Prada (2007-2023) #RIP

Tot de vroege zomer van 2007 waren Peet en ik bewust kinderloos. Maar toen ontmoetten we op de boerderij in Romagne-sous-Montfaucon Prada en Pixie. Twee poezenzusjes, nog maar een paar weken oud. We waren gelijk verliefd. Op 07-07-2007 haalden we ze naar Nederland en waren we opeens een gezin. Maar vanmiddag, precies 11 jaar nadat Pixie overleed, hebben we onze Prada moeten laten inslapen. De beslissing zelf was niet zo moeilijk, maar hij viel ons enorm zwaar. Toch hebben we, uiteraard, haar welzijn verkozen boven ons verdriet. En wát een verdriet…

Onze dierenarts had al eens gekscherend gezegd dat het leek alsof Prada de strippenkaart met kattenziekten wilde volmaken. Ze had al een indrukwekkend arsenaal aan kwalen opgebouwd: haar nieren, schildklier, suikerziekte, te hoge groeihormoonproductie, een (ingekapselde) tumor in haar hoofd, artrose… Overigens allemaal problemen die we onder controle kregen met aangepaste voeding en medicijnen, die Prada altijd probleemloos slikte en waar ze razendsnel op reageerde. Voor de artrose kreeg ze elke dag een voedingssupplement en elke maand een pijnstillende prik. Tijdens die laatste maandelijkse controle, eind vorige week, bleek er nog een vakje op de strippenkaart open te staan: bij oudere poezen kunnen de wortels van hun gebit oplossen. Je raadt het al… Een operatie zou snel noodzakelijk zijn, en dat zouden we ook zeker hebben gedaan, als de narcose voor Prada niet heel risicovol zou zijn. Bovendien hadden we vorig jaar rond deze tijd, toen ze onder narcose moest voor een CT-scan, tegen elkaar gezegd dat we haar zoiets niet nog een keer zouden aandoen. Daar kwam bij dat de dokter schrok van de hoeveelheid artrose in haar achterlijf. Hoewel SuperPrada niets liet merken, móest ze hier wel veel pijn van hebben. En daar kwam dat gebit dan nu bij.

Natuurlijk hadden we ons ‘kind’ nog jarenlang bij ons willen houden, maar niet ten koste van alles. Het zou egoïstisch geweest zijn om het onvermijdelijke nog langer uit te stellen. De afgelopen dagen hebben we Prada, die al niets tekort kwam, nog meer verwend en geknuffeld dan we al deden. Vanmiddag maakten we met lood in onze schoenen het laatste ritje naar de dierenarts. Daar moesten we haar, ontdaan van haar pijn, maar met pijn in ons hart, achterlaten.

Een goede film eindigt altijd met credits. Petra en ik bedanken onze vriend Philippe, die ons 15½ jaar geleden toestond Prada en Pixie, zijn twee liefste kittens, mee te nemen naar Nederland. Dierenkliniek Kattenbroek, waar Prada 13½ jaar lang in prima handen was. Dierenkliniek IJsselstein (vooral artsen Nicole, Doreen, Romy en Simone en de assistentes), die Prada – ‘de duurste poes van IJsselstein’ – de afgelopen twee jaar liefdevol door een moeilijke periode hielpen. Dr. Sara Galac, verbonden aan de faculteit diergeneeskunde van de Universiteit Utrecht, die het aandurfde experimentele medicatie voor te schrijven, waardoor haar suikerziekte, schildklier- en groeihormoonproblemen razendsnel onder controle kwamen. Mijn schoonmoeder Lenie, die de afgelopen jaren vele tientallen keren op Prada kwam passen, zodat wij er tussenuit konden. En jullie voor het meeleven als ik weer een update had geplaatst.

Prada zal worden gecremeerd, waarna we haar as naar Romagne zullen brengen. Ze gaat terug naar huis.
Ons huis in IJsselstein voelt nu leeg, maar ons hart is vol van eeuwigdurende liefde. Prada en wij hebben een prachtig leven gehad samen en we zullen haar missen tot onze laatste dag.

Dag lieve, lieve, lieve Prada. Mooi meisje, dribbelaar, gekke dibbes, juffie, kleine kabouter, dreumes. Bedankt voor wat je ons gegeven hebt. Je hebt ons betere mensen gemaakt. Geef een knuffel aan Pixie en de andere boerderijpoezen 😿😻🐾.

