Ik heb al eens verteld over mijn grote vriend Enrico Pividori. Henri. Een Italiaan die naar Frankrijk was gekomen om te werken en terechtkwam op de boerderij van de ouders van mijn vriend Philippe. En toen die het boerenbedrijf overnam, bleef Henri, uiteraard.
Henri was een kleine man met een groot hart. We hebben op vrije zondagen samen heel veel wandelingen gemaakt door de bossen om Romagne-sous-Montfaucon heen, waar hij me talloze bijzondere plekken heeft laten zien. Hele gesprekken hadden we dan. Op gevoel, als het ware. Want ik was in het begin nog geen tien jaar oud, en hij mompelde meer dan dat hij sprak, waarbij hij Bargoens Frans en Italiaans vermengde tot iets wat zelfs de Fransen nauwelijks konden volgen. Maar Henri en ik begrepen elkaar feilloos. We waren gek op elkaar. Hoewel we elkaar maar een jaar of tien gekend hebben, lijkt dat gelukkig veel langer.
Op 1 april 1986 overleed hij plotseling. Iets met dat grote hart, waarschijnlijk. Henri was een volwaardig onderdeel van de boerenfamilie geworden en kreeg dan ook een volwaardige uitvaart (hoewel dat niet zo heel vanzelfsprekend was voor een ‘knecht’). Hij heeft een mooie laatste rustplaats gekregen op de begraafplaats van het dorp, waar ik hem altijd opzoek als ik daar ben. Op die plek voel ik altijd een… tja, blijdschap is niet het juiste woord, maar wel een bepaalde rust, berusting en voldoening. Alleen begon het graf de laatste jaren een beetje te verzakken, dat vond ik wel jammer.
Henri is geboren op 23 juni 1922. Dit jaar is dus zijn 100ste geboortedag. Vorig jaar had ik het idee opgevat om ter gelegenheid van dat eeuwfeest de tombe weer recht te laten leggen en gelijk de letters, die wat vervaagd waren, opnieuw te laten inkleuren. Het is altijd een beetje moeilijk om met Fransen af te spreken wanneer bepaalde werkzaamheden precies gaan plaatsvinden, dus ik was blij verrast toen ik vanmiddag uit het niets twee foto’s kreeg opgestuurd van de begrafenisondernemer. De klus is al geklaard en Henri ligt er weer strak bij. Ook kun je weer lezen aan wie het graf toebehoort.
Dat geeft me dan, zelfs op 450 km. afstand, toch weer een gevoel van rust, berusting en voldoening. Van blijdschap, zelfs…
Tot snel Henri, lieve vriend! 🥰
