Wat is Lowlands toch een heerlijk festival. Alle relevante muziek in drie dagen, plús de zekerheid dat je daarvan 9/10 mist. En omdat je van die 1/10 toch zoveel mogelijk wilt meekrijgen, zijn wat je wél ziet vooral halve optredens. Maar geen klachten van deze kant, want het was (nee, is, op het moment van schrijven) een geweldig feestje. Het weer viel enorm mee op vrijdag en zaterdag, de sfeer was optimaal en ik heb prima gegeten op het festivalterrein. Voor zover daar tijd voor was dan, want dit was het vooraf vastgestelde schema voor de vrijdag:
14.20-15.10: Jack Peñate
14.50-15.50: Just Jack
16.00-17.00: Kate Nash
16.40-17.40: Editors
20.10-21.10: Mika
20.10-21.10: Air Traffic
21.10-22.10: Bonde Do Rolê
22.00-23.00: Basement Jaxx
22.00-23.00: The Killers
Klik op de afbeeldingen voor een grotere versie van de volgende telefoonfoto’s:
1. Jack Peñate zou wel eens een van dé verrassingen kunnen worden van dit najaar. Dan verschijnt zijn debuutalbum, inclusief de singles Second Minute Or Hour, het nu veelvuldig gedraaide Spit At Stars en de échte hit Torn On The Platform. Knap hoe Peñate een heel eigen sound neerzet, die klinkt alsof The Housemartins een ska-cursus hebben gevolgd. Over Norman Cook gesproken: Dub Be Good To Me van Beats International klonk nog nooit zo lekker als in de uitvoering van Jack Peñate. Verrukkelijk, en live spat de energie er vanaf!
2. Van Just Jack heb ik maar een stukje gezien en – zoals je aan de foto kunt zien- van achterin de tent. Ik kon me niet van Jack Peñate losrukken (good for him!) en aangezien Juliet in het intieme Juliet-theatertje stond, moest je daarvoor bijtijds in de rij. Wat ik hoorde van Just Jack klonk als een klok en ‘organischer’ dan op het album. Ik was precies op tijd voor de nieuwe single No Time. Altijd al een uitblinker op zijn cd Overtones, klonk het meer dan ooit als Jamiroquai op zijn best. Zodra het kan, ga ik naar een volledig optreden kijken
3. Foundations van Kate Nash is een van de beste singles van dit moment en was vrijdagavond Remschijf in mijn programma Carte Blanche. Het staat op de debuut-cd van Nash, Made Of Bricks, die in Nederland nog niet uit is, maar in de Boudisque-winkel op Lowlands al volop te koop was. Het aantal Engelsen in de zaal was opvallend hoog en middenin het optreden had zich aan weerszijden voor het podium een aantal mensen verzameld om spontaan te gaan staan dansen. Pal na het optreden van Nash stond verderop Lily Allen gepland, maar die had van tevoren afgezegd. De veel getrokken vergelijking is begrijpelijk (beiden zijn Londense tienermeisjes die met een knauwend accent pijnlijk eerlijke teksten oplepelen), maar de muziek van Allen grijpt meer op hiphopbeats terug dan die van Nash. Wat mij betreft mogen ze allebei blijven…
4. Ik had Editors al een aantal keer gezien. Ook de vorige keer op Lowlands, toen ze op van andere bands geleende apparatuur moesten spelen omdat hun eigen instrumenten niet op tijd gearriveerd waren. Het klonk zo strak als we Editors kennen. Hooguit was het buiten te licht en begon – om het contrast nog groter te maken – ook het zonnetje nog te schijnen, maar de band trof geen blaam
Aparte vermelding nog even voor Justice. Ik liep eigenlijk per ongeluk langs de tent waar deze Franse dj-s een live set weggaven, maar werd a.h.w. naar binnengezogen. Dance is helemaal niet mijn ding, maar dit optreden stond als een house. Ik heb er van de weeromstuit niet eens een foto van gemaakt, maar veel is er natuurlijk ook niet te zien aan twee studionerds die op een groot podium achter een stapel apparatuur staan opgesteld. Wél indrukwekkend wat ze daar uithaalden…
5. Een van dé hoogtepunten van Lowlands was Mika. Wat een rasartiest! Hij overdonderde me net zo als Robbie Williams een paar jaar geleden. Beiden deze me denken aan Freddie Mercury, en Mika niet alleen door zijn podiumpersoonlijkheid. Van deze mijnheer kunnen we nog jarenlang plezier hebben. Hij zette de zaal in vuur en vlam, wat door de fraaie visuals in de Bravo-tent nog eens extra kracht bijgezet werd. Natuurlijk was een uur lang bubblegum, alleen werd de bel steeds groter, zonder te knappen. Knap! Aan het einde komen de felgekleurde ballen erbij, wordt er 50.000 kilo aan glimmende snippers over de argeloze toeschouwers uitgestort en staat opeens half Artis op het podium. Dan weet je: hier heeft de uitdrukking ‘over the top’ een hele nieuwe invulling gekregen. En ik was erbij!
6. Air Traffic heb ik dus helaas moeten laten lopen. Hun album is heerlijk en ik was benieuwd naar hun live-prestaties. Een andere keer, zeker! Het Braziliaanse Bonde Do Rolê doet de tijden van de 2 Live Crew herleven. Door een hoge mate van geilheid opruiendheid, de Miami-beats en het gebruik van samples uit de Tone Loc-, Europe-, Eric Clapton- en Alice In Chains-catalogus. Enthousiasme: een 8, uitvoering: een 6, maar als opzwepende live-act op Lowlands prima op zijn plaats
7. Ik had mijn laatste uur van dag 1 willen verdelen tussen Basement Jaxx en The Killers. Door de relatieve afstand tussen de twee podia, maar vooral het heerlijke feestje dat Basement Jaxx weggaf, heb ik de overstap niet meer gewaagd. Erg genoten van dit heerlijke gezelschap dat een non-stop hitshow weggaf, waarbij de zangeressen met hun wereldstrotten een hoofdrol speelden. Dat ene rustpuntje had voor mij niet eens gehoeven. Het was Red Alert vanaf het eerste nummer, en de bijbehorende gedragscode luidde: zet ramen en deuren wagenwijd open en het volume op 10!
Tja…. wat moet het heerlijk zijn geweest… overigens had ik ongeveer dezelfde lijstjes in mijn hoofd, mocht ik gegaan zijn. Dus fijn dat je mij een gedetailleerd verslag hebt bezorgd van wat ik gemist heb. Overigens heb ik wel het een en ander op tv gezien en met name van Patrick Watson was ik erg onder de indruk. Als ik me niet vergis, komt hij dit najaar nog in Paradiso, zeker gaan dus!