Categorie: Artiesten

Pet Shop Box

Hoewel ik vanaf dag 1 verknocht ben aan streaming, kun je me toch niet blijer maken dan met een unit als deze: Smash: The Singles 1985-2020 van Pet Shop Boys. It is what it says on the tin: 3 cd’s met al hun singles tot nu toe (in de singleversies en in chronologische volgorde) en 2 Blu-rays met alle clips (vaak artistieke hoogstandjes) en extra’s. Uiteraard voorzien van een dik boekwerkje, waarin Neil Tennant en Chris Lowe herinneringen ophalen aan de totstandkoming van elk liedje. Zeg maar gerust een Pet Shop Box!

Mijn good old cd-speler en ik zijn de rest van de dag dus wel even zoet… #mijnietbellen

Bestel hier jouw eigen exemplaar #tipjemijnerzijds

‘London Walk’ door Camden Town

Vanochtend vertrokken we vanuit ‘ons’ metrostation Earl’s Court naar Camden voor een wandeling met gids Judith van London Walks. Zij woont al 40 jaar in die wijk en kan er dus wel het nodige over vertellen.

Amy Winehouse kwam natuurlijk regelmatig in haar verhalen terug, maar we liepen ook langs de plek waar Charles Dickens als kleine jongen woonde, en het rode bakstenen gebouw waar eindjaren ’80 Food Records zat. Daar, aan de rechterkant bij de klok, deed Blur met knikkende knieën auditie. Het label wilde hen wel tekenen, mits ze afstand zouden doen van hun toenmalige naam Seymour.

Ook zagen we een van de eerste Banksy’s en liepen we vanzelfsprekend over Camden Market, waar een beeld op ware grootte van Amy Winehouse staat. Onderweg kwamen we veel street art tegen. Maar het meest opvallend vond ik dat ik van het hele groepje de enige was die foto’s maakte. Graag gedaan 😉

Foto’s:

Lees verder “‘London Walk’ door Camden Town”

De laatste AC/DC-garantie voor Richard

Vorige week vrijdag overleed radiomak(k)er Richard van Meerten plotseling. Out with a bang. Vandaag was de uitvaart. Black Friday was nog nooit zó zwart.

Om Richard zijn ‘manier van gaan’ kracht bij te zetten, plaatsen zijn vrienden nu een nummer van AC/DC. Hij was een enorme fan van de Australische rockband. Ikzelf heb er een enorme afkeer van, en dat heeft al voor menig hilarisch radiomoment gezorgd.

In de programma’s van Richard had je één zekerheid: de AC/DC-garantie. Als ik zijn programma eens overnam, liet ik dat aan het ‘toeval’ over. Ik introduceerde ‘JaC/DC, NeeC/DC’, en raad eens waar de dobbelsteen altijd op uitkwam?

Maar vandaag zet ik mijn hekel aan de band met liefde opzij. Want vandaag eren we Richard. Toch was dat nog niet zo makkelijk. Ik heb namelijk letterlijk maar 1 liedje van AC/DC in mijn collectie. Per ongeluk eigenlijk, want het staat op een soundtrack. Ik kocht de soundtrack voor de film Last Action Hero met Arnold Schwarzenegger in 1993 omdat de lang gezochte MTV Unplugged-versie van Aerosmiths Dream On erop stond. Maar de soundtrack opende met Big Gun van AC/DC, en die draag ik vandaag graag op aan Richard. En uiteraard scanderen we met zijn allen niet ‘Big Gun’, maar ‘BigBird’.

Fly high lieve Richard. AC/DC zal nooit mijn favoriet worden, maar ze zullen me altijd aan je doen denken. Nóg een reden om van hun muziek te moeten huilen… #RIP

Jonas Brøg, een man met een verhaal

Ik ken Jonas Filtenborg (artiestennaam: Jonas Brøg) al heel wat jaren en heb zijn debuutalbum, dat afgelopen vrijdag uitkwam, horen en zien ontstaan. Helaas maakte ik ook de periode die daar voorafging, zijn depressie, van dichtbij mee. Toen Jonas me vroeg het persbericht(*) voor zijn album te schrijven, stelde ik hem voor ook zijn levensverhaal eens op te tekenen. Dat vond hij een goed idee.

