Categorie: Vakantie

Terug naar Werners Wereld

Dat ’typisch Nederlandse zomerweer’ hadden wij de afgelopen drie weken ook in Noord-Frankrijk. Maar in Romagne-sous-Montfaucon heb ik het altijd naar mijn zin. De prachtige omgeving, lieve vrienden, de poezenhangar, een paar leuke uitstapjes met Peet… Veel meer heb ik niet nodig.

Wel heb ik van het mindere weer gebruikgemaakt om nog maar eens een megaproject van de bucketlist te strepen: er komt weer een nieuwe website gevuld met hele leuke – en in deze vorm unieke – muziekcontent aan. Maar daarover later meer…

En omdat je nooit genoeg ‘mega’projecten (pun intended) op je bucketlist kunt hebben staan, overweeg ik serieus om een soort ‘best of’ van mijn FB-berichten van de afgelopen 13 jaar op www.wernerswereld.nl te gaan zetten. Dat was in 2007 mijn eerste blog, maar met de komst van de social media verschoof mijn aandacht. Gevolg: in de loop der tijd is een enorme versnippering ontstaan, zijn berichten nauwelijks meer terug te vinden en ben ikzelf het product geworden, i.p.v. de producent. Voor iemand die graag controle en overzicht houdt een redelijk doemscenario. Maar niet iets wat onomkeerbaar is. Ik ga dus met terugwerkende kracht mijn goede ouwe site weer completer maken, waardoor die ‘past-, present- en futureproof’ wordt.

Ik kan er nu al naar uitkijken om daar de komende maanden overvloedige hoeveelheden vrije tijd in te gaan stoppen 😉

Ik kan het dak op!

Op de laatste dag van de vakantie nog door de buurman gevraagd worden om ‘even op het dak te komen kijken’. In aloude Schlosser-traditie met mijn goede kleren aan, maar gelukkig wel mijn klim- en klauterschoenen. Geen overbodige luxe…

Ik vind dat ik (links) er nog ogenschijnlijk ‘cool’ bijzit voor iemand wiens hobby’s zich doorgaans gelijkvloers afspelen.

Met vreugde kan ik jullie meedelen dat ik het avontuur overleefd heb. Als de Belgen zich morgen onderweg ook een beetje gedragen, ben ik maandag weer paraat voor laffe tekst-gerelateerde klussen 😀

Bollywood in Dijon

Vanochtend hebben we op een terrasje extra lang over ons ontbijt gedaan, want we kwamen in een té leuk tafereel terecht. Bij het oplopen van het plein vóór het Palais des Ducs, het drukste plein van Dijon, werden we al vriendelijk verzocht langs de kant verder te lopen. Van diezelfde mijnheer hoorden we later dat ze opnamen wilden maken voor een Bollywood-film. Het probleem was echter, dat ze het plein daarvoor leeg wilden hebben, en dat kun je natuurlijk vergeten. Het was net een klucht; als het plein bijna leeg was, kwamen er weer fietsers, groepen Japanners, dwarse Fransen, wijnleveranciers, willekeurige voorbijgangers in felle kleding of buurtbewoners in hun auto op weg naar huis het plein op.

Toen we verwezen naar het rommelige verloop, verzuchtte een lid van de filmcrew: “Tja, het is Bollywood hè, alle films zijn precies hetzelfde, ze weten van tevoren niet wat ze gaan doen en zelfs de dansjes worden ter plekke bedacht.” Hij vertelde ook dat ze tot 11:00 uur een vergunning hadden om te filmen, maar wij hebben alleen maar pogingen tot opnamen gezien en het oefenen van een, inderdaad ter plekke door de choreografen verzonnen dansje.

Ondertussen waren de filmcrewleden, hoofdrolspelers en vooral de styliste alleen maar selfies aan het maken. Toen we het plein weer verlieten, liepen we precies onder het balkon door waar de hoofdrolsnol van dienst gewillig voor iemand uit de entourage aan het poseren was. Mooi begin van de dag!

Foto’s en filmpje:

Lees verder “Bollywood in Dijon”

Wandelen over de Côte Dame Marie

Zo klein als Romagne-sous-Montfaucon is, het heeft twee activiteitencommissies: AEP en Les Aragnes De L’Andon. Die laatsten hebben twee jaar geleden in het bos rondom het dorp een wandelroute uitgezet. Die volgt de weg die de Amerikaanse soldaten in het najaar van 1918 aflegden bij het doorbreken van de Hindenburglinie. Dat luidde uiteindelijk het eind van de 1e Wereldoorlog in.

Een indrukwekkende wandeling over de Côte Dame Marie, die de Amerikanen met volle bepakking moesten beklimmen, terwijl de Duitsers bovenop met mitrailleurs op hen lagen te wachten. Je komt er ook een van hun bunkers tegen, die ruim 100 jaar na dato nog verbazingwekkend goed intact zijn. Deutsche Gründlichkeit… Maar uiteindelijk niet goed genoeg om de oorlog te winnen.

