Lowlands 2009: verslag zondag

NOTE TO SELF: vanavond foto’s toevoegen, nadat het Bill Gates hopelijk behaagd heeft mijn telefoon aan mijn laptop te koppelen… 🙁

UPDATE: ze staan erbij. Thanx Bill! (mofo…)

Een lazy Sunday afternoon? Dacht het niet! Van de drie Lowlands-dagen was de zondag op papier de drukste. Om de hiervoor genoemde reden géén Bertolf en Miss Montreal vandaag. Wel alle zeilen bijgezet om De Staat nogmaals te zien (ik zag ze eerder live op Rottepop). En raad eens?

De Staat: ja, gehaald! ;-). Gelukkig maar, want wat een heerlijk concert opnieuw. Strak, groovy, zwetend, stampend. Een echte live-act ook. Met het hele album achter elkaar heb ik moeite, maar de concerten kunnen niet lang genoeg duren. Them Crooked Vultures eat your heart out!

A Brand: leuk hoor, dat er zoveel dansbare rock uit New York komt momenteel (zoals ik gisteren schreef), maar in België kunnen ze er ook wat van. Topoptreden, inclusief geleende fragmenten van Daft Punk en LCD Soundsystem. Op het festivalterrein gelijk hun cd gekocht! En door hun cover van AC/DC’s Thunderstruck was ik iets later bij…

Drive Like Maria: iets meer rock en iets minder groove, maar verder in dezelfde league als De Staat. Met een zingende drummer, dat zag ik eigenlijk nu pas. Da’s leuk, maar nog veel beter werd het toen een extra zangeres het podium opkwam. Wat een strot! Maar wie was dat??

Little Boots: de eerste vier nummers van deze electropopact gehoord en ik was positief verrast. Hoe een levende drummer je sound ten goede kan komen zeg! Op de plaat is Little Boots eigenlijk de blonde zangeres Victoria Heskath met sessiemuzikanten, maar live maakte de drummer (en, toegegeven, haar korte rokje) het verschil. New In Town, maar here to stay?

La Caravane Passe: feestmuziek op cd, maar live helemáál geweldig. Het publiek is net zo’n smeltkroes als de muziek, maar het wordt ook nog eens heel aanstekelijk gebracht. Op de huiskamervraag ‘Sla, tomaat, ui… wat doe jij in je kebab?’ geven ze geen antwoord, maar ze hebben wel het ideale recept voor een bruisend feestje

Metric: nóg meer dansbare rock, maar minder aanstekelijk dan ik het eerder dit weekend zag. Dit Canadese kwartet bestaat al tien jaar, maar afgaand op dit optreden staat hun beste nummer op hun laatste album. En laat dat liedje, Gimme Sympathy, nu ook de nieuwe single zijn. Doet het ook prima op de radio trouwens, maar je zult het op de landelijke zenders niet snel horen helaas…

Tommy Sparks: en hoppa, doe er nog maar een potje gitaardisco bij. Als je She’s Got Me Dancing van deze Zweed leuk vindt, is hij je man. De rest klinkt namelijk net zo (maar dus ook net zo aanstekelijk). Zijn muziek wordt in Nederland helaas niet uitgebracht en was dus ook niet in de Plato/Concerto-winkel op het terrein te koop, dus daar zul je op een andere manier een mouw aan moeten zien te passen…
UPDATE: stop met downloaden!! Voortschrijdend inzicht bij Universal Music: Sparks titelloze debuutalbum komt – ook hier – uit op 4 september

Grace Jones: 20 minuten te laat beginnen als slotact op een festival, dat doe je niet. Vooral niet als de NS na afloop geen extra treinen inzet. Terecht boegeroep dus, toen het zwarte gordijn maar niet openging. Maar toen dat eenmaal wél gebeurd was, en Nightclubbin’ loeistrak werd ingezet, leek het in één keer vergeten. Grace Jones is inmiddels 61, maar nog geen spatader veranderd. Haar benen reiken nog altijd tot in de hemel, haar stem is nog steeds rotsvast en haar (excentrieke) garderobe uitgebreider dan een modewinkel. Een feestje, dus des te jammerderderder dat dat niet op tijd begon (foto: Jelmer de Haas; zie ook 3VOOR12)

Rode draad van deze editie van Lowlands waren, naast veel dansbare rock, de vele concerten waarbij elektronische gadgets werden ingezet. Lily Allen had reuze lol met zo’n ding, De Staat en Metrix haalden een theremin van stal en Little Boots had een Japans elektronisch instrument bij zich (een Tenori-on). Ook viel het me op dat het rookverbod op Lowlands (blijkbaar) niet geldt. Niet dat ik er last van had, maar het viel me gewoon op toen Lily Allen en de bassist van The Living End een peuk opstaken. Lang niet meer gezien.
Verder was het natuurlijk perfect festivalweer, en ook de zaken die de organisatie wél in de hand had waren voor zover ik kan overzien perfect geregeld. Er stond weer hele aparte Lowlandskunst op het terrein (sowieso knap dat de kunstwerken op het festival zo herkenbaar ‘Lowlands’ zijn), het straattheater en de rondrijdende gimmicks zorgden weer voor spontane momenten, topkok Amaro kookte in de pers‘tent’… kortom: opnieuw een driedaagse zonder wanklank. Hulde aan organisatie en publiek!