Begin juni waren mijn meisje Petra en ik op vakantie in Noord-Frankrijk. Bij onze bevriende boer Philippe lagen, verspreid over drie kartonnen dozen, 18 piepjonge boerderijpoesjes. Probeer dan maar eens niet voor gaas te gaan. Ik weerstond de verleiding, maar Petra werd verliefd (en dit keer niet op mij…). Nu kan ik heel goed met dieren overweg, dus er was weinig overredingskracht nodig om me ervan te overtuigen dat wij Philippe toch echt van de zorg voor twee van die katjes moesten verlossen. We zochten er gelijk maar twee uit. Ze gaan Pixie en Prada heten. Begin juli, als ze oud genoeg zijn, gaan we ze ‘even’ halen. Philippe waarschuwde nog wel dat de poesjes op deze jonge leeftijd heel kwetsbaar zijn voor – pak ‘m beet – roofdieren, tractorbanden en ander gespuis. We knikten begrijpend maar laconiek. Wat kan er in die paar weken nou gebeuren?
UPDATE 1: mijn vader en moeder waren afgelopen week in Noord-Frankrijk. Na een bezoek aan boer Philippe moesten ze ons melden dat ‘onze’ Prada door vreemdelingen was meegenomen. Gewoon gestolen dus. Volgens het ‘glas-half-vol’-scenario denk je dan: ‘Gelukkig niet door een tractor overreden’ 🙁 , maar in het ‘glas-half-leeg’-scenario staat: ‘Ze hadden toch ook een van die 16 andere kunnen nemen? If any at all…’. Humf! Gelukkig hadden we ook al een ‘reserve-Prada’ uitgezocht (zie foto).
UPDATE 2: ik hoor net dat zowel Prada als Pixie óók schoenenmerken zijn. Wat weer een heel ander licht werpt op het feit dat Petra met deze namen op de proppen kwam…
Hee Wernert wat heeft het lang geduurd… maar fijn dat je nu eindelijk gaat bloggen. Verheug me nu al op de volgende…