‘En Prada dan?’ vroeg een aantal van jullie toen ik vorige week vertelde dat we in Frankrijk waren. Terechte vraag, gezien alles wat we de laatste tijd met haar hebben meegemaakt.
Mijn schoonmoeder past altijd op onze poes als wij er niet zijn, maar konden we haar vragen om Prada twee keer dag een injectie insuline te geven? Gelukkig loste dat probleem zichzelf op, toen de suikerziekte even plotseling verdween als ‘ie opgekomen was. En het wondermedicijn dat voor de insuline in de plaats gekomen is, laat zich makkelijk in de vorm van een druppeltje vloeistof met het voer mengen.
Verder hebben we een ‘geautomatiseerde’ voerbak gekocht, die je ’s ochtends voor de hele dag vult, waarna die op precies de juiste tijdstippen uit zichzelf de juiste porties voer voordraait. Voordelen zijn: een heel gereguleerd eetpatroon, en je hoeft niet thuis te blijven om elke vier uur zelf het voer te geven. Het geeft ons (en bij onze afwezigheid mijn schoonmoeder) dus ook meer vrijheid en flexibiliteit. Dat werkt geweldig, zo blijkt!
Prada is levendiger en speelser dan ze een tijdlang geweest is. We houden nu vooral haar gedrag in de gaten, spelen weer meer met haar, laten eens in de twee maanden een bloedonderzoek doen en verwennen haar uiteraard tot op het bot. Daarmee lijken de problemen goed onder controle. En Prada vindt het allemaal prima. Dat snap ik ook wel, want die is heel stilletjes gepromoveerd van koningin naar keizerin van ons huis…