Anne Sevinga (1951-2023) #RIP

Met groot verdriet las ik zojuist het bericht dat Anne Sevinga overleden is. Zo iemand met wie ik in eerste instantie een hele fijne werkrelatie opbouwde, die zich ontwikkelde tot een echte en hechte vriendschap. Een warm mens, altijd behulpzaam, altijd goedlachs, iemand bij wie het glas altijd halfvol was, die altijd een bemoedigend woord paraat had en als perfectionist tot het uiterste ging om goed werk af te leveren.

Ik leerde Anne kennen toen ik in de jaren ’00 voor Muziek en Beeld (nu Entertainment Business) werkte. Hij was al sinds de oprichting in 1993 betrokken bij naburige rechtenorganisatie Sena, waar hij in mijn vakbladtijd pr- en communicatiemanager was. Een absolute specialist op het gebied van intellectueel eigendom. We hadden dus vaak contact, want er was nogal eens iets te doen op dat vlak. In onze gesprekken was hij altijd bereid me meer te vertellen dan ik kon publiceren. Aan die inzichten heb ik in latere interviews rondom het auteursrecht en collectief beheer veel gehad. Hij kon ook altijd smakelijk vertellen over zijn avonturen in verre buitenlanden, waar hij soortgelijke organisaties hielp opzetten. Niet overal met evenveel succes als in Nederland, om het mild uit te drukken. Anne werd op de moeilijke gevallen afgestuurd en kreeg vaak te maken met culturen waarin het auteursrecht ‘minder begripvol’ werd ontvangen.

In 2008 ging ik met hem de nieuwsbrief SEN@zine Right! maken. Een nauwe en enorm prettige samenwerking, waarbij wij samen de onderwerpen bedachten en de redactie en eindredactie voor onze rekening namen. De redactievergaderingen waren altijd een feestje (ik keek in die tijd niet naar alle redactievergaderingen evenzeer uit) en dankzij zijn duidelijke en grondige briefings kwam ik altijd met interessant materiaal terug. We waren allebei erg gedreven, en trots op onze eindproducten. Toen ik bij uitgeverij iMediate wegging, gaf hij mij de klus mee en was daarmee mijn eerste opdrachtgever. Ik kon me geen leukere start van het zelfstandigenbestaan wensen.

Na zijn pensionering hielden Anne en ik contact. Hij bleef van een afstandje betrokken bij Sena, en vooral bij het intellectueel eigendom in zijn algemeenheid. Hij deed nog regelmatig advieswerk, maar had ook meer tijd om aan zijn hobby’s te besteden. Vooral golfen, zijn oud-kameraden van vliegbasis Soesterberg en Alcatraz. Dat laatste was meer dan een hobby. Het was een passie. Dankzij zijn vele – en zoals we hem kennen grondige – onderzoek heeft hij enorm bijgedragen aan de ontdekking van en geschiedschrijving over vele details rondom deze gevangenis. Hij schiep veel genoegen in zijn ontdekking dat een van de boeven die op het eiland gevangen gezeten had een handlanger had die Schlosser heette. Fijntjes kon hij dan laten weten dat ik blijkbaar uit een niet hele frisse familie voortkwam.

Daarover gesproken: zoals ik door Anne zijn lieve vrouw Joke ontmoette, had hij via mij mijn Petra leren kennen. Ook zij konden heel goed met elkaar opschieten. Op een gegeven moment vroeg hij wat eigenlijk haar meisjesnaam was. ‘Stienstra’, antwoordde ik, en toen bleek zijn moeder ook een Stienstra te zijn. Sterker: Petra kwam erachter dat de moeder van Anne ook in haar familiestamboom voorkwam. Sindsdien noemde ik hem steevast (maar natuurlijk feitelijk onjuist) ‘oom’. Dat deed ik ook in onze correspondentie, of als ik op Facebook eens op een van zijn berichten reageerde. Bij gevolg ben ik vandaag verschillende keren gecondoleerd met het overlijden van mijn oom. En hoewel Anne niet echt mijn oom was, komt zijn overlijden even hard aan als dat van een familielid.

In het voorjaar van 2021 kreeg hij dusdanig corona, dat hij in het ziekenhuis op de Intensive Care terechtkwam. Een geluk bij een ongeluk, want daar werd ontdekt dat Anne leukemie had. Vlak voor de Kerst van dat jaar werd hij opnieuw opgenomen, nu voor een stamceltransplantatie. Vlak daarna beklaagde hij zich er in een appje alleen om dat het verplegend personeel op Kerstavond aan zijn bed gestaan had met alcoholvrije(!) champagne. ‘Gelukkig’ was hij van de wereld. Ondanks het feit dat het herstel een grillig beloop had, bleef Anne in elk contact positief. In zijn laatste berichtje, van 23 december, vertelde hij dat hij net weer uit het ziekenhuis was. Toch weer complicaties, waaronder afstotingsverschijnselen. Desondanks bleef hij optimistisch: ‘Details doen we in het nieuwe jaar met een glas erbij, het is teveel om in detail te beschrijven’.

