Het was een mooie ochtend. Maar er dreef ook een wolk voorbij.
Vanochtend waren we met Prada in het Dierenziekenhuis in Utrecht. Daar kreeg ze een CT-scan. Die was nodig omdat we haar suikerziekte niet met insuline gereguleerd kregen. Dit lijkt het gevolg van een verhoogde aanmaak van groeihormoon, wat zou kunnen duiden op een tumor in haar hypofyse. Dat kun je vaststellen (of uitsluiten) d.m.v. een CT-scan.
De eerste stap die de specialisten zetten, was een extern onderzoek. De specialist nam uitgebreid de tijd om de resultaten daarvan met ons door te nemen, en die waren hoopvol. Ze vond Prada er voor haar leeftijd (14,5 jaar) erg goed uitzien en kon ‘op de tast’ ook geen onregelmatigheden ontdekken. Ze (Prada dus) heeft dan ook altijd haar jaarlijkse ‘APK’ gehad, dus dat zou ons enigszins verbaasd hebben. Niettemin is het natuurlijk fijn om te horen.
Daarna werd Prada onder narcose gebracht voor de scan, want een poes blijft niet drie kwartier stilzitten. Omdat ze er nu toch was, werd gelijk een ‘full body scan’ gemaakt, dus niet alleen van haar hoofd. Ook werd nogmaals bloed afgenomen om nog eens alle vitale functies te controleren, en voor een tweede check van de hoeveelheid aangemaakt groeihormoon.
Vijf kwartier nadat die procedure begon, werden we binnengeroepen en werden de bevindingen opnieuw uitgebreid met ons besproken. Om te beginnen vertelde de specialist dat alle organen van Prada er prachtig uitzagen. Het hart werkt goed, de longen en ook de nieren zien er voor een poes van haar leeftijd goed uit, en de alvleesklier – die we tot nu toe niet in kaart hadden gekregen en wel een bron van ellende kon zijn – lag er mooi bij. En dan de scan van haar hoofd. Op de foto zie je de aanwijzer staan bij de hypofyse, een dingetje van maar 3 millimeter in doorsnee. Het goede nieuws is, dat die niet vergroot is. Als er dus al een tumor in zit, is die niet met het blote oog op de scan te zien.
Uit het bloedmonster moet nu nog blijken of de aanmaak van het groeihormoon nog steeds zo hoog is, of dat de constatering daarvan een momentopname was. Is nog steeds van een verhoogde aanmaak sprake, dan is er dus definitief sprake van een tumor in de hypofyse. Maar omdat die niet met het oog waarneembaar is, is het dan dus hooguit een ‘microtumor’. De combinatie van verhoogde groeihormoonaanmaak en een microtumor is te behandelen met een nieuw medicijn. Dit is al wel voorbij de experimentele fase, maar nog niet geregistreerd. Prada zou dit medicijn (in combinatie met de huidige twee doses insuline per dag) dan drie maanden krijgen. Daarna is duidelijk of het wel of niet aanslaat. Die kans is 50/50. Mocht het aanslaan, dan kan het zelfs zo zijn dat dankzij dit medicijn de suikerziekte verdwijnt. Dat zijn nog een hoop mitsen en maren, maar er zijn dus duidelijk lichtpunten aan de horizon. In dat opzicht denk ik dat we vandaag binnen de mogelijkheden het best mogelijke nieuws gekregen hebben.
Maar de CT-scan had ook nog een onverwachte ‘bijvangst’. Dat is de lichte plek midden bovenin haar hoofd/hersenen. Die hoort daar niet. Het is een tumor waar we nog niet van wisten. Een CT-scan is niet de juiste scan om te kunnen zien of die goed- of kwaadaardig is, hoe lang hij er zit en hoe snel hij groeit. Maar puur op basis van haar ervaring schat de specialist dat het een niet snel groeiend ding is, en dat ze hier misschien nog jaren geen last van gaat hebben. Want dat is natuurlijk het allerbelangrijkst. Op basis van de stroming van het hersenvocht van de hersenen naar het ruggenmerg (die nog helemaal in orde is), maakt ze in elk geval op dat die tumor op dit moment niet met pijn gepaard gaat. Het is voor ons nu dus zaak om het gedrag van Prada in de gaten te blijven houden en alert te blijven op veranderingen daarin, zoals verminderde eetlust. En heel veel liefde geven, schijnt altijd een goed idee te zijn.
Gek genoeg, misschien wel, overheerst bij ons op dit moment de opluchting. We gaan waarschijnlijk weliswaar een volgend traject in, maar de specialist heeft met zoveel woorden bevestigd dat ze totaal niet het idee heeft dat ze vandaag een doodzieke poes gezien heeft. In tegendeel. Dat stemde ons blij en gelukkig.
En omdat er ook best gelachen mag worden, toont het filmpje Prada toen ze net thuis was, nog ‘dronken’ van de narcose. Ik durf dat hier wel te plaatsen, omdat ik niet bang ben dat haar kinderen hier later ooit mee geconfronteerd gaan worden… Van verminderde eetlust is in elk geval nog zeker geen sprake, want ze komt hier net terug van het leegschrokken van haar bakje met brokjes. Voor zo’n CT-scan moet je immers nuchter zijn. Ze had dus nog een maaltijd in te halen…