Lieve Richard, fijne BigBird,
Een paar jaar nadat ik in 2005 begon radio te maken bij Roulette FM, stapte ook jij daar ineens binnen. Je ging het programma ná mij maken op de vrijdagavond. Eerste NightLife en later de Freakshow. Compromisloze radio voor een klein maar trouw publiek, waarin de stevige gitaarnummers over elkaar heen buitelden. Totaal anders gemaakt dan jouw voorprogramma trouwens, dat tot zes cijfers achter de komma was voorbereid. Jij zette je koffertje neer en koos ter plekke, tijdens de lopende plaat, wat je daarna zou draaien. Ondertussen vrolijk interacterend met de andere mensen in de studio, waaronder die autist van de voorgaande uren, die tijdens zijn uitzending niemand in zijn omgeving duldde. De overgang tussen een cleane radioshow en jouw vrolijke bende had niet groter kunnen zijn, maar ondanks dat contrast ontstond al snel een wederzijds respect en een diepe klik. Als bevlogen radiomakers en extreme muzieknerds konden we het goed met elkaar vinden. Wat hebben we gelachen op die vrijdagavonden, als ik van jouw vaste item de AC/DC-Garantie weer eens mijn toiletpauze maakte en als jij je weer eens druk maakte om de putlucht die in de studio ontstond als ik mijn meegenomen zak Dorito’s opende.
Op een gegeven moment liep de vrijdagavond een beetje leeg en verruilde je je Freakshow voor Kortsluiting op een veel prominenter tijdstip op de zaterdagmiddag. Daardoor verbreedde je het programma muzikaal gezien (helaas vergat je de AC/DC-Garantie te schrappen) en qua presentatie werd het een one-man show. Eerlijk gezegd vond ik je toen op je best. Nog altijd uit de losse pols, maar meer gefocust. Met een ongeëvenaard gebruik van jingles en geluidjes, bij elk nummer wel een mooi verhaal en hoorbaar plezier in wat je aan het doen was. Ook toen je je programma de laatste jaren van huis uit maakte. In eerste instantie van te voren opgenomen, wat niet echt jouw ding was, maar op een gegeven moment werd het technisch mogelijk om vanuit Ochten live ‘in te prikken’ op de stream van Roulette. Je had de grootste lol dat dat kon (en nog lukte ook). Tijdens je programma communiceerden radiocollega Tom en ik met je via Twitter, wat je soms weer in je programma wist te verwerken. Alsof je weer op vrijdagavond in een volle studio stond te draaien.
Jouw talent als radiomaker was onmiskenbaar en had wat mij betreft een groter publiek verdiend. Maar jij was niet alleen met jezelf bezig. Achter de schermen toonde je je ook een uitstekende talentscout. Je haalde veel mensen bij de omroep die dankzij de interne opleiding bij Roulette later op de landelijke radio (en zelfs buiten Nederland) te horen waren. Als DJ, nieuwslezer, filelezer of waardevol redactielid. Daar zat trouwens ook opvallend veel vrouwelijk talent bij.
Als je iets deed, wilde je het goed doen, en wel volgens jouw ideeën. Jarenlang heb je als programmamaker, programmaleider, muzieksamensteller en eenmans-Earcatcher-commissie je stempel op Roulette FM gedrukt en dat ging niet altijd zonder strijd. Je had een enorm pak radio-ervaring en de beste bedoelingen, maar daar wilde niet iedereen altijd in meegaan. Dat kon hoog oplopende meningsverschillen geven. Toch heb je de afgelopen jaren, met de beperkte middelen die er waren, van Roulette een omroep weten te maken met een eigen geluid, dat toch toegankelijk was.
Dit leek verloren te gaan toen de zender onderdeel dreigde te worden van een fusieomroep. Voor jou het moment om er een punt achter te zetten. Zoals je wel eerder gedaan had, maakte je aan het eind van je programma bekend dat dit het laatste geweest was. Geen aankondiging ruim van tevoren, gevolgd door een afscheidstournee van een paar weken, maar ‘out with a bang’. Ik vond het altijd heel knap dat je dat kon. Des te meer verraste het me dat je, toen ik eind 2016 stopte met radio maken, de moeite nam om een uitgebreid dankwoord uit te zenden. Voor het eerst in je carrière had je vooraf nagedacht over een tekst en die zelfs uitgeschreven. En toch was het een typische Richard van Meerten-productie, met lieve woorden, veel humor en doorspekt met geluidseffecten. Én uiteraard een toepasselijk nummer er achteraan. Franstalig nog wel, waar je zo’n hekel aan had (net als aan al die Spaanstalige meuk die ik draaide). Maar toch een liedje waaraan we allebei veel plezier beleefd hadden. Ik was vereerd en ontroerd. Het toonde je grote hart.
Dat hart begaf het vrijdag 18 november. Na een gezellige avond met je collega’s zakte je in elkaar. Opnieuw ‘out with a bang’. Je ging deel uitmaken van het #RIP-lijstje met overleden grootheden dat je altijd zo trouw bijhield op je Facebook-pagina. Ik ben blij dat een lijdensweg je bespaard gebleven is Richard! Ook ben ik dankbaar dat we na mijn afscheid altijd contact gehouden hebben. Je bleef dankbaar gebruik maken van de nieuwe muziek die ik je tipte, en elke vrijdagmiddag namen we samen heel kritisch de nieuwe playlisten van de landelijke omroepen door. Die zouden er in onze knuisten natuurlijk heel anders uitgezien hebben, dus het is maar goed dat we nooit voor die klus gevraagd zijn.
We konden via de mail nog heel goed over en weer onze humor kwijt, maar op een gegeven moment hadden we elkaar al jaren niet meer gezien. Dat realiseerden we ons gelukkig bijtijds en twee maanden geleden ben ik nog bij je thuis in Ochten langs geweest. We hebben een hele avond gelachen en je liet me je thuisstudio zien, die je een paar maanden eerder aan de wilgen gehangen had. Ook maakte ik kennis met je mooie cd-collectie, die lukraak en zonder enige vorm van orde op planken gezet leek. Helemaal Richard. Ik genoot ervan en verbaasde me erover.
Oh wacht, ik mag één ding niet vergeten te benoemen. Je afkeer van het vieren (of zelfs maar noemen) van je verjaardag was legendarisch. En blijkbaar zo diepgeworteld, dat je er vijf dagen van tevoren zo maar tussenuit kneep. Want niet alleen zou je woensdag 23 november jarig geweest zijn, maar je zou ook 50 worden. En het zou jou niet gebeuren dat iemand het ook maar in zijn kop ging halen om…
Vrijdag 18 november om 22:00 uur was het dus afgelopen. Je nam de stairway to heaven (nee, niet de highway to hell) en was nog precies op tijd voor een nieuwe Freakshow. Ongetwijfeld heb je ze daarboven direct kennis laten maken met Orianthi, Shinedown en al die andere favoriete gitaaracts. Op de dag van je overlijden verscheen een nieuw album van een van je all-time favorieten: Disturbed. Ik hoop zó dat je dat nog hebt kunnen beluisteren…
Donderdagavond 24 november is gelegenheid om afscheid van je te nemen. Helaas zit ik dan ik het buitenland en kan ik daar niet bij zijn. Maar ik draag je altijd bij me. Dus als ik ooit een hernia krijg, is het jouw schuld. Je zus Patricia deed me een mooie alternatieve suggestie: ‘Draai vrijdag om 13:30 uur een plaat van AC/DC, dat zou Richard prachtig hebben gevonden, in plaats van al die aandacht’. Wat een mooi plan! Laten we op 25 november om 13:30 uur allemaal ons favoriete, of meest toepasselijke (of in mijn geval: minst onfavoriete) nummer van AC/DC posten. Voor die grote man die we voortaan moeten missen.
Proost BigBird, toedeloe!