Wat volgde, was geen interview, maar een open en eerlijk gesprek met een lach en een traan. Die mooie middag leverde, al zeg ik het zelf, een prachtig verhaal op, waar ik erg trots op ben.

Jonas vertelde hoe al op 6-jarige leeftijd zijn muzikale droom uitkwam, dat hij het lef had gehad om zijn grote held aan te spreken (die hem op het juiste muzikale pad zette), hoe perfectionisme bijna zijn ondergang werd, dat een wildvreemde zijn leven redde, en hoe allerlei ellende uiteindelijk een van de vrolijkste albums van dit jaar opleverde, met de toepasselijke titel Next Stop: Good Vibes.

Een mooi verhaal, dat de moeite van het lezen écht waard is. Maar genoeg WC-Eend nu, hier is de link: https://bit.ly/WBjonasbio

(*) En dit is dat persbericht: https://bit.ly/WBjonaspb

Albumreleaseconcert Jonas Brøg

Na een paar jaar (veel) schrijven en (streng) selecteren, kwam gisteren (eindelijk) het debuutalbum Next Stop: Good Vibes van Jonas Brøg uit. Dat vroeg om een feestje.

Vandaag speelde hij met zijn bandje de vrolijke nummers van die relaxte LP op een plek waar de muziek voor gemaakt is: aan het strand. Als iemand de gunfactor heeft, is het wel deze vrolijke Nederlandse Deen. Dat bleek ook wel in het afgeladen Strandpaviljoen Buiten. Het werd een middag met veel sing-along, die eindigde met een play-along; iedereen in het publiek die gitaar kom spelen werd uitgenodigd om mee te jammen.

Een hartverwarmende middag, waar je niet anders dan een grote glimlach van kon krijgen. En guess what… er was volop zon boven Scheveningen. Afgedwongen door al die vrolijkheid natuurlijk. Good vibes all along!

Ook zin in? Check het album hier:

Meer foto’s en een filmpje:

Lees verder “Albumreleaseconcert Jonas Brøg”

Kuzko brengt debuut-EP uit

Gelukkig, releaseparty’s mogen weer (en matjes ook, blijkbaar). Vanavond presenteerde Kuzko hun tweede EP Milkshakes & Heartbreaks in Cinetol. Ze hadden een Prom Night georganiseerd, met Danique en Sam als onbetwiste Queen en King. Maar vlak ook drummer Richie en toetseniste Margi niet uit.

Supercatchy electropop liedjes, enthousiast gebracht, geweldig gezongen en met de juiste hoeveelheid attitude. Laat ze eerst in Nederland maar eens groot worden (work in progress), daarna ligt de wereld voor ze open. Topact!

Luister zelf maar:

Meer foto’s:

Lees verder “Kuzko brengt debuut-EP uit”

Long overdue: Deacon Blue

Deacon Blue is een van mijn favoriete bands aller tijden. Niet een opmerking waarmee ik de hipness-bokaal in de wacht ga slepen, maar dat was toch al geen life goal van me. Mijn Schotse helden en ik gaan ‘way back’ en hun muziek markeert mijn radioactieve periode. Hun debuutsingle Dignity was in 1987 de Remschijf in de tweede editie van mijn programma De SensatieGeneratie en hun single Gone was de toepasselijke Remschijf in mijn allerlaatste Carte Blanche-uitzending, eind 2016.

Na twee keer uitstel (20 oktober 2020 werd al eerder 3 november 2021) waren ze vanavond in TivoliVredenburg. In de Pandora-zaal nota bene. Best hilarisch, aangezien ons adres in IJsselstein ook Pandora is. De liedjes uit mijn jeugd zorgden voor een emotioneler weerzien dan ik had verwacht. Vooral Dignity en Fergus Sings The Blues hakten er flink in. Mijn filmpjes zullen wel in no-time door FB verwijderd worden, maar de snelle lezer wens ik er veel plezier mee. Geloof mij: er stond een strakke, goed op elkaar ingespeelde band (mag ook wel na ruim 35 jaar 😉), die zichtbaar plezier had in hun optreden. Vooral Lorraine MacIntosh stuiterde nog over het podium.

Voor de kaartjes hadden we (2 jaar geleden) 30 euro betaald, inclusief servicekosten en al. Ik denk niet dat we ooit nog zo’n goedkoop concert gaan zien. Daarom sloten we de avond af met een doordeweekse mojito en gin-tonic. En inmiddels heeft de sneltram ons alweer van Pandora naar Pandora gebracht 😉. Heerlijke avond!

Meer foto’s:

Lees verder “Long overdue: Deacon Blue”

Bert Ruiter (1946-2022) #RIP

Ach wat droevig, ik lees dat Bert Ruiter overleden is. Bassist bij Focus en Earth & Fire, componist, producer, ‘partner van’ en vooral een hele aardige vent. Altijd op de barricaden om de belangen van de muzikant te behartigen. Onder (veel) meer als oprichter van BV Pop (met ‘zijn’ Jerney Kaagman en Henk Westbroek), bestuurslid van de vereniging PALM en later Popauteurs.

Hij introduceerde me in 2015 bij Popauteurs toen zij iemand zochten om een nieuwsbrief voor hen te verzorgen. Dat heb ik vijf jaar mogen doen. In die tijd bezocht ik Bert en Jerney vaak thuis. Ik heb er de mooiste verhalen gehoord. Sommige wel, andere zeker niet voor publicatie 😉. Ik nam ook regelmatig wijn voor hen mee uit Frankrijk, waar ik nu ben. Vanavond proosten we op hem.

Lieve Jerney, heel veel sterkte met dit grote verlies. Dag Bert.

Poster van Hoshi als statement

Hoshi is een getalenteerde Franse zangeres. Ik ben fan. Ook is ze openlijk onderdeel van de LHBTIQ+ gemeenschap. Dat zij tot die groep behoort en daarvoor uitkomt is natuurlijk helemaal prima. Althans, dat vind ik. Want je moet weten dat Hoshi, sinds ze op het podium met een van haar (vrouwelijke) bandleden zoende, de meest vreselijke bedreigingen toebedeeld gekregen heeft.

Afgelopen week deed Fabien Lecoeuvre, een Franse ‘muziekdeskundige’, in een radioprogramma nog even een seksistische duit in het zakje. Hij betoogde (ik vat het even voor je samen) dat hedendaagse popsterren niet meer om aan te zien zijn. “Neem nu Hoshi. Een enorm talent hoor, dat staat buiten kijf. Maar zou jij een poster van haar op je kamer hangen? Ze is doodeng. Laat ze haar liedjes aan mooie zangeressen geven.”

Uiteraard kreeg dit heerschap vervolgens Hoshi (“U bent om te kotsen”) en de halve artiestengemeenschap over zich heen, maar dit statement vind ik misschien nog wel het mooiste. Een copyshop heeft in Parijs wel degelijk een poster van Hoshi opgehangen, verwijzend naar deze Fabien Lecoeuvre (zijn naam kan niet genoeg beschimpt worden) en de tekst: ‘J’existe, et fuck le reste’. Die hoef ik niet te vertalen hè?

Lazarus in het DeLaMar

Petra werkt meestal op kantoor in Amsterdam, ik bijna altijd thuis. Peet kijkt ’s avonds graag tv (beneden), terwijl ik boven met muziek bezig ben. Toch hebben we het super gezellig samen. Juist omdat we elkaar onze eigen hobby’s gunnen. Maar ook omdat we op momenten die we allebei vrij hebben zoveel mogelijk leuke dingen samen doen. Deze laatste dagen van dit jaar hebben we het allebei wat rustiger en hebben we dus wat leuke uitjes in de privéagenda gezet.

Vandaag waren we bij de middagvoorstelling van de musical Lazarus in het DeLaMar Theater in Amsterdam. Alleen al bijzonder omdat het de laatste productie is waar David Bowie aan meewerkte, en zijn muziek is natuurlijk onsterfelijk. Hoogtepunten voor mij waren Where Are We Now en Changes. Verder vond ik het vooral visueel een erg sterk stuk.