Categorie: Crisis

QR-code toch nog ontvangen

Herinner je je nog die QR-code die om privacy-redenen ab-so-luut niet gemaild ging worden? Die zat vanochtend in mijn digitale postvak. Met deze begeleidende tekst:

‘U heeft contact gehad met de backoffice van de GGD omdat u geen vaccinatie-, test- of herstelbewijs kon genereren via de CoronaCheck-app. Omdat u zo spoedig mogelijk een vaccinatiebewijs/testbewijs nodig heeft, hebben wij dit voor u aangemaakt’.

Kortom: een totaal andere toonzetting dan die van de millennial die mij telefonisch afbekte met teksten als ‘u moet me wel laten uitpraten’ en ‘blijkbaar luistert u niet naar me’.

Het vaccinatieregistratiesysteem is verre van perfect, maar ik ben blij om te merken dat er ook begripvolle, behulpzame en empathische mensen bij betrokken zijn.

Ik wens alle anderen die in hetzelfde schuitje zitten ook deze medewerker toe!

Het vaccinatieregistratiesysteem heeft QRen

Wellicht vraag je je af hoe het met mijn QR-code staat? Wel, die heb ik, na onze tweede dag in Frankrijk, nog steeds niet. Mijn dagelijkse routine om de hele app van mijn telefoon te verwijderen, opnieuw te installeren en opnieuw de koppeling met de DigiD app te maken ten spijt. En vandaag hebben we alweer 4,5 uur bellen, heel veel kastjes en muren, en twee rondjes paracetamol achter de rug. De volgende dosis wordt valium.

Maar laat ik mijn verhaal, met al mijn ervaring van de afgelopen dagen, beginnen met een aantal tips aan helpdesks:

  • Wachtmuziekjes zijn goedbedoeld, maar werken vaak averechts. In godsnaam: géén nerveuze deuntjes, niet teveel schelle hoge tonen en al helemaal geen hysterische panfluiten. Daar word je als wachtende al hyper van voordat je überhaupt iemand aan de lijn hebt
  • Maak als het erg druk is een keuze: óf je meldt dit aan het begin van het gesprek en vraagt mensen later terug te bellen, óf je laat mensen toe tot de wachtrij en staat hen uiteindelijk te woord. Dus niet, zoals ik meerdere keren meemaakte: je zet mensen in de wachtrij en meldt na een kwartier opeens dat het druk is en verbreekt de verbinding. Dat maakt de uiteindelijke gesprekken er niet gezelliger op
  • Wees voorbereid op topdrukte. Zeker bij zoiets voorspelbaars als het ingaan van een vakantieperiode, waarbij veel mensen tegelijkertijd – en met spoed – hun problemen willen voorleggen en opgelost willen zien
  • Geef je medewerkers een fatsoenlijke headset, waardoor ze te verstaan zijn. Hoe vaak ik niet het gevoel had dat ik op de speaker stond, dat iemand een baal wol verorberd had of dat die persoon in een tunnel reed… Het is 2021, kom op!

Lees verder “Het vaccinatieregistratiesysteem heeft QRen”

GGD en GVD: slechts één letter verschil

Ik begrijp wel waarom er maar één letter verschil is tussen GGD en GVD. Wat een onwaarschijnlijk kansloos instituut om mee in contact te komen, laat staan om een antwoord te krijgen op je vragen. En dat terwijl ik nu al een week lang door zowel de GGD, het RIVM als de Rijksoverheid van het kastje naar de muur gestuurd word. Maar ik moest toch echt bij de GGD zijn, en die flikkeren net middenin het gesprek, dat ze blijkbaar te lang duurde, de hoorn op de haak. Uiteraard eerst drie kwartier in de wacht gestaan voordat ik het wicht überhaupt aan de lijn kreeg…

Uiteraard had ik van tevoren op alle officiële sites de Q&A’s en FAQ’s gelezen, maar daarin het antwoord op mijn vraag niet gevonden. Terwijl de kwestie nu niet zo heel moeilijk was, zou je denken.

Lees verder “GGD en GVD: slechts één letter verschil”

Het is eindelijk weer spontani-tijd

Spontaniteit. Dat is in één woord wat ik de afgelopen tijd het meest gemist heb. Dat je niet meer in een opwelling iets kon doen of ergens kon binnenlopen, omdat het dicht was of omdat je van tevoren een afspraak moest maken.

Vandaag hadden we onze goede vrienden Theo en Josée over de vloer en het was zulk lekker weer, dat we besloten even naar ‘IJsselstein centrum’ te wandelen. Dat is, net als de rest van IJsselstein overigens, op loopafstand van ons appartement.

