Kangaroo Island is een superbestemming! Ik had dan ook verwacht dat het er veel drukker zou zijn. En dat er wel ergens een aanlegsteiger voor cruiseschepen zou zijn. Dat is dus niet zo. Je bereikt het eiland per ferry of per vliegtuigje. En excursies waarmee je in één dag per bus langs een aantal highlights gereden wordt, zijn behoorlijk populair. Ik denk dat je Kangaroo Island (en jezelf) daarmee tekort doet. Wij zijn er drie dagen geweest, en dan kun je – behoorlijk op je gemak – heel veel zien en doen.
Vandaag was onze laatste dag op het eiland. Vanuit ons geweldige hotel Kangaroo Island Wilderness Retreat reden we naar het KI Wildlife Park in Parndana. Ik krijg van dieren namelijk nooit genoeg. Het is in feite gewoon een dierentuin, maar dan met veel meer interactie. En daar gingen wij voor. Extra bijzonder was, dat dit precies de tijd van het jaar is dat de jonge wallaby’s en kangoeroes de buidel verlaten. Dat bleek ook wel…
We waren net op tijd om onder begeleiding van een medewerker bij de koala’s naar binnen te mogen. Wat zijn die onwaarschijnlijk fotogeniek! Degene op de foto hierboven had een kleintje bij zich. Die zat in dat donkerbruine velletje vóór haar op de boomstam. Desondanks was ze al zo aan mensen gewend, dat ze zich graag liet aaien.
Daarna had ik eindelijk de gelegenheid om een cassowary in het echt te fotograferen. Je hebt gelijk het idee dat je in de oertijd rondloopt. Zoals ik al eerder heb uitgelegd, zijn cassowary’s van levensbelang voor het voortbestaan van het regenwoud, omdat ze helpen de zaden van de grootste bomen te verspreiden en te doen ontkiemen.
Ik heb op verzoek ook nog foto’s uit het reptielenverblijf en het aquarium, en een filmpje van het voeden van de kleine pinguïns, maar eerlijk gezegd was ik vooral in het park vanwege de kangoeroes. We hadden besloten de hele toeristen-package te doen, dus bij de kassa hadden we, voor slechts 2 dollar per persoon, ieder een zakje met dierenvoer gekocht. Daarmee mocht je de koala’s en de kangoeroes voeren. De ibissen bleken met hun lange kromme snavels ook uit je hand te eten.
Als eerste schoof Ed aan aan het buffet; een weeswallaby, die een jaar geleden in het park was gekomen, nadat zijn moeder was aangereden. Echt eentje van het type ‘Zal ik ‘m inpakken? Nee, ik vreet ‘m hier wel op’. Een schatje dat tijdens het eten met zijn pootjes je hand vasthield, zodat je die niet kon terugtrekken. Hij was er ook bijzonder van gecharmeerd om geaaid te worden. Dat kwam goed uit, ik aai graag. Ed was ook heel slim, want hij wist precies dat dat eten uit een wit zakje kwam…
Op een grote open weide waren nog tientallen kangoeroes, waarvan talloze met jonkies in hun buidel, of kleintjes die net hun eerste verkenningstochtjes daarbuiten gingen maken. Die hebben we uiteraard met rust gelaten. Bij een kangoeroe die op haar zij lag, dachten we een keizersneebevalling mee te maken, maar die bleek een héél klein jong, nog zonder ook maar één haar, in haar buidel te hebben.
Een ander, wit exemplaar had een donker kleintje bij zich, dus die heeft nog wat uit te leggen…
Ik was helemaal in de wolken toen de snoepzakjes leeg waren. Wát een toffe ervaring!
Van de autoverhuurder hadden we gehoord dat The Islander Estate Vineyards de wijnboer met de beste wijn van Kangaroo Island is. Dit komt o.a. doordat een lid van de grootste wijnfamilie van Frankrijk compagnon in het bedrijf is. Peet deed een kleine proeverij waarbij de Australische eigenaar prachtige verhalen vertelde. Peet koos drie flessen uit, die ze zich in Nederland goed zal laten smaken.
Daarna gingen we terug naar Emu Bay Lavender, waar we als lunch thee dronken en scones aten. Die scones zijn hier wereldberoemd. Er zat heerlijke, zelfgemaakte peren- en lavendelgelei bij. De slagroom had eigenlijk natuurlijk clotted cream moeten zijn…
Als afsluiting van onze Kangaroo Island-driedaagse bezochten we Kingscote, het belangrijkste stadje op het eiland. Dat vonden we niet super interessant, maar het had wel een paar leuke winkelstraatjes, waar Peet uiteraard de laatste broodnodige snuisterijen kocht. Op elke grote vakantie koopt ze bijvoorbeeld een plaatselijke kerstbal, dus over twee maanden hangt bij ons een skippy in de boom.
Last stop: het vliegveld, dat er toen wij aankwamen nog verlaten bij lag. Toen de balie eenmaal bemenst was, hebben we ter plekke ingecheckt. Online waren namelijk alleen nog duurdere stoelen (bij de vleugels) beschikbaar. Dat leek ons onzin en dat bleek ook zo te zijn. Toen we aangaven dat het ons niet gelukt was online in te checken, kregen we alsnog twee gewone stoelen (die via internet dus niet meer beschikbaar waren).
Voorafgaand aan onze laatste overnachting, in Adelaide, aten we lekker in het restaurant van ‘ons’ Majestic Roof Garden Hotel. Morgenochtend vliegen we weer richting Nederland, met een tussenstop in Singapore. We hebben er 9(!) uur de tijd, dus wellicht laat ik daar vandaan nog iets van me horen. En anders in de loop van donderdag, als we weer in Nederland zijn… 😫