Op 12 januari is Anne overleden en heffen Peet en ik het glas zonder hem erbij. Proost oom, ik ga je enorm missen. Doe mijn vader de groeten. Old soldiers never die!

Richard van Meerten (1972–2022) #RIP

Lieve Richard, fijne BigBird,

Een paar jaar nadat ik in 2005 begon radio te maken bij Roulette FM, stapte ook jij daar ineens binnen. Je ging het programma ná mij maken op de vrijdagavond. Eerste NightLife en later de Freakshow. Compromisloze radio voor een klein maar trouw publiek, waarin de stevige gitaarnummers over elkaar heen buitelden. Totaal anders gemaakt dan jouw voorprogramma trouwens, dat tot zes cijfers achter de komma was voorbereid. Jij zette je koffertje neer en koos ter plekke, tijdens de lopende plaat, wat je daarna zou draaien. Ondertussen vrolijk interacterend met de andere mensen in de studio, waaronder die autist van de voorgaande uren, die tijdens zijn uitzending niemand in zijn omgeving duldde. De overgang tussen een cleane radioshow en jouw vrolijke bende had niet groter kunnen zijn, maar ondanks dat contrast ontstond al snel een wederzijds respect en een diepe klik. Als bevlogen radiomakers en extreme muzieknerds konden we het goed met elkaar vinden. Wat hebben we gelachen op die vrijdagavonden, als ik van jouw vaste item de AC/DC-Garantie weer eens mijn toiletpauze maakte en als jij je weer eens druk maakte om de putlucht die in de studio ontstond als ik mijn meegenomen zak Dorito’s opende.

Op een gegeven moment liep de vrijdagavond een beetje leeg en verruilde je je Freakshow voor Kortsluiting op een veel prominenter tijdstip op de zaterdagmiddag. Daardoor verbreedde je het programma muzikaal gezien (helaas vergat je de AC/DC-Garantie te schrappen) en qua presentatie werd het een one-man show. Eerlijk gezegd vond ik je toen op je best. Nog altijd uit de losse pols, maar meer gefocust. Met een ongeëvenaard gebruik van jingles en geluidjes, bij elk nummer wel een mooi verhaal en hoorbaar plezier in wat je aan het doen was. Ook toen je je programma de laatste jaren van huis uit maakte. In eerste instantie van te voren opgenomen, wat niet echt jouw ding was, maar op een gegeven moment werd het technisch mogelijk om vanuit Ochten live ‘in te prikken’ op de stream van Roulette. Je had de grootste lol dat dat kon (en nog lukte ook). Tijdens je programma communiceerden radiocollega Tom en ik met je via Twitter, wat je soms weer in je programma wist te verwerken. Alsof je weer op vrijdagavond in een volle studio stond te draaien.

Jouw talent als radiomaker was onmiskenbaar en had wat mij betreft een groter publiek verdiend. Maar jij was niet alleen met jezelf bezig. Achter de schermen toonde je je ook een uitstekende talentscout. Je haalde veel mensen bij de omroep die dankzij de interne opleiding bij Roulette later op de landelijke radio (en zelfs buiten Nederland) te horen waren. Als DJ, nieuwslezer, filelezer of waardevol redactielid. Daar zat trouwens ook opvallend veel vrouwelijk talent bij.

Als je iets deed, wilde je het goed doen, en wel volgens jouw ideeën. Jarenlang heb je als programmamaker, programmaleider, muzieksamensteller en eenmans-Earcatcher-commissie je stempel op Roulette FM gedrukt en dat ging niet altijd zonder strijd. Je had een enorm pak radio-ervaring en de beste bedoelingen, maar daar wilde niet iedereen altijd in meegaan. Dat kon hoog oplopende meningsverschillen geven. Toch heb je de afgelopen jaren, met de beperkte middelen die er waren, van Roulette een omroep weten te maken met een eigen geluid, dat toch toegankelijk was.

Dit leek verloren te gaan toen de zender onderdeel dreigde te worden van een fusieomroep. Voor jou het moment om er een punt achter te zetten. Zoals je wel eerder gedaan had, maakte je aan het eind van je programma bekend dