Een van de eerste dingen die iemand ons vroeg toen we net in Port Douglas waren aangekomen, was: “Did you already take the hike to the look-out?” Vriendelijk antwoordden wij: Not yet!”, maar wat we dachten was: “We zijn hier voor onze rust, dus een ‘hike’ gaan we niet doen.”
Minder dan een kwartier daarna vertelde de mevrouw van Villa San Michele ons over een leuk restaurantje aan het strand, waar je heerlijk kon lunchen.
Klinkt inderdaad onsamenhangend tot hier, maar houd dit even vast terwijl we fast forward gaan naar deze ochtend…
We hadden geen excursie vandaag, dus geen wekker gezet en besloten om na een eenvoudig ontbijt dat leuke restaurantje aan het strand op te zoeken voor de lunch. Zoals alles is ook het strand een kort stukje lopen van ons appartement. Heerlijk is dat! Op Four Mile Beach aangekomen liepen we zenuwachtig lachend voorbij het bord dat waarschuwde voor de mogelijke aanwezigheid van kwallen, pijlstaartroggen (van het soort dat Steve Irwin 20 km. uit deze kust het leven kostte) en krokodillen. Het strand was echter adembenemend: breed, fijn zand, omzoomd door palmen die een aangename schaduw gaven, leuke golven maar niet té, een watertemperatuur van 25 graden (‘chilly’, aldus de Aussies)… ik zou niet weten wat je nog meer van een strand zou kunnen wensen. Behalve dan een restaurant dat niet op maandag gesloten is…
Gelukkig had Peet gezien dat er aan de andere kant van het strand een looppad was. Dat zou vast wel naar andere restaurantjes leiden. We volgden onze avontuurlijke inborst (start lachband) en liepen het pad op. Dat begon met een trappetje. Oh, en voorbij de eerste bocht nóg een trappetje. Na een derde trappetje had het pad een inham met een prachtig uitzicht op het strand. Zonder dat het ergens met zoveel woorden was aangekondigd, waren we op de ‘hike to the look-out’ beland. Het nadeel van de gemiddelde look-out, beseften we ons na nog een aantal trappen, is dat die nogal hoog liggen. Het voordeel ervan echter, is dat ze inderdaad vaak mooie uitzichten bieden. Dat was ook hier het geval. De foto’s, waarvoor dankzij Moeder Natuur geen enkel filter nodig was, spreken voor zich.
Peet had overigens gelijk: helemaal aan het eind van het pad kwamen we weer in de bewoonde wereld, met op de eerste straathoek een restaurant. Daar zijn we direct neergezegen en we bestelden onze beloning. En uiteraard ook de lunch waar we eigenlijk voor gingen.
Uiteindelijk bleken we om het stadscentrum van Port Douglas gelopen te zijn, en lag het restaurant aan het eind van de straat met ons appartement. Alleen het andere eind dan we vanochtend kozen…