Na een tijdje belandden we op een terrasje, omdat dat (weer) kon. En toen we eigenlijk de rekening wilden vragen, besloten we toch te blijven zitten en daar ook maar even wat te eten. We hadden niet gereserveerd. En toch mocht het gewoon! Geluk zit vaak in hele kleine dingen… ❤️

Slapend rijk worden

Ik heb je al eerder verteld over Julian Jagtenberg. Jaren geleden was hij een buurjongen van ons in Amersfoort. Hij ging Robotica studeren aan de TU in Delft, omdat hij een slaaprobot wilde ontwikkelen. In eerste instantie om zijn moeder van haar slaapprobleem af te helpen. Dat apparaat is de Somnox geworden. Gelukkig heb ik hier een paar jaar geleden al verteld hoezeer ik daarin geloof, anders kwam het nu wel heel wijs over. Julian heeft een club jonge ondernemende mensen om zich heen verzameld en wil (en gaat) daarmee de wereld veroveren. Hij sloot al grote deals (met o.a. Auping), geeft de ene na de andere lezing over de hele wereld en wint steeds meer mensen voor zich. Nog belangrijker: hij helpt met zijn uitvinding steeds meer mensen van hun slaapproblemen af. Niet zo gek, want als je kunt kiezen tussen verslavende medicijnen of een slaaprobot…

Lees verder “Slapend rijk worden”

Avondklok

Ik lees dat we wellicht een avondklok gaan krijgen en dat roept natuurlijk vele vragen op bij mij, maar misschien ook bij jou.

  • Welk bedrijf komt hem installeren?
  • Mag ik zelf bepalen aan welke muur die komt?
  • Krijgt iedereen dezelfde of is er een soort catalogus waar ik uit mag kiezen?
  • Zijn de batterijen erbij inbegrepen?
  • Zijn er (verborgen) kosten aan verbonden?
  • Werkt dat ding overdag ook of moet ik daar zelf een klok voor aanschaffen?
  • Draai ik op voor reparatiekosten bij een defect?
  • Kan ik mijn oude klok nog wel gebruiken?

Hopelijk komt de overheid snel met antwoorden…

Philip Freriks steunt museum Romagne ’14-’18

Ik neem aan dat je inmiddels weet dat Romagne ’14-’18 een van mijn favoriete musea is. Het komt regelmatig op mijn pagina voorbij. Het is een indrukwekkend museum in Romagne-sous-Montfaucon over de 1e Wereldoorlog. Niet dat ik nu zo’n fan van oorlogen ben, maar het mooie is: dat is eigenaar Jean-Paul de Vries ook niet. Hij stelt dan ook niet zo zeer de oorlog zelf ten toon, maar de soldaten die het ‘slachtveld’ opgestuurd werden. Of beter nog: de mensen achter die soldaten. Of ze nu aan de ‘goede’ of de ‘foute’ kant vochten, al die soldaten waren mensen, die er niet om gevraagd hadden om elkaar te mogen vermoorden. In Romagne ’14-’18 wordt dus eigenlijk de waanzin van de oorlog blootgelegd. Van de 1e Wereldoorlog dus in dit geval, maar die staat model voor alle oorlogen daarvoor en daarna. Tot vandaag aan toe. Bij alle uitgestalde objecten, die allemaal rondom het museum gevonden zijn, kan Jean-Paul prachtige verhalen vertellen. Oorlog is gekkenwerk en kent geen winnaars, dat is in het kort de gedachte waarmee je het museum weer verlaat. En dat is ook precies de bedoeling.

Lees verder “Philip Freriks steunt museum Romagne ’14-’18”

Au revoir, mamie Mathilde! #RIP

Ik sla me best goed door de Corona-ellende heen, al zeg ik het zelf. Ik doe wat van me gevraagd wordt, laat mijn gezonde verstand los op wat wel of niet slim is om te doen, doe bij twijfel zélf onderzoek in plaats van te kijken naar talkshows en bouw dan nog voor de zekerheid wat extra marge in. Zekerheid vóór alles, zeg ik altijd maar.

Hier thuis heb ik een fijne werkplek (en gelukkig ook nog genoeg fijn werk), de muren komen niet op me af, ik kan het goed met mezelf vinden, geef de poes een extra knuffel… Ik voel me een bevoorrecht mens.

Vandaag is eigenlijk pas de tweede slechte dag in al die maanden. De tweede keer sinds maart dat de moeder van een van mijn beste vrienden wordt begraven. Nee, niet dezelfde moeder natuurlijk! Dat zijn de momenten waarop je er voor iemand wilt kunnen zijn, je arm om hem/haar heen wilt kunnen slaan. Dat kan nu niet en dát vind ik pas naar.

Rond deze tijd begint in de kerk van Brieulles de uitvaart van mamie Mathilde Leclerc-Barat. Daarna wordt ze begraven in ‘haar’ (en ook ons) Romagne-sous-Montfaucon. De klokken zullen een kwartier voor haar luiden. Voor de familie de markering van het begin van een nieuw tijdperk. Ook dan zal ik er voor hen zijn, maar het liefst was ik er nu.

Au revoir, mamie Mathilde! ❤️

‘Amersfoortse’ Keitjes

We zijn onderweg naar ons toekomstige appartement in IJsselstein. Kennismaken met de verkoper, wat vertrekken opmeten, het stadje bezoeken, dat werk.

We dachten voor bij de koffie wat Amersfoortse Keitjes mee te nemen. Onderdeel van het onthechtingsproces. Dus gingen we nog even langs de echte bakker, die al sinds de Steentijd ‘op ambachtelijke wijze en met de beste natuurlijke ingrediënten’ zijn producten ‘elke dag vers’ maakt.

Maar helaas waren de Amersfoortse Keitjes niet verkrijgbaar wegens leveringsproblemen. Die worden namelijk geleverd vanuit… Duitsland. Is dan niets meer echt? 🤣