Diep triest

Als sucker for nieuwe muziek speur ik bijna dagelijks naar nieuwe liedjes en artiesten. Internet heeft die zoektocht een stuk makkelijker gemaakt, en zo loop ik elke week onder andere de hitparades langs in tientallen landen over de hele wereld. Hoewel ik heel regelmatig blij word verrast door de enorme hoeveelheid goede muziek die nog steeds gemaakt, uitgebracht en zelfs succesvol wordt, bekruipt me bij één site elke week weer een extreem triest gevoel. Dat is de site waarop de Australische hitlijsten verzameld zijn.

Op die site staat een banner waar ik ultiem treurig van word.Het is een aansporing van de PPCA – zeg maar de Australische SENA ”“ aan artiesten enmuzieklabels om zich toch vooral aan te sluiten en daardoor geen inkomsten miste lopen. Het is echter niet die boodschap waar ik zo weemoedig van word, maarhet plaatje dat erbij staat. Daarop staart een meisje (of is het een jongen?) alseen hedendaagse Mona Lisa in de camera.

Ik heb geprobeerd bij mezelf te achterhalen wat dat plaatje nu precies zo sombermaakt. Is het de tweeslachtigheid van de afgebeelde persoon? Die bijna uitdrukkingsloze blik? De haardracht, en dan vooral dielok? De kleding, die veel weg heeft van een omgeslagen doek? Het feit dat hetplaatje zwart/wit is? Waarschijnlijk een combinatie van al die factoren. Geenidee wat de achterliggende gedachte is om van alle mogelijke mensen uitgerekenddeze wandelende depressie af te beelden. Ik zie er ook geen artiest in, laatstaan een vertegenwoordiger van een muzieklabel. Toegegeven, het plaatje symboliseert wel erg fraai het gevoel dat ik krijg als ik denk aan de staat vande muziekindustrie op dit moment. Aan de andere kant: daar zou misschien ietsaan gedaan kunnen worden als al die geweldige muziek die ik dagelijks ontdek gewoon wereldwijd verkrijgbaar zou zijn…