Allemachtig,dat gaat hard. Dit is mijn eerste weblogje sinds 8 december, en in die tijd heb ik 73 tweets geplaatst. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Maar het is nu eenmaal ook weleens lekker om even snel en kort iets te melden. Daarin schuilt ook een gevaar, want je ziet regelmatig berichtjes voorbijkomen waarvan je denkt: ‘als je er iets langer over had nagedacht, was het – ook binnen 140 tekens – misschien wél genuanceerd geweest…’. En als het dan toch ongenuanceerd moet zijn, doe het dan uitgebreid. Zo had ik je nog een verslagje beloofd van het concert dat Ian Brown op 5 december gaf in de O2 Academy Brixton, Londen.
Als we naar Londen gaan, proberen we altijd een concertje mee te pikken. Zo zagen we er eerder o.a. Ocean Colour Scene, de Levellers en Brand New Heavies, en dit jaar hadden we kaartjes gekocht voor Ian Brown. De solomuziek van de Stone Roses-voorman vind ik te gek, dus dat kon niet fout gaan, dachten we.
Op het kaartje stond ‘20.00 uur’. Na enig navragen waren we erachter gekomen dat dat niet het aanvangstijdstip was, maar het moment waarop de deuren opengingen. Wij zorgden dus dat we er om 21.00 uur waren. Grappig trouwens hoe mannen en vrouwen via verschillende rijen het gebouw in moeten. Vervolgens bleek om 21.30 uur eerst nog een voorprogramma (Embed) te beginnen. Een vreemde keuze, want: hip hop. En dan nog wel van het politieke soort. Maar niet bepaaldvan deze tijd, getuige de vele beeldprojecties van o.a. Saddam Hoessein en GeorgeBush. Om 22.30 uur startte zelfs een tweede, even ongelukkig gekozenvoorprogramma: het gezelschap Soho Dance. Ian Brown zelf kwam pas om 23.30 uurop. Ik moet zeggen: hij had een goede band bij zich. Maar wat werd er zeldzaamslecht gezongen zeg! Eerst dacht ik dat dat kwam omdat hij steeds tussen de monitorboxenen het publiek in stond, en dus geen optimale terugkoppeling kreeg. Maar ookals hij zich bij zijn band voegde, was het niet te harden. Het gebeurt nietvaak dat ik een concert al na vijf nummers verlaat, maar dit was gewoon niet tedoen. We waren niet de enigen overigens. Dat plaatst een muzikant wel voor een dilemma. Met cd’s is geen geld meer teverdienen, dus dan moet je het o.a. van je concerten hebben. Zorg dan dat dietiptop in orde zijn! Oké, concertkaartjes koop je vooraf, dus als je alsartiest een show geeft, heb je je geld al binnen, maar zorg er dan voor de diezelfdebezoeker je in de toekomst nog wel een keer wil komen bekijken. En nu is IanBrown in Groot-Brittannië nog een muzikale God, en heb ik ook mensen vollediguit hun pan zien gaan, maar bij het Nederlandse publiek hoe je met zo’n concertniet aan te komen. Daarom zou ik hem, als hij al overweegt naar ons land tekomen, willen aanraden: doe het niet. Blijf thuis, maak nog een mooi album enberust erin dat je daarvan maar een paar stuks verkoopt in Nederland. Maar vergooije carriëre niet helemáál door een concert te komen geven. Het is gegarandeerdje laatste hier.
en je hebt beide avonden duidelijk genoten dus…
En daar zat ik met oordopjes omdat het bij The Levellers gruwelijk hard ging (ik kon een week nagenieten omdat de klanken (en met name een fluittoon) in mijn oren bleven echoën). Nu ging het niet zo hard maar de oordopjes kwamen prima van pas bij Ian. Of had hij ze ook in …?
Eerhm… Brown staat toch bekend om zijn gruwelijk slechte live performance? Zelfs in de tijd van The Stone Roses was het al niet te harden (Paradiso, anyone?) en dat heeft hij solo stug doorgezet.
Toch wel bijzonder dat hij dus nog steeds publiek trekt… of misschien komt hij daarom wel nooit het Verenigd Koninkrijk meer uit, inderdaad 😉
Hmmmm, dit had ik graag een week of drie geleden gehoord… 😉
Och, zo ga ik al bijna twee decennia trouw iedere keer naar Billy Corgan (met Smashing Pumpkins, solo of als Zwan) kijken in de hoop dat hij toch nú dan eens een keer een beetje toonvast blijft… Het is steevast drama 😉