Categorie: Dieren

Sinds maandag heeft Prada een FreeStyle Libre op haar lijf; een sensor waarmee we via een app op de telefoon het glucosegehalte in haar bloed kunnen meten. Kwestie van de telefoon bij de sensor houden en wachten op een piepje. Het is letterlijk zo ‘gepiept’. Meestal. Want vanmorgen en vanmiddag kregen we op vrij cruciale momenten opeens de melding ‘sensorfout’ en kon er dus geen meting plaatsvinden. Ach, er gaat stroom doorheen, dus what was I thinking dat het allemaal vlekkeloos zou gaan? 😆

Maar toch, begin van de middag is traditioneel het moment van de grootste dip. Zo’n zes uur na de toediening van de insuline (hoe weinig ook, we hoefden maar een halve eenheid te geven, terwijl we vorige week nog op 5 eenheden zaten). En net op dat moment weigerde de app dienst, terwijl ik precies op dat moment het idee had dat Prada langzaam een wegtrekker lag te krijgen. Of ze was extreem lui, dat komt ook nog weleens voor. Maar ja, geen meting = geen referentie = lichte vorm van paniek. Zeker omdat ik alleen thuis was en Peet de auto mee had, dus even naar Dierenkliniek IJsselstein rijden zat er niet in.

Lees verder “Sensor says no… 🙁”

Zojuist weer met Prada bij Dierenkliniek IJsselstein geweest. Om te kijken hoe ze het insulineloze weekend doorgekomen is, en dat is gelukkig prima gegaan. Sterker nog: haar glucose was vanochtend 16,7, waardoor we in overleg met de arts maar 1 eenheid insuline hoefden te geven (standaard stonden we tot haar hypo van vrijdag op 5 eenheden).

Vijf uur na de toediening moesten we nogmaals haar glucose meten om het effect van die kleine dosis insuline te zien. Toen was de uitslag 4,9. Goed nieuws, want de waarde moet tussen de 6 en 9 zijn. We zitten dus goed in de richting.

Lees verder “Voortaan kunnen we Prada ‘uitlezen’”

Onze Prada heeft de middag weer doorgebracht bij haar vriendinnen van Dierenkliniek IJsselstein. Net op het moment dat we iedere geïnteresseerde – naar waarheid – vertellen dat ze de laatste week weer wat levendiger wordt, wat meer speelt en makkelijker op het bed springt (foei!), leek het haar een goed idee een ‘hypo’ te krijgen. Dat is een slechte reactie op een soort overdosis insuline. Daardoor kunnen poezen in coma raken en zelfs overlijden.

Gelukkig kwamen we er snel achter dat ze niet meer wilde opstaan en konden we haar met druivensuiker ‘bijbrengen’. Daardoor steeg de glucosewaarde in haar bloed van ‘onmeetbaar laag’ naar 1,7, maar dat moet ergens tussen de 6 en 9 zijn. Daarom zijn we toen gelijk met haar naar de dierenarts gegaan. Die raadde aan om haar te laten blijven, zodat ze haar bloedwaarden daar via een infuus weer op peil konden brengen. Bij het afrekenen zei ik nog gekscherend dat Prada waarschijnlijk de duurste poes van IJsselstein is. Dat beaamde de dierenarts volmondig… 🙀

Lees verder “Prada met ‘hypo’ naar dierenarts”

Dit is Prada. Hier duidelijk in haar element naast de sprei die we voor haar op ons bed hadden gelegd. En ook in andere opzichten een bijzonder kind…

Vandaag kwamen de uitslagen van de bloedonderzoeken van gisteren binnen. Daaruit bleek inderdaad dat de aanmaak van groeihormonen verhoogd was. Dit duidt dus definitief op een tumor in haar hypofyse, maar die is zo klein dat hij niet met het oog op de CT-scan waarneembaar is. De combinatie van die twee zaken betekent, dat we haar drie maanden lang een medicijn kunnen gaan toedienen om die groeihormoonproductie te temperen. De kans dat het aanslaat is 50%, en dan kan het zelfs zo zijn, dat daarmee de suikerziekte verdwijnt. Daar zouden wij natuurlijk superblij van worden, omdat dat het leven voor Prada een stuk aangenamer zou maken.

Maar…

Lees verder “De klachten van Prada in kaart”

Het was een mooie ochtend. Maar er dreef ook een wolk voorbij.

Vanochtend waren we met Prada in het Dierenziekenhuis in Utrecht. Daar kreeg ze een CT-scan. Die was nodig omdat we haar suikerziekte niet met insuline gereguleerd kregen. Dit lijkt het gevolg van een verhoogde aanmaak van groeihormoon, wat zou kunnen duiden op een tumor in haar hypofyse. Dat kun je vaststellen (of uitsluiten) d.m.v. een CT-scan.

De eerste stap die de specialisten zetten, was een extern onderzoek. De specialist nam uitgebreid de tijd om de resultaten daarvan met ons door te nemen, en die waren hoopvol. Ze vond Prada er voor haar leeftijd (14,5 jaar) erg goed uitzien en kon ‘op de tast’ ook geen onregelmatigheden ontdekken. Ze (Prada dus) heeft dan ook altijd haar jaarlijkse ‘APK’ gehad, dus dat zou ons enigszins verbaasd hebben. Niettemin is het natuurlijk fijn om te horen.