Foto’s:

Lees verder “Wandelen over de Côte Dame Marie”

When in Avignon…

Een bouwwerk dat je gezien moet hebben in deze stad: de Pont Saint Bénezet, oftewel de Pont d’Avignon (die van het liedje Sur Le Pont d’Avignon). Bénezet was de bedenker van de brug, die in 1177 ook startte met de bouw. Nadat hij overleed, werd hij door het volk (dus niet door de kerk) heiligverklaard.

Destijds slingerde de brug als een slang tussen beide oevers van de Rhône, een rivier die toen overigens anders liep dan tegenwoordig. Nadat een klimaatverandering zorgde voor een Kleine IJstijd én een koning besloot de loop van de rivier te verleggen, stortte de brug grotendeels in. Daardoor rest tot de dag van vandaag nog slechts een klein stukje van het geheel. Daar mag je tegen betaling op en dan kun je dus letterlijk naar het eind ervan lopen. Als je je daar omdraait, heb je een mooi uitzicht op Avignon en zijn nog bijna helemaal intact zijnde middeleeuwse stadsmuren.

Terugreis vanuit Valencia: sub-optimaal

De terugreis van Valencia naar IJsselstein was er een voor in het boekje. Het zwarte boekje dan 😉

Het was misschien een beetje voorspelbaar dat het Spaanse luchthavenpersoneel pas na het naar voren roepen van de passagiers het computersysteem zou gaan opstarten, wat uiteraard niet werkte. Ook het via een apparaatje scannen van de barcodes op de tickets lukte niet, zodat uiteindelijk met een matrixprinter de hele passagierslijst moest worden uitgedraaid en alle boarding passes handmatig gecontroleerd. De 20 minuten vertraging die dat opleverde werden in de lucht gelukkig weer ingehaald.

Toen we ‘voor de optimale reisbeleving’ via de NS-app de weg van Amsterdam naar IJsselstein uitstippelden, bleek dat door stakingen van het streekvervoerpersoneel de sneltram tussen Utrecht en ons eindpunt niet reed. De bus leek wel te gaan, maar helaas werden de laatste ritten van de avond ook geschrapt. Gelukkig troffen we op Utrecht CS een plaatsgenoot, met wie we een taxi hebben gedeeld.

Lees verder “Terugreis vanuit Valencia: sub-optimaal”

Fietstocht Valencia

Wie mij op een fiets krijgt, is een hele grote. Maar hoe vaak gebeurt het dat de gids een bekende is? Wij werden door Valencia geleid door Rick Treffers, een begenadigd muzikant (in o.a. de band Mist), die al jaren hier woont en zich tot een leuke en kundige gids ontpopt heeft. Hij toonde ons per fiets bekende en minder plekken, en vertelde daar mooie verhalen bij. Voor het antwoord op de vraag waarom de vleermuis het symbool van Valencia is en anekdotes over architect Santiago Calatrava (die prachtige gebouwen ontwierp, waar bijna altijd wel wat mee was), verwijs ik je graag naar een fietstocht met Rick.

Onze tocht eindigde bij het oh zo fotogenieke Ciutat De Les Arts I Les Ciències, ontworpen door… Calatrava. Ziet er geweldig uit, maar het zal je dus niet verbazen dat de mozaïeksteentjes al eens van een van de daken gestort zijn.

Meer foto’s:

Lees verder “Fietstocht Valencia”

Voor het eerst in lange tijd in Spanje

Het was toch wel weer even wennen om te vliegen, na drie jaar. Maar het wekte wel gelijk het vakantiegevoel op, al is ons Spaans nog erg roestig. Ach, ‘beber’, ‘comer’ en ‘cuenta’ kwamen er vloeiend uit, en dat zijn op zo’n eerste dag toch de belangrijkste woorden…

We kwamen na een goede vlucht en een half uur met de metro bij ‘ons’ Hotel Dwo Valencia, een oude meelfabriek. ‘Tussen het historische centrum en het strand’, volgens de beschrijving, en ‘vlakbij de gezellige wijk Ruzafa’.

Na het inchecken en achterlaten van onze spullen liepen we eerst (een half uurtje) richting de haven. Daar stuitten we gelijk op het fraaie gebouw, met torentje, van de havenautoriteiten. Daar om de hoek staat het aluminium standbeeld ‘The Pamela Hat’ van Manolo Valdes.

Lees verder “Voor het eerst in lange tijd in Spanje”

Oude radio

Bij het opruimen van haar zolder vindt mijn zus Wendy net deze oudgediende. Jeugdsentiment. Als er werd geklust of op vakantie gegaan werd, was deze er altijd bij.

Ik heb in dat verband de levendigste herinneringen aan onze vakanties op de camping in Romagne-sous-Montfaucon, in de tweede helft van de jaren ’70 en de jaren ’80. Dan zetten we de antenne recht overeind, knoopten daar het ene uiteinde van een elektriciteitskabel aan en gooiden het andere eind over een hoge tak in de boom naast onze caravan. Dan konden we nét Radio Tour de France of de Nationale Hitparade ontvangen. In een kwaliteit waarvan je je nu niet meer kunt voorstellen dat je er urenlang (of zelfs maar 5 minuten) naar luisterde 😂.

Ik hoor gelijk weer een verslag van Theo Koomen in mijn hoofd. Mooi hoe zo’n fotootje bijna tastbare herinneringen oproept!