Ben Schlosser (1939-2013), een hele grote

Op woensdag 17 april overleed mijn vader. Een week eerder had hij mijn moeder nog geruststellend toegefluisterd dat hij ‘nog voor tien jaar bijgetekend had’, maar hij werd slechts 74. Gesloopt door een ziekte die de artsen tijdens zijn korte ziekbed niet hebben kunnen ontdekken. Wat een onrecht en wat een onmacht…

De crematieplechtigheid was op maandag 22 april. Een zonnige dag. Er waren ruim 250 mensen toegestroomd uit alle delen van het land, maar ook uit Frankrijk en Polen. Dat was prachtig om te zien. Iedereen die er was, kaarten, mails, sms-jes, WhatApps, tweets of Facebook-berichten stuurde, of gewoon even aan ons dacht: enorm bedankt!

Ik heb in mijn leven al vele teksten geschreven, maar zo’n laatste woordje aan/over een dierbare naaste is wel extreem moeilijk. Vooral voor zo’n volledigheidsidioot als ik. Er is zoveel te zeggen, maar je wilt het toch ook behapbaar houden voor de toehoorders. Dit is wat ik hen heb verteld…

Proost pap!

Mensen zeggen weleens dat ik zo op mijn vader lijk. Dat is het grootste compliment dat je me kunt geven. Een half jaar geleden liepen we nog in New York. Pap en mam, Peet en ik. Kilometers hebben we gelopen, en wat genoten we, van die stad en van elkaar. Dat is een van vele mooie herinneringen die ik heb aan papa.

Nu is het nog maar een half jaar later, en zijn die herinneringen het enige dat nog rest.

Herinneringen aan een man die altijd klaarstond voor anderen. Ook ons, zijn kinderen, heeft hij altijd met raad én daad bijgestaan. Of het nu ging om het invullen van belastingformulieren, het maken van cd-kasten op maat, of advies over het kopen van ons huis.

Papa was iemand bij wie het glas altijd halfvol was, en zelfs dan kon je het altijd bijschenken. Soms letterlijk, soms figuurlijk.

Ik vind het prachtig dat hij zakelijk veel succes had en toch altijd een zachtaardig mens is gebleven, loyaal en zorgzaam. Hij nam het altijd voor een ander op.

Behalve een mooi, lief en goed mens, was pap ook heel bijzonder. Helaas had hij ook op het allerlaatst iets bijzonders. Hij werd in korte tijd erg ziek, en de echte oorzaak van alle symptomen die optraden, is nooit ontdekt. In tegendeel: alle onderzoeksresultaten wezen juist uit dat hij kerngezond zou zijn. En toch staan we nu hier…

Tot het laatst was hij zorgzaam naar ons toe en probeerde hij ons moed in te spreken. “Ik ga dit winnen hoor”, “Je hoeft je geen zorgen te maken”, “Over een week gaat het vast weer beter.” In dat laatste heeft hij, in ieder geval voor hemzelf, gelijk gekregen. Een langer pijnlijk ziekbed is hem bespaard gebleven.

In het belang van de medische wetenschap is pap na zijn dood verder onderzocht, om de oorzaak toch te kunnen achterhalen. En om te leren voor toekomstige patiënten. Zodat papa niet voor niets overleden is. De resultaten laten alleen nog weken op zich wachten.

En dus staan we nu hier verdrietig, met een licht onbevredigd gevoel. Maar we kijken ook terug op iemand die volop genoten heeft. Pap huldigde het Elfde Gebod, dat luidt: ‘Gij zult genieten’. Dat deed hij ook, met volle teugen. Soms letterlijk, soms figuurlijk. Gewoon thuis, op een van de vele reizen die hij maakte met mam, zijn beste vrienden of de kinderen; of in zijn geliefde Frankrijk.

Hij overleed uiteindelijk, omringd door mam, Wendy & Eric, Petra & ik, heel vredig, zonder pijn, en snel. Om klokslag 5 uur ’s middags. Borreltijd, ook in het hiernamaals blijkbaar. Daar moest hij natuurlijk bij zijn.

Daarom: bedankt voor alles papa, proost, en maak ze gek daarboven!

Tijdens de plechtigheid spraken ook mijn zus Wendy, haar dochter Myrthe en zoon Marc, mijn beste vriend Jelle en de beste vriend van mijn vader, Coen. Ook werden brieven voorgelezen namens Marcs vriendinnetje Kelly en transportbedrijf Timmermans, waarvan pap met hart en ziel commissaris en adviseur was. Daar tussendoor werd favoriete muziek van hem gedraaid:

Simon & Garfunkel – Bridge Over Troubled Water
Shirley Bassey – Something
Rowwen Hèze – De Neus Umhoeg
Claudia de Breij – Mag Ik Dan Bij Jou
Don Williams – You’re My Best Friend
Fats Domino – Ain’t That A Shame
Pat Boone – Running Bear
The Amazing Stroopwafels – Ik Ga Naar Frankrijk

In dat laatste nummer konden we gelukkig ook papa zijn humor kwijt. Zijn urn zal namelijk worden bijgezet in het minuscule columbarium van het Noord-Franse dorpje Romagne-sous-Montfaucon, waar mijn ouders een tweede huis hebben. Daar stak hij zijn ziel en zaligheid in en was hij minstens net zo thuis als in Nederland. Alleen al zijn aanwezigheid daar zal een stimulans voor ons zijn om er te blijven komen.

Ik kijk met grote liefde, trots en dankbaarheid terug op de 43 jaren die we samen hadden. Rust zacht pap, je blijft voor altijd bij ons!