We hebben hier in Halls Gap afgelopen nacht een flinke plens water op onze pan gehad en er stond veel wind. Omdat de slaapkamer van onze cabin op de 1e verdieping is, midden tussen de boomkruinen, lagen we er middenin. En omdat het vannacht niet pikkedonker werd, konden we de boomtoppen goed heen en weer zien gaan. Machtig! Verder hebben we overigens prima geslapen…
Dulc Cabins ligt in Grampians National Park, zo’n 200 km. van de kust. Dat is bekend om zijn indrukwekkende, grillige bergtoppen, spectaculaire vergezichten, mooie watervallen en duizenden jaren oude rotsschilderingen van Aboriginals. En als ware toeristen wilden we dat vandaag allemaal zien 😉.
Na het ontbijt reden we naar een plek die de Gulgurn Manja Shelter heet. Die is normaal gesproken ook met een personenauto prima te bereiken via een onverharde weg, maar nu even niet. Ik denk dat het door de regenval kwam, maar het pad leek te bestaan uit allemaal ribbels overdwars. Dat gaf een grappig vibrato aan de gesprekken die Peet en ik voerden, maar ik weet niet of de schokbrekers ook zo enthousiast waren.
Bij Gulgurn Manja is grotkunst te zien van Aboriginals. De precieze leeftijd van de schilderingen is niet bekend, maar vergelijkbare vondsten in dezelfde regio zijn op 22.000 jaar gedateerd. De tekeningen zijn okerkleurig, een kleur die ze verkregen door bepaalde stenen te vermalen en dat poeder te mengen met water. Ze komen vrij eenvoudig over, maar dat zeg ik zonder diepgaande kennis. Sowieso is veel kennis over de betekenis van de kunst in de loop der tijd verloren gegaan.
Een bezoek aan Mackenzie Falls, de grootste waterval in The Grampians en de enige die het het hele jaar door ‘doet’, hebben we beperkt tot de hoog en vrij veraf gelegen look-out. Een bezoek aan de voet van de waterval hebben we op het laatste moment afgeblazen. De toch al steile en gevaarlijke afdaling werd afgeraden omdat de stenen en traptreden door de regen extra glad konden zijn.
De regen, die overigens gevallen was voordat wij er arriveerden, gooide ook een beetje roet in het eten bij de Reed Look-out. Daar heb je in één oogopslag een indrukwekkend uitzicht op de belangrijkste bergen van The Grampians. Die hulden zich echter in mist. De groene, ervoor liggende vallei was alsnog imposant, maar niet echt waarvoor we daarheen gereden waren.
Waarom zou je maar 1 waterval bezoeken, als je er ook naar 2 kunt gaan? We kwamen onderweg onverwacht een verwijzing tegen naar de Silverband Falls en besloten de afslag te nemen. Al snel kwamen we op een pas aangelegde eenrichtingsverkeerweg, die zich steil en vol haarspeldbochten om een berg heen wentelde. Het was allemaal zo nieuw, dat er nog geen vangrails waren aangebracht tussen de weg en de diepe afgrond ernaast. Bij vlagen was het best wel een beetje engig, zeker omdat ik mij aan de ravijnkant in de auto bevond.
Langs het looppad van de parkeerplaats naar de waterval stonden verschillende recent afgebrande bomen die bijna kunstobjecten waren geworden. Of die met hun diepzwarte kleur een prachtige achtergrond vormden voor een tafereeltje dat ervoor stond.
De waterval zelf was een vrij gestileerde stroom, bijna alsof die was aangelegd. Wat wel apart was, was dat de waterval onderaan niet in een bassin uitkwam, maar dat het water in een soort bedding van stenen viel. Daarin werd het opgenomen als door een spons, en in die hele bedding zag je het water eigenlijk nauwelijks meer terug. Pas veel verderop vormde het weer een stroompje.
Het leek ons aardig om in die bedding een torentje van stenen te bouwen, zoals we dat ook bij Cairns gezien hadden. Bij het fotograferen van onze bijdrage aan het landschap scheurde ik big time uit mijn broek. Tijdens onze cruise vorig jaar had ik zo’n zelfde ervaring, dus ik moet volgende keer toch wat steviger ‘werkkleding’ meenemen.
Op de terugweg naar de auto werden we toegezongen door eeuwig vrolijke kookaburra’s (die er een beetje uitzien als een witte ijsvogel) en vlogen zwermen kaketoes boven ons hoofd.
Thuisgekomen troffen we een emu en twee kangoeroes in de tuin om onze cabin, en toen we later boodschappen gingen doen, dartelden er ook nog vier herten al spelend de rijweg op. Niet de manier om de populatie in stand te houden, maar voor ons wel een zoveelste geluksmomentje deze dag!