompje kopen, want dat ontsnapte vanochtend ook al niet ongeschonden aan de aantrekkingskracht van de aarde. Zo’n dag…