Categorie: Radio

Nerd alert: ik koos mijn 2000e weekschijf

Zoals je weet, heb ik naast mijn werk ook een muziek-gerelateerde privémissie: het introduceren van nieuwe artiesten en liedjes aan een zo groot mogelijk publiek. Dat deed ik van 1987 t/m 2016 via radioprogramma’s, en sindsdien via mijn nieuwemuziekblog. Zo’n platform is natuurlijk niet compleet zonder een ‘weekschijf’, zeg maar mijn persoonlijke Megahit.

Deze week koos ik de 2000e. Een mooi moment om nog eens terug te kijken op de tijd tussen 5 januari 1985, toen Easy Lover van Philip Bailey & Phil Collins mijn eerste ‘hittip’ was, en die 2000e: Good Time van Leith. Ik heb nooit een week overgeslagen, ook niet tijdens vakanties.

In die tussentijd is veel veranderd. Het is allang niet meer mijn streven dat mijn weekschijf een hit wordt. Het is ‘gewoon’ het beste nummer ter wereld van deze week. Veel daarvan worden in Nederland helemaal niet actief gepromoot, dus dan is een hit praktisch uitgesloten.

In dit stuk dus een terugblik op 38,5 jaar aan weekschijven, eerst de Remschijf geheten en tegenwoordig de Wildcard. Voor de lijstjesfetisjisten zoals ikzelf heb ik al die 2000 schijven in een handzaam document gestoken (lekker oldschool), en uiteraard ook in een Spotify-playlist. Als bonus heb ik uitgezocht welke artiesten in al die tijd mijn meeste weekschijven gescoord hebben. Een echte trip down memory lane.

Je leest het allemaal hier

Music And Video Exchange

De naam zegt het al: naar Music And Video Exchange kun je voor bijna niets je muziek- en filmcollectie toe brengen, zodat zij het voor bijna niets plus een beetje marge weer kunnen verkopen.

In de tijd dat radio-dj’s nog fysiek bevoorraad werden, was dit hun favoriete plek om hun gratis verkregen cd’s te gelde te maken. ‘Promo only, not for resale’, stond er vaak op gedrukt (of op een sticker). Uh-huh… En aangezien die dj-promo’s vaak de edits bevatten waar ik naar op zoek ben, heb ik in het verleden héél veel van die schijfjes indirect van mijn Engelse radiocollega’s overgenomen.

Anno 2023, ver in het digitale tijdperk, is die bron helaas opgedroogd en moet ik het doen met cd’s die door ‘gewone’ consumenten zijn achtergelaten. Dat, in combinatie met het feit dat ik heel veel oude muziek inmiddels wel al heb, en ik voor veel nieuwe muziek warme en rechtstreekse contacten heb met pluggers en artiesten in binnen- en buitenland, maakt dat mijn ‘buit’ de laatste jaren flink is geslonken.

Maar zoals altijd gaat het mij niet alleen om het doel, maar ook om de weg er naartoe. Heerlijk om een hele dag gehurkt en met gekromde rug honderden cd’tjes door je handen te laten gaan. Zelfs als ik dan uiteindelijk thuis kom met slechts vier stuks, waarvoor ik bij elkaar een heel pond betaald heb. Een kinderhand is snel gevuld (en ik heb nog een paar dagen te gaan 😉 ).

Foto’s:

Lees verder “Music And Video Exchange”

Introducing: De FlipperCast

Eind jaren ’90 leerde ik Remko Peters kennen bij Radio Nijmegen. Hij kwam op vrijdagavond het programma ná het mijne doen. SoundCheck was een Countdown Café-achtig programma met veel livemuziek, uitgezonden vanuit een café in de Waalstad. We raakten bevriend, ik ging regelmatig kijken in zijn muziekstudio in Wijchen, begon me met dingen te bemoeien en van het een kwam het ander.

Die muziekstudio, die hij nog steeds heeft, is niet de eerste – laat staan de laatste – activiteit van Remko ‘de Moor’. Hij schrijft ook film- en tv-scripts, heeft Mercedes-onderdelen verkocht, maar ook wikkelrokken, was eigenaar van een Amerikaanse platenstudio waar iedereen opnam van Whitney Houston en Michael Jackson tot Bruno Mars en Earth Wind & Fire en probeerde zonder veel succes een milkshake-apparaat in de markt te zetten. En niet te vergeten: hij is de slechtste drummer ter wereld. Een man die fantastische verhalen beleefd heeft (en nog steeds!) en daar uitermate smeuïg over kan vertellen. Dat bracht ons op het idee die verhalen als podcasts op te nemen.

