Mijn opa en oma waren binnenvaartschippers. Ze voeren voor de Steenkool Handels Vereniging. Als zij ‘op de vaart’ waren, gingen hun zonen (Jan, Philip, mijn vader Ben en later ook Leen) naar een schippersinternaat in Vreeswijk.
Aan boord van het schip verzamelden mijn opa en oma alle waardevolle spullen in een koffer. Als er iets gebeurde waardoor het schip verlaten moest worden, was het veiligstellen van die koffer heilig. Na het overlijden van mijn opa en oma kwam de koffer uiteindelijk bij mijn ome Leen terecht. Hij heeft de inhoud compleet gecatalogiseerd en gearchiveerd (daar zijn wij in de familie nogal van 😅).
In de koffer zaten dingen als garantiebewijzen en waardepapieren, maar ook talloze foto’s van het gezin en vele briefkaarten, die mijn opa en oma aan elkaar hadden gestuurd, en de jongens vanuit het internaat naar hun ouders.
Toen we afgelopen vrijdag bij mijn ome Leen waren, hebben we tussen het eten door door een heel klein deel van dat archief gebladerd. Ik moest erg lachen om deze kaart, die mijn vader vanuit het internaat gestuurd heeft. Hij zal toen 8 of 9 geweest zijn (dus dit is ruim 70 jaar oud!). De exacte tekst:
“Lieve vader en moeder en Leentje. Ik zal u nu een briefje schrijven. Moe schrijft u alstublief terug en laat Leen ook eens schrijven. Ik denk ik zal vanavond maar schrijven wand ik had het papa belooft dus ik heb vanavond maar geschreven wand ik had vanavond de tijd. Nu weet ik niet meer dan de hartelijke groete van zuster Van Eck en van J (Jan) Ph (Philip) B (Ben) Schlosser. Daaaaaag daaag daag!” ❤
Om dit berichtje heb ik ook kostelijk gelachen. Zie hoe hij met het goede nieuws begint en het slechte nieuws, schijnbaar achteloos, tot het laatst bewaart… 😂
“Lieve moeder, Johan is voorwaardelijk overgegaan. Ik ben voorgoed overgegaan. Ik zit in de 4de klas. Flip is blijve zitte. Afz. Benny. Daaaag.”
