Lowlands 2013 in extended tweets (vrijdag)

Het begint een leuke traditie te worden, al zeg ik het zelf: drie dagen lang al twitterend over het Lowlands-terrein lopen, en die tweets dan thuis aanvullen met extra context en content. Daarbij loop ik elk jaar – en elk jaar weer tot mijn verbazing – tegen de begrenzingen van de (beperkte) mobiele mogelijkheden op evenementen aan, maar ik vind het concept te leuk om me daardoor te laten weerhouden. Ik had nog wel voor de zekerheid een goede back-up van mijn telefooninhoud gemaakt, omdat het dievengilde het de laatste tijd nogal op smartphones gemunt heeft tijdens festivals. Hopelijk heb ik het noodlot daarmee niet getart :-S.

Sinds ik me jaren geleden in het pikkedonker mottig heb gezocht naar mijn auto, maak ik altijd een foto van de plaats waar ik die ongeveer neergezet heb. Zo ook nu. Alleen jammer dat de batterij van mijn telefoon allang leeg was toen ik weer op het parkeerterrein terugkwam. Gelukkig, ook al omdat het inmiddels pijpenstelen regende, was mijn plekkie niet moeilijk te vinden. Maar laat ik bij het begin beginnen…

Bekende ‘klacht’ over festivals met de omvang van Lowlands: het is niet te doen. Als je geluk hebt, kom je aan een fractie van de acts toe die je had willen zien. Oplossing: minder optredens op voorhand in het programmaboekje aankruisen en je iets meer laten verrassen. Benieuwd of het me zou lukken…
Zo zag mijn schema voor de openingsdag eruit:
14.10-15.00: AlunaGeorge (Bravo)
15.10-16.00: The 1975 (India)
17.30-18.10: Sir Yes Sir (Charlie)
17.50-18.50: Hurts (Bravo)
20.50-21.30: Jagwar Ma (Charlie)

De eerste verrassing kwam al gelijk na het betreden van het terrein. In mijn rechteroor, vanuit de India, klonk een Stone Roses-achtig geluid. Dat kan anno 2013 een aantal bandjes zijn: Jagwar Ma (maar die waren het niet, die zouden die avond optreden), Cayucas of Deep Sea Arcade. Het waren de laatsten, die je kunt kennen van de single Girls, die regelmatig op 3FM te horen is. Madchester all over again! (uit Australië, nota bene). Het beste nummer trouwens ook van hun set, die nog wel meer leuke nummers kende, maar ook een beetje eenvormig was. Niettemin een hele aardige binnenkomer.

AlunaGeorge

Veel mooi zijn en heupwiegen bij AlunaGeorge, maar pas publieksreactie na een cover van Montell Jordans This Is How We Do It ‪#‎LL13

Ik moet eerlijk zijn: de twee hypes van 2013, AlunaGeorge en Disclosure, vind ik wel aardig. Meer niet. Disclosure ging ik niet halen vannacht, maar AlunaGeorge wilde ik een eerlijke kans geven. Maar ook na het optreden ben ik niet overtuigd. Aluna Francis is zich maar wat bewust van haar fraaie uiterlijk en loopt dan ook de hele show over het podium te flaneren. Maar die stem… die trek ik echt niet een heel concert lang. De reactie van het publiek was ook lauw, totdat zij en George Reid This Is How We Do It inzetten. Toen was hun radiohitje Attracting Flies al vrij geruisloos gepasseerd. Ook White Noise, het gezamenlijke nummer van AlunaGeorge en Disclosure, kwam minder overtuigend uit de verf dan de duoversie. Ze moeten duidelijk nog aan hun act sleutelen, iets wat Disclosure naar verluidt beter voor elkaar heeft.

The 1975

The 1975 (die van Chocolate). Erg eighties grappig genoeg. Niet zo glad als op de ‘plaat’, maar ook niet heel opwindend ‪#‎LL13

Chocolate is een heerlijk radioliedje. Lekker geproduceerd. Live heeft het geluid van The 1975 meer een randje en komen de eighties-invloeden (dus vanwaar die bandnaam?) duidelijker bovendrijven. Heel spannend wordt het allemaal niet, maar eerlijk is eerlijk: de bomvolle India vindt het prima zo. Niet verwacht dat deze band na één opgepikte single al zo’n tent vol zou krijgen. Dan moet dat op 11 november met de Melkweg ook lukken…

Net zo’n goede traditie als deze verslagen in extended tweets is zo’n heerlijke pannenkoek met spek en kaas. Een prima manier om de tijd te overbruggen tussen de optredens van The 1975 en Sir Yes Sir.

Sir Yes Sir

Sir Yes Sir in de nieuwe, overdekte Charlie. Lekker bandje! ‪#‎LL13

In voorgaande Lowlands-edities was de Charlie een podium met een overkapping die in een punt uitliep. Dit jaar staat er een hele nieuwe Charlie, volledig overdekt. Alle moeite voor niets, want Sir Yes Sir speelde het dak er net zo makkelijk weer vanaf. Geheime wapen van deze Belgische band is de saxofoon. Hoewel, geheim… hij scheurt door elk nummer heen. Prijsnummer was wat mij betreft de single Longing = Good Taste, maar het stak allemaal strak in elkaar!

Hurts

Eén keer raden waar ik ben… Zag eerder hun eigen show in de Melkweg, maar ze worden ook goed ontvangen door het publiek van ‪#‎LL13

Lowlands, met de L van Lingo. De vijf levensgrote letters die achter het optredende Hurts geprojecteerd werden, lieten er geen twijfel over bestaan naar welke band je stond te kijken. Hun Melkweg-concert eind maart was prima, maar werd makkelijk overtroffen door dit optreden in een volle Bravo. Theatraal en strak (ook deze keer liep er weer een tape met bonusgeluiden mee), en voor een enthousiast publiek. Toch jammer dat precies de verkeerde, zijige nummers naar de radio worden gestuurd. De uptempo gratis downloads The Road en Sandman kregen van alle tracks van het nieuwe album de meest bijval.

En wat er ook bij viel: regen. Motregen, in eerste instantie, maar die ging over in een echte – en volgens mij niet in die mate voorspelde – plensbui. Waar ik uiteraard middenin stond terwijl ik wachtte op mijn eten. Dat maakte mijn behoefte nog even naar de andere kant van het terrein te lopen even iets minder, dus Jagwar Ma heeft het zonder mij moeten doen. Ik denk niet dat ze me gemist hebben, maar toch: Man I Need…