Lowlands-terugblik: vrijdag

Zo, het feest is weer begonnen en de eerste dag zit er alweer op. Fijne muziek, leuk gezelschap en – eenmaal binnen – Heerlijk weer. Prima ingrediënten voor de jaarlijkse muzikale strooptocht. Met de uitgestippelde route had ik het mezelf, evenals vorig jaar, weer niet makkelijk gemaakt, maar de organisatie had dan ook weer flink zijn best gedaan op het programma. Dit heb ik allemaal gezien…

1. The Hoosiers. Iets met een goed begin en half werk. Wat een lekkere binnenkomer zeg! We kennen de vrolijke singles Worst Case Scenario, Worried About Ray en Goodbye Mr. A, maar ze hebben ook goed geluisterd naar, pak ‘m beet, Jeff Buckley. En zoals bijna elke band momenteel, hebben ook The Hoosiers een bijzondere cover op hun repertoire: We Didn’t Start The Fire van Billy Joel. Desondanks erg leuk.

2. Pete Philly & Perquisite. Ik maakte deel uit van de jury die deze mannen begin 2006 een Zilveren Harp toekende. Ze kregen ook mijn stem en ik sta daar nog steeds volledig achter. Ik moet echter wel toegeven dat ik individuele nummers leuk vind, maar een heel album of concert moeilijk trek. Ik stond ook wat te ver achterin de Bravo om er echt door gepakt te worden. Maar kwalitatief was het prima.

3. Op weg naar het volgende concert even de India ingelopen, waar op dat moment hardcore/rockband Thrice speelde. Klonk prima, maar we waren op weg naar Amy Macdonald. We kwamen bij de uitpuilende Grolsch aan terwijl ze die heerlijke single Mr. Rock & Roll speelde, maar daarna was het blijkbaar tijd voor het balladkwartiertje. Mijn gezelschap werd er een beetje onrustig van ;-). Haar cover van Bruce Springsteens Dancing In The Dark heb ik dan ook helaas gemist.

4. The Ting Tings. Absoluut hoogtepunt van de dag. Slechts twee mensen op het podium: Jules De Martino achter de drums (die af en toe ook een gitaar omhing en tevens vocalen verzorgde) en zangeres Katie White (die eveneens gitaar speelt en ook wel eens wat toetsenwerk deed), maar toch hoorde je een bas, synthesizers, percussie, nog meer zangpartijen van Katie White… Meer dan de helft stond dus op band, maar ze kwamen ermee weg, en hoe! Wat een aanstekelijke ritmes en geweldige liedjes. Natuurlijk Great DJ en That’s Not My Name, maar ook Fruit Machine (incl. These Boots Are Made For Walking-achtig couplet en California Love-sample) en vooral Shut Up And Let Me Go. Als ze met dat laatste liedje een grote hit gescoord hebben en wat geld verdiend, wil ik ze nog wel eens met een complete band terugzien…

5. The Kooks. Het laatste optreden dat ik van ze zag was een beetje rommelig, maar de band is inmiddels perfect op elkaar ingespeeld. Zonnige liedjes met heldere gitaarmelodieën, soms wel en soms niet voorzien van een stevige omlijsting. Degelijk en goed, veel vrouwelijke interesse in de zanger, ‘and the crowd went wiiiiiiiiild’.

6. Daarna was het kiezen tussen Anouk (die live erg goed is), Infadels (van wie de uitstekende nieuwe cd door bijna niemand lijkt te zijn opgemerkt) en Róisí­n Murphy. Na haar geweldige optreden op Pinkpop toch maar weer voor de laatste gekozen. Weliswaar was het overrompelende effect van die heerlijke beats en omkleedsessies wat minder, maar de uitvoering was weer om door een ringetje te halen.