Op woensdag 17 april overleed mijn vader. Een week eerder had hij mijn moeder nog geruststellend toegefluisterd dat hij ‘nog voor tien jaar bijgetekend had’, maar hij werd slechts 74. Gesloopt door een ziekte die de artsen tijdens zijn korte ziekbed niet hebben kunnen ontdekken. Wat een onrecht en wat een onmacht…
De crematieplechtigheid was op maandag 22 april. Een zonnige dag. Er waren ruim 250 mensen toegestroomd uit alle delen van het land, maar ook uit Frankrijk en Polen. Dat was prachtig om te zien. Iedereen die er was, kaarten, mails, sms-jes, WhatApps, tweets of Facebook-berichten stuurde, of gewoon even aan ons dacht: enorm bedankt!
Ik heb in mijn leven al vele teksten geschreven, maar zo’n laatste woordje aan/over een dierbare naaste is wel extreem moeilijk. Vooral voor zo’n volledigheidsidioot als ik. Er is zoveel te zeggen, maar je wilt het toch ook behapbaar houden voor de toehoorders. Dit is wat ik hen heb verteld…
Proost pap!
Mensen zeggen weleens dat ik zo op mijn vader lijk. Dat is het grootste compliment dat je me kunt geven. Een half jaar geleden liepen we nog in New York. Pap en mam, Peet en ik. Kilometers hebben we gelopen, en wat genoten we, van die stad en van elkaar. Dat is een van vele mooie herinneringen die ik heb aan papa.
Nu is het nog maar een half jaar later, en zijn die herinneringen het enige dat nog rest.
Herinneringen aan een man die altijd klaarstond voor anderen. Ook ons, zijn kinderen, heeft hij altijd met raad én daad bijgestaan. Of het nu ging om het invullen van belastingformulieren, het maken van cd-kasten op maat, of advies over het kopen van ons huis.
Papa was iemand bij wie het glas altijd halfvol was, en zelfs dan kon je het altijd bijschenken. Soms letterlijk, soms figuurlijk.
Ik vind het prachtig dat hij zakelijk veel succes had en toch altijd een zachtaardig mens is gebleven, loyaal en zorgzaam. Hij nam het altijd voor een ander op.
Behalve een mooi, lief en goed mens, was pap ook heel bijzonder. Helaas had hij ook op het allerlaatst iets bijzonders. Hij werd in korte tijd erg ziek, en de echte oorzaak van alle symptomen die optraden, is nooit ontdekt. In tegendeel: alle onderzoeksresultaten wezen juist uit dat hij kerngezond zou zijn. En toch staan we nu hier…
Tot het laatst was hij zorgzaam naar ons toe en probeerde hij ons moed in te spreken. “Ik ga dit winnen hoor”, “Je hoeft je geen zorgen te maken”, “Over een week gaat het vast weer beter.” In dat laatste heeft hij, in ieder geval voor hemzelf, gelijk gekregen. Een langer pijnlijk ziekbed is hem bespaard gebleven.
In het belang van de medische wetenschap is pap na zijn dood verder onderzocht, om de oorzaak toch te kunnen achterhalen. En om te leren voor toekomstige patiënten. Zodat papa niet voor niets overleden is. De resultaten laten alleen nog weken op zich wachten.
En dus staan we nu hier verdrietig, met een licht onbevredigd gevoel. Maar we kijken ook terug op iemand die volop genoten heeft. Pap huldigde het Elfde Gebod, dat luidt: ‘Gij zult genieten’. Dat deed hij ook, met volle teugen. Soms letterlijk, soms figuurlijk. Gewoon thuis, op een van de vele reizen die hij maakte met mam, zijn beste vrienden of de kinderen; of in zijn geliefde Frankrijk.
Hij overleed uiteindelijk, omringd door mam, Wendy & Eric, Petra & ik, heel vredig, zonder pijn, en snel. Om klokslag 5 uur ’s middags. Borreltijd, ook in het hiernamaals blijkbaar. Daar moest hij natuurlijk bij zijn.
Daarom: bedankt voor alles papa, proost, en maak ze gek daarboven!
Tijdens de plechtigheid spraken ook mijn zus Wendy, haar dochter Myrthe en zoon Marc, mijn beste vriend Jelle en de beste vriend van mijn vader, Coen. Ook werden brieven voorgelezen namens Marcs vriendinnetje Kelly en transportbedrijf Timmermans, waarvan pap met hart en ziel commissaris en adviseur was. Daar tussendoor werd favoriete muziek van hem gedraaid:
Simon & Garfunkel – Bridge Over Troubled Water
Shirley Bassey – Something
Rowwen Hèze – De Neus Umhoeg
Claudia de Breij – Mag Ik Dan Bij Jou
Don Williams – You’re My Best Friend
Fats Domino – Ain’t That A Shame
Pat Boone – Running Bear
The Amazing Stroopwafels – Ik Ga Naar Frankrijk
In dat laatste nummer konden we gelukkig ook papa zijn humor kwijt. Zijn urn zal namelijk worden bijgezet in het minuscule columbarium van het Noord-Franse dorpje Romagne-sous-Montfaucon, waar mijn ouders een tweede huis hebben. Daar stak hij zijn ziel en zaligheid in en was hij minstens net zo thuis als in Nederland. Alleen al zijn aanwezigheid daar zal een stimulans voor ons zijn om er te blijven komen.
Ik kijk met grote liefde, trots en dankbaarheid terug op de 43 jaren die we samen hadden. Rust zacht pap, je blijft voor altijd bij ons!
Een lach en een traan.
Ik heb je vader niet gekend, maar emotionele reutel die ik ben, huil ik even met je mee Werner. Prachtig en treffend (zo komt het in ieder geval op mij over) geschreven. Maar dat kunnen we wel aan jou toevertrouwen.
Ik wens je (en je familie) nogmaals veel sterkte met het verwerken van dit zo plotselinge verlies. Het zal vast wel slijten, maar gezien de band die je zo overduidelijk hebt met je vader, zal dat heel lang duren. Maar dat is geen schande. Eigenlijk is dat dan ook wel weer terecht.
Mooi stuk broer!!! Ik zal di papa missen!
Broertje
Wat een mooie tekst Werner. Ik kan me goed voorstellen dat dit een welhaast onmogelijke opgave was. Veel sterkte!
Zoals je altijd schrijft Werner heb je ook dit weer meer dan prachtig opgeschreven.
De herinnering aan jouw bijzondere vader is met jouw woorden onuitwisbaar!
Zo dat heb je weer goed verwoord. Zullen jullie pap allemaal heel erg missen
Prachtig Werner!
Ik ga nu even de zakdoeken zoeken…
Lieve allemaal,
Eenentwintig jaar woonde ik op de Dordtselaan. Onder ons de Familie Schlosser.
Ome Joop en Tante Beppie waren zo ongeveer mijn 2e pa en ma en de jongens mijn grote broers. Els werd mijn schoonzusje en ik zag de familie groeien. Kleinkinderen die zelf weer kinderen kregen wat waren zij trotse en vooral lieve opa oma en ouders. Ben is een van dit stel en het bericht van zijn dood zette mijn wereld op zijn kop.
Je ziet iedereen ouder worden maar wordt er ineens weer met je neus opgedrukt dat je nu zelf bij die ” oudste” generatie bent gaan horen. Daar sta je niet zo vaak bij stil, want zo voel je je niet. Ik hoop dat wij nog vaak over Ben zullen horen en ik zal hem zeker nooit vergeten, zijn lach zijn pretoogjes en zijn onvoorwaardelijk zonnige humeur. Bedankt Werner voor dit mooie afscheid waarin hij nog even voorbijkwam.
En heel veel liefs en sterkte voor jullie allemaal. Carla.
Werner,
Prachtig. We draaien de Pet Shop Boys nog een keertje, oké?
Marcel
Dank jullie wel allemaal! Is pap toch nog een beetje onsterfelijk geworden…
@Marcel: je bedoelt OMD? 😉
Prachtig stukje en mooie toespraak. Ze zeggen wel eens: “Een man mag niet huilen”. Maar dat mag best. En ik weet nu van wie jij een goede muzieksmaak geërfd hebt. “Bridge over troubled water”. Mooier kan bijna niet. Sterkte aan alle familie en vrienden…