Michaels laatste kunstje

Vanavond naar de Michael Jackson-film This Is It geweest. Ikmoet zeggen dat ik, de negatieve recensie van collega Jeroenten spijt, erg onder de indruk was. De supermuziek die de 50 jaar oud gewordenJackson de afgelopen 40(!) jaar maakte, werd door een loeistrakke bandgespeeld, de choreografieën zijn zo spectaculair als je van Michael Jackson magverwachten, de voor de optredens bedoelde filmpjes en graphics peperduur enuiteraard in ultramodern 3D, en Jacksons toewijding, muzikale gevoel en perfectieongeëvenaard. Natuurlijk zit je te kijken naar een kritiekloze en volledig geregisseerdewerkelijkheid. Een ‘verbeterde’ werkelijkheid zelfs wellicht, aangezien er‘re-recording engineers’ op de aftitelrol stonden. Misschien waren we meer teweten gekomen als er iets meer ‘behind the scenes’-beelden in de film gezetenhadden. Maar als de échte werkelijkheid (die niet bestaat) ook maar in de buurtkomt… Nou ja, we zullen het waarschijnlijk nooit weten. Leuk ‘oh ja’-momentje: tijdens de laatste grote toer die Jackson deed(eindjaren ’90) bestonden er nog geen ‘in ear phones’ (miniatuurkoptelefoonsdus, voor in je oren). Het was bijna aandoenlijk te zien hoeveel moeite Jacksonhad om aan die ‘nieuwe realiteit’, zoals hij het zelf noemde, te wennen. Zo’ngenie ”“ een beter danser nog dan zanger ”“ met zoveel state of the art techniekom zich heen. Die zal ook wel geen iPod gehad hebben, denk ik dan, en handsfreebellen met een ‘oortje’ was waarschijnlijk ook niks voor hem. Michael Jackson: This Is It… and it’s gone!