De Pinkpop-zaterdag in extended tweets

Dit jaar was het de 24^e keer dat ik op Pinkpop was. Was, want in tegenstelling tot alle voorgaande edities kon ik dit jaar niet op de afsluitende dag en ging ik op zaterdag. Nu vind ik dat de programmacommissie drie behoorlijk gelijkwaardige en gevarieerde dagen heeft samengesteld, maar toch voelt het, nu ik weer thuis ben, vreemd. Bijna alsof ik dit jaar niet naar Pinkpop geweest ben. Terwijl ik toch een heerlijke dag gehad heb gisteren. Dat kun je lezen in onderstaand verslag, waarvoor ik mijn concept ‘extended tweets’ weer van zolder heb gehaald. Oftewel: de tweets van de dag zelf, maar nu met het verhaal erachter.

Moss

• Ik zorg altijd dat ik bij de Pinkpop-dagopener ben en vandaag gelukkig velen met mij! #Moss #pp12 – http://moby.to/28mbv9
• Mooi om #Moss in zijn #pp12-set te zien groeien. Fijne dagopener, zoals wel vaker.
• Prettig ook dat de kraancamera niet pal vóór het hoofdpodium stond (dus hinderlijk voor de kijkers), maar verderop, in het publiek #pp12

Het is een cliché en zoals zo vaak zijn die waar: het openen van een festival is een lastige opgave. Toch heb ik op Pinkpop veel goede ervaringen (als toeschouwer, bedoel ik 😉 ). Alleen al de laatste jaren openden Semisonic, Fiction Plane, The Gaslight Anthem, The Maccabees en Scouting For Girls de slotdag. Nu was ik er dus op zaterdag en was Moss de echt allereerste act op het festival. Niet een band die om zijn uitbundige podiumact bekend staat, maar des te meer om zijn liedjes. Daarvan hebben ze nu drie albums vol. Naarmate het optreden vorderde werden die steeds hechter uitgevoerd en groeide ook de stem van Marien Dorleijn. Opnieuw een waardige opener.

Will & The People/Kyuss Lives!

• Flarden Will & The People en Kyuss Lives gehoord tijdens eten en op weg naar The Asteroids Galaxy Tour #schaamteloos #gewoondoen

Ik vond Lion In the Morning Sun een heel leuk liedje. Vond, heel even. Helaas is het bij mij inmiddels aan de overkill aan airplay ten prooi gevallen, maar fijn voor Will & The People dat ze zo gelanceerd worden in Nederland. Wat ik verder nog uit de tent hoorde komen, was meer van hetzelfde, dus er zullen nog wel een paar (radio)hitjes aankomen.
Geen hitjes in het repertoire van Kyuss Lives, en dat zie je ook aan de magere veldbezetting. Ook op het podium is de opstelling niet compleet; Josh Homme (heeft ruzie met de rest) en Nick Oliveri (is in een rechtszaak beland) ontbraken. De muziek is wel wat je van ze gewend was: degelijke, lome, strakke, stuwende stoner rock. Niet mijn ding.

The Asteroids Galaxy Tour

• Zoals verwacht klinkt The Asteroids Galaxy Tour live organischer dan op cd, met échte blazers. #pp12 1/2
• Na een vaag, spacey begin wordt het nu meer poppy, hoewel het publiek niet écht loskomt #pp12 2/2

Als je op de meeste (mannelijke) dj’s en journalisten afgaat, is The Asteroids Galaxy Tour eigenlijk zangeres Mette Lindberg met band. Ook op het podium trekt zij alle aandacht naar zich toe. Ze is niet alleen een popje en opkomend stijlicoon, maar ook een goede zangeres. Toch is het vooral de combinatie met de gekozen muzikale richting waardoor zij zo lekker uit de verf komt. Dansbaar op een groovy, funky manier, en de toevoeging van echte blazers zorgt er bovendien voor dat de liedjes veel meer gaan leven. Ik denk dat de eerste paar nummers vooral met een joint goed te pruimen waren en het spacey karakter daarvan bleek een terugkerend element, maar bij het steeds enthousiaster wordende publiek deden vooral de popsongs het goed. En daarvan hebben ze er, naast de hitjes tot nu toe, nog wel een paar.

Anouk

Het optreden van Anouk gebruikt voor een korte eetpauze. Ik heb al meerdere concerten van haar gezien en zij stelt nooit teleur. Ook nu niet, al hoorde ik haar later op de radio zeggen dat ze het optredens slechts een 6½ waard vond. Absolute onzin!

The Ting Tings

• Anders kondigt @giel3FM gewoon Ben Howard aan terwijl The Ting Tings achter hem klaarstaan. Enfin, we zijn inmiddels 2 hits verder. #pp12
• Oké, 2e album is minder dan 1e (maar niet zo slecht als ‘ze’ zeggen), maar The Ting Tings blijven een lekker livebandje #pp12

Hij zal het wel als grapje afdoen, maar presentator Giel Beelen ging echt de mist in bij het aankondigen van The Ting Tings. “We are not Ben Howard!” was dan ook het eerste wat drummer/gitarist Jules de Martino uitriep. Drie jaar geleden stond de band ook op Pinkpop en eerlijk is eerlijk: toen was de verrassing groter. Maar nog altijd zijn The Ting Tings een lekker live-duo (plus meelopende ‘loops’), hoewel er wel wat technische problemen waren. Het gaat ze toch al niet te zeer voor de wind, want hun tweede album is finaal afgeserveerd door de critici. Nu is Sounds From Nowheresville inderdaad geen tweede We Started Nothing, maar zo slecht als wordt beweerd is het niet, zeker niet als je het een paar luisterbeurten gunt.

The Cure

• Ouder, grijzer en volumineuzer, maar onmiskenbaar Robert Smith van The Cure. Prachtvent… #pp12 – http://moby.to/2dwr9j

Na een nummer of zes liet ik The Ting Tings voor wat ze waren om een goed plekje bij The Cure veilig te stellen. Dat bleek al nauwelijks meer mogelijk, er waren meer mensen die benieuwd waren naar de reprise van 26 jaar geleden, toen ze het festival ook al eens afsloten. Over langlopende carrières gesproken… Dit was het eerste optreden van The Cure in langere tijd en Robert Smith leek vlak voor het optreden behoorlijk timide en onder de indruk van de mensenmenigte vóór hem. Maar op een paar extra kilo’s en grijze haren na was er niets veranderd. Ook muzikaal niet. De band speelde lang uitgesponnen versies van albumtracks en publieksfavorieten, en verspreide de bekendere singles er slim doorheen. Toch was het verre van een greatest hits-set. Tot de toegift dan, waarin o.a. The Love Cats, Close To You, Why Can’t I Be You en Boys Don’t Cry ‘back to back’ gespeeld werden. Party time, in a Curious kind of way…