Het gebeurt gelukkig niet vaak dat ik een mes in mijn rug heb, maar vanmiddag was het gepland en even nodig.
Ik ben zelf nogal druk van aard, maar mijn huid is pas echt onrustig. Mijn hele leven al een aandachtspuntje, zeg maar. Daarom laat ik elk jaar even preventief door een huidarts naar allerlei plekjes, bultjes en vlekjes kijken. Al was het maar ter geruststelling. Anderhalve week geleden was het weer zo ver. De huidarts had net verzucht dat ze ‘natuurlijk niet iedereen zo maar elk jaar preventief kunnen controleren’ en dat ‘de spreekuren vollopen’, toen ze toch een plekje wat nader ging bekijken. “Oh, u komt er toch niet helemaal ongeschonden vanaf, want dit plekje is … (iets dat eindigt op ‘noom’).” Basaalcelcarcinoom, bleek achteraf. Ze wist me gelukkig ook te vertellen dat dat de meest voorkomende vorm van huidkanker is (in 80% van de gevallen), de vorm die zich het minst snel verspreidt en bovendien een vorm die wel groter wordt, maar niet uitzaait (daar zit blijkbaar verschil in).
Ik heb maar wel gelijk een afspraak gemaakt om dat dingetje te laten weghalen, en dat was vanmiddag. De ingreep is geslaagd en de patiënt leeft nog. Hopelijk nog lang en gelukkig 😉. Het …noom is naar het lab gestuurd en over twee weken hoor ik of alles weg is. Dan worden ook gelijk de hechtingen verwijderd. Wat een avontuur weer! Alleen mag ik een tijdje niet tillen, dus zit ik nu aan een kop koffie met een rietje. Positief gevolg is wel dat ik me de komende jaren zonder morren preventief mag laten controleren. En doorrrrr!
Oh ja… lekker lijffie toch? 😉