Lowlands-terugblik: zaterdag

Zaterdag zou qua weer de mooiste Lowlands-dag worden, en dat werd het ook. Gelukkig, want ik had mezelf een intensieve toertocht beloofd:

14.45-15.45: The Rifles
15.40-16-10: Moke
16.40-17.40: Ojos De Brujo
18.30-19.30: The View
18.50-20.00: Saybia
20.10-21.10: CSS
20.50-22.00: Interpol
21.45-23.00: Kaiser Chiefs

Klik op de afbeeldingen voor een grotere versie van de volgende telefoonfoto’s:

1. The Rifles komen uit de Londense wijk Walthamstow (net als East 17 trouwens, maar dat terzijde). Ze werden beïnvloed door The Clash, The Jam en de Britpop uit de jaren ’90 en hun debuut-cd No Love Lost werd geproduceerd door Lightning Seed Ian Broudie. Hoeveel helden wil je in één zin tegenkomen? Het optreden maakte mijn hoge verwachtingen n.a.v. hun album volledig waar, en de nieuwe nummers die ze speelden schreeuwen om meer. Laat maar doorkomen die volgende plaat!

2. In de India-tent speelden de Essent Award-winnaars. Eén daarvan was Moke, de band band rond de Ierse zanger Felix Maginn (ex-Supersub), waar ook Phil Tilli (ex-Tröckener Kecks) in speelt. Ik was al erg gecharmeerd van hun cd Shorland (vooral de opener This Plan!), en wat was dit een fijn concertje. Het toebedeelde halfuur was wat mij betreft veel te kort.

3. Als je eens volledig door wereldmuziek (in alle betekenissen) overrompeld wilt worden, koop dan blind een kaartje voor het volgende concert van Ojos De Brujo. Deze band heeft het cross-overen tot kunst verheven. Je hoort meer muziekstijlen dan je kunt benoemen en de passie spat er vanaf. Ze nemen geen blad voor de mond richting de politiek. Niemand hier die dat verstaat, maar door de vele geprojecteerde protestbeelden kon niemand de boodschap ontgaan. Ik stond naast de man die de beelden mixte en heb hem uitvoerig gecomplimenteerd. Wat een zenuwpees, maar wat een vakman. Daar stonden er ook wat van op het podium: wel eens een rapper gezien in ‘duel’ met een flamencodanseres? Wel eens twee percussionisten en een drummer een vier minuten durende, ongemeen strakke drumsolo zien geven die niet ging vervelen? Volgend jaar gaat de vakantie weer naar Spanje, dat is zeker…

4. Vanwege de verwachte drukte bij Saybia heb ik The View alleen in het voorbijlopen gehoord. Veel geschreeuw, maar gelukkig ook vrij veel wol. Goed album, dat (voor Nederland) betere singles bevatte dan degene die in Engeland zijn uitgebracht.
Het was maar goed dat ik deze keuze gemaakt had, want ik kon me maar met moeite de tent inwurmen waar Saybia zou gaan optreden. Het was het vierde optreden dat ik van de band zag, en ik had voor de vierde keer kippenvel. Het was weer om te janken zo mooi, getuige een clubje van zeven meisjes dat het meer dan een uur lang niet droog hield. Prachtig gezicht (het waren ook geen lelijke meisjes). 31 augustus verschijnt het nieuwe album Eyes On The Highway en dat is schitterend. Zanger Sören maakte bekend dat Saybia dit najaar naar Paradiso komt en later terugkomt voor een toertje. Zorg dat je daarbij bent!

5. CSS is een Braziliaanse band met een Portugese naam. Cansei de Ser Sexy betekent ‘Ik ben het beu om sexy te zijn’. Deze uitspraak is ooit opgetekend uit de mond van Beyoncé. Net zoals hun Braziliaanse vrienden van Bonde Do Rolê op vrijdag maakte dit bijna alleen uit vrouwen bestaande gezelschap er een dampend feestje van. Want wat de verrukkelijke singles Let’s Make Love And Listen To Death From Above, Off The Hook en Alcohol niet zo goed laten horen: CSS rocks! 20.10 uur was party time en de tent werd afgebroken. Topamusement.

6. De laatste cd van Interpol is van begin tot eind sterk. Heel erg vrolijk word je er natuurlijk niet van, dus na het optreden van CSS had ik een beetje het wisselbadgevoel. Maar zoals je weet is dat goed voor een mens. Ik liep de tent binnen (hoewel: ik kwam niet verder dan 20 centimeter) bij mijn favoriete nummer van de cd: het openingsnummer Pioneer To The Falls, en toen kon het al bijna niet meer stuk. Een hele degelijke show, met bijpassende donkere lichtshow. Het was rood, blauw en paars wat de klok sloeg.

Dat waren trouwens ook de kleuren van mijn voeten, waar ik twee dagen non-stop op had gestaan. Ik besloot dan ook de Kaiser Chiefs te laten schieten. Die zijn toch altijd goed live. Ik ging, zoals Hans de Booij dat al eens zo fraai verwoorde, ‘een beetje moe maar voldaan’ naar huis. Dat wil zeggen, na 45 minuten over de parkeerplaats geslenterd te hebben op zoek naar mijn auto. De volgende wordt een Hummer, nam ik me voor…