Lees verder “Introducing: De FlipperCast”

BigBird en Spanje

Gisteren was ik met radiovriend Jasper en zijn vriendin Irene in Ochten om Patricia van Meerten te helpen bij het opruimen van het huis van Richard. Uiteraard een bezigheid met een lach en een traan. Maar over het geheel genomen was het een leuke, luchtige middag, omdat bij alles wat we tegenkwamen wel een mooi verhaal zat.

Ik moest bijvoorbeeld hardop lachen toen ik deze cd zag liggen. Ik heb al geschreven dat Richard zijn favoriete band AC/DC voor mij de horror was (en is). De ‘AC/DC-garantie’ in zijn programma was voor mij als luisteraar altijd het perfecte moment voor een plaspauze. Ook in dat opzicht waren wij aan elkaar gewaagd. Mijn programma bevatte namelijk ook onbedoelde plaspauzes voor Richard. Een van die momenten waarop bij hem elke week de vliezen braken, was de ‘Arena del Pop’, waarin ik een actueel Spaanstalig liedje liet horen. Geen tango of flamenco trouwens, maar gewoon lekkere hedendaagse pop- en rockmuziek. Een uitstekend radio-item in de categorie ‘weer eens wat anders’, aldus wij van WC-Eend. Maar voor Richard dus een reden om even heel hard iets anders te gaan doen.

Je begrijpt dus dat ik een kleine wegtrekker kreeg toen ik opeens de cd I Love Spanje in handen had… 😀

De laatste AC/DC-garantie voor Richard

Vorige week vrijdag overleed radiomak(k)er Richard van Meerten plotseling. Out with a bang. Vandaag was de uitvaart. Black Friday was nog nooit zó zwart.

Om Richard zijn ‘manier van gaan’ kracht bij te zetten, plaatsen zijn vrienden nu een nummer van AC/DC. Hij was een enorme fan van de Australische rockband. Ikzelf heb er een enorme afkeer van, en dat heeft al voor menig hilarisch radiomoment gezorgd.

In de programma’s van Richard had je één zekerheid: de AC/DC-garantie. Als ik zijn programma eens overnam, liet ik dat aan het ‘toeval’ over. Ik introduceerde ‘JaC/DC, NeeC/DC’, en raad eens waar de dobbelsteen altijd op uitkwam?

Maar vandaag zet ik mijn hekel aan de band met liefde opzij. Want vandaag eren we Richard. Toch was dat nog niet zo makkelijk. Ik heb namelijk letterlijk maar 1 liedje van AC/DC in mijn collectie. Per ongeluk eigenlijk, want het staat op een soundtrack. Ik kocht de soundtrack voor de film Last Action Hero met Arnold Schwarzenegger in 1993 omdat de lang gezochte MTV Unplugged-versie van Aerosmiths Dream On erop stond. Maar de soundtrack opende met Big Gun van AC/DC, en die draag ik vandaag graag op aan Richard. En uiteraard scanderen we met zijn allen niet ‘Big Gun’, maar ‘BigBird’.

Fly high lieve Richard. AC/DC zal nooit mijn favoriet worden, maar ze zullen me altijd aan je doen denken. Nóg een reden om van hun muziek te moeten huilen… #RIP

Richard van Meerten (1972–2022) #RIP

Lieve Richard, fijne BigBird,

Een paar jaar nadat ik in 2005 begon radio te maken bij Roulette FM, stapte ook jij daar ineens binnen. Je ging het programma ná mij maken op de vrijdagavond. Eerste NightLife en later de Freakshow. Compromisloze radio voor een klein maar trouw publiek, waarin de stevige gitaarnummers over elkaar heen buitelden. Totaal anders gemaakt dan jouw voorprogramma trouwens, dat tot zes cijfers achter de komma was voorbereid. Jij zette je koffertje neer en koos ter plekke, tijdens de lopende plaat, wat je daarna zou draaien. Ondertussen vrolijk interacterend met de andere mensen in de studio, waaronder die autist van de voorgaande uren, die tijdens zijn uitzending niemand in zijn omgeving duldde. De overgang tussen een cleane radioshow en jouw vrolijke bende had niet groter kunnen zijn, maar ondanks dat contrast ontstond al snel een wederzijds respect en een diepe klik. Als bevlogen radiomakers en extreme muzieknerds konden we het goed met elkaar vinden. Wat hebben we gelachen op die vrijdagavonden, als ik van jouw vaste item de AC/DC-Garantie weer eens mijn toiletpauze maakte en als jij je weer eens druk maakte om de putlucht die in de studio ontstond als ik mijn meegenomen zak Dorito’s opende.

Lees verder “Richard van Meerten (1972–2022) #RIP”

Long overdue: Deacon Blue

Deacon Blue is een van mijn favoriete bands aller tijden. Niet een opmerking waarmee ik de hipness-bokaal in de wacht ga slepen, maar dat was toch al geen life goal van me. Mijn Schotse helden en ik gaan ‘way back’ en hun muziek markeert mijn radioactieve periode. Hun debuutsingle Dignity was in 1987 de Remschijf in de tweede editie van mijn programma De SensatieGeneratie en hun single Gone was de toepasselijke Remschijf in mijn allerlaatste Carte Blanche-uitzending, eind 2016.

Na twee keer uitstel (20 oktober 2020 werd al eerder 3 november 2021) waren ze vanavond in TivoliVredenburg. In de Pandora-zaal nota bene. Best hilarisch, aangezien ons adres in IJsselstein ook Pandora is. De liedjes uit mijn jeugd zorgden voor een emotioneler weerzien dan ik had verwacht. Vooral Dignity en Fergus Sings The Blues hakten er flink in. Mijn filmpjes zullen wel in no-time door FB verwijderd worden, maar de snelle lezer wens ik er veel plezier mee. Geloof mij: er stond een strakke, goed op elkaar ingespeelde band (mag ook wel na ruim 35 jaar 😉), die zichtbaar plezier had in hun optreden. Vooral Lorraine MacIntosh stuiterde nog over het podium.

Voor de kaartjes hadden we (2 jaar geleden) 30 euro betaald, inclusief servicekosten en al. Ik denk niet dat we ooit nog zo’n goedkoop concert gaan zien. Daarom sloten we de avond af met een doordeweekse mojito en gin-tonic. En inmiddels heeft de sneltram ons alweer van Pandora naar Pandora gebracht 😉. Heerlijke avond!

Meer foto’s:

Lees verder “Long overdue: Deacon Blue”

WereldRadioDag

Gut, het is WereldRadioDag, hoor ik net. Maar even een paar kiekjes uit mijn 30-jarige radio’carrière’ dan, die inmiddels alweer ruim 5 jaar achter me ligt.

  • De hoofdfoto (genomen tijdens mijn allereerste programma De SensatieGeneratie, op Radio Ridderkerk) is genomen toen kleurenfoto’s nog niet bestonden
  • De tweede kiek is van een reünie van Unique FM in Heumen, waar ik eenmalig mijn jaren ’90-programma ArtyShock nieuw leven inblies
  • De derde is genomen tijdens de roemruchte vrijdagavond (de mooiste avond voor een radiomaker) bij Roulette FM
  • Op de vierde foto zie je mijn toenmalige thuisstudio, waar ik mijn programma Carte Blanche de laatste jaren maakte voor acht verschillende lokale en internetzenders

30 heerlijke jaren waarin ik sommige van mijn beste vrienden heb leren kennen!

#WereldRadioDag #WorldRadioDay

Last-minute naar de platenbeurs

Ik had eigenlijk andere plannen vandaag, maar na een last-minute tip van Denise besloot ik met vaste kompaan Coen toch naar het openluchtplatenbeursje in Hilversum te gaan. Onderweg kwam ik in een stortbui terecht van het kaliber ‘de ruitenwissers kunnen de hoeveelheid water niet aan, dus dan maar 50 km/u rijden op de snelweg’. Eenmaal daar was het echter droog en dat bleef het de hele middag.

De allerlaatste kraam op onze route had allemaal CD-singles uit vooral beginjaren ’90. Als ik een ‘foute’ periode in de muziekgeschiedenis zou moeten aanwijzen, waren het die jaren. Maar het zijn ook de jaren dat ik radioprogramma’s maakte bij Unique FM in Malden, een periode die me erg dierbaar is. Alles wat we daar destijds draaiden, stond in de bakken, en dat – samen met het feit dat het voor mij de eerste platenbeurs in bijna twee jaar tijd was, vervulde me met warme, nostalgische gevoelens.

Er is weinig hoogdravends aan mijn meeste aanwinsten van vanmiddag, maar altijd fijn om wat liedjes die je al in mindere kwaliteit in je collectie had, te kunnen omzetten in exemplaren op CD. En met die Lowlands-verzamelaar, de enige in de serie die ik nog niet had, was er vandaag toch nog een beetje festivalgevoel.

Een dag waar ik blij van werd!