Daarna werd Prada onder narcose gebracht voor de scan, want een poes blijft niet drie kwartier stilzitten. Omdat ze er nu toch was, werd gelijk een ‘full body scan’ gemaakt, dus niet alleen van haar hoofd. Ook werd nogmaals bloed afgenomen om nog eens alle vitale functies te controleren, en voor een tweede check van de hoeveelheid aangemaakt groeihormoon.

Lees verder “CT-scan Prada: goed en minder goed nieuws”

Endocrinologie. Dat moest ik ook even opzoeken. Het is de medische tak die zich bezighoudt met ‘ziekten die ontstaan doordat organen teveel of juist te weinig van een bepaald hormoon aanmaken en aandoeningen aan organen die hormonen aanmaken’. Helaas is dat het volgende traject dat we ingaan met Prada.

Vanochtend belde Dierenkliniek IJsselstein met de uitslag van het bloedonderzoek van woensdag. Daaruit bleek dat ze veel teveel groeihormoon aanmaakt, wat kan verklaren waarom de insuline nauwelijks werkt. De kans is groot dat die verhoogde productie komt door een tumor in haar hypofyse (de boon op het plaatje waar ‘6’ bij staat). Om de grootte daarvan – en mogelijke vervolgstappen – te bepalen, zijn we voor een CT-scan doorverwezen naar het Universitair Dierenziekenhuis in Utrecht. Daar schijnen de allerbeste specialisten te zitten. Dat weten blijkbaar meer mensen, want we kunnen er pas donderdag 20 januari terecht 🙁 . De dame aan de telefoon zei dat ook nog sprake kan zijn van het syndroom van Cushing, dus waarschijnlijk/hopelijk wordt een aantal onderzoeken gecombineerd.

Ik doe heel erg mijn best om optimistisch te blijven, maar de moed zakt me even in de schoenen. Ik heb eerst Prada langdurig geknuffeld, totdat ze helemaal nat was van mijn tranen. En nu heb ik me opgesloten in mijn kamer met een koptelefoon op. Want elke keer dat ik ons arme, uiterlijk gezonde beestje zie of hoor, schiet ik vol. Dit stukje typen helpt trouwens ook niet echt. Ik ga weer even knuffelen…

Anderhalve maand nadat we begonnen Prada insuline te geven vanwege haar diabetes, daalt het glucosegehalte in haar bloed maar heel langzaam, ondanks dat we regelmatig de dosis verhogen. Dus hebben we vandaag op verzoek van Dierenkliniek IJsselstein een ‘dagcurve’ gemaakt. Dit houdt in, dat we om de twee uur een glucosemeting moesten doen. Op die manier kun je het verloop van de suikerspiegel zien.

Zo’n meting werkt als volgt: je jast een naald dwars door haar oor, vangt het bloeddruppeltje op met een glucosemeter en die geeft dan de waarde door. Verrassing: poezen vinden dat niet fijn. Net zo verrassend: ik vind het ook verschrikkelijk.

Wat die suikerspiegel betreft: die moet na het toedienen van de insuline dalen, idealiter tot een waarde tussen de 5 en 9. Zo niet bij Prada. Dit was haar curve vandaag:
08.00 uur: 16,0 (daarna insuline gegeven)
10.00 uur: 17,7
12.00 uur: 19,6
14.00 uur: 17,6
16.00 uur: 8,3
18.00 uur: 2,2
20.00 uur: 2,2

Inmiddels heeft het arme kind genoeg gaten in haar oren voor 10 oorbellen…

Lees verder “Vandaag was een rotdag”

Ik zal jullie dagelijkse Prada-updates besparen, maar hierbij op veler verzoek toch even de laatste stand van zaken (waarbij we voor het gemak zullen doen alsof dat niet hetzelfde is als een update).

Prada had vannacht goed geslapen en vandaag goed gegeten, waardoor de hoeveelheid pijnstilling voor haar ontstoken alvleesklier kon worden verminderd. Ook is een echo gemaakt, om te kijken of het daadwerkelijk om een ontsteking gaat, of misschien om een tumor. Helaas kregen de artsen de alvleesklier niet goed in beeld, omdat onze dame een buikje (kuch) heeft. Tegen zoveel welvaart was het apparaat niet opgewassen. Hopelijk kan nog op een andere manier uitsluitsel gegeven worden. De echo bracht ook goed nieuws: de nieren van Prada bleken in een betere staat dan verwacht. Dat was fijn om te horen.

Ze reageerde weer enthousiast toen we haar verblijf binnenkwamen en begon spontaan te eten. Je kon wel merken dat ze dat infuus maar irritant vindt (snap ik ook), en het was voor ons ook niet fijn om haar op zo’n unit als op de foto ‘aangesloten’ te zien. Maar wij weten dat dat voor het goede doel is en hopelijk krijgen we dat Prada ook nog eens uitgelegd.

Hoe dan ook, toen we het vertrek verlieten, keek ze ons boos na, dus ze lijkt alweer wat meer de oude te worden 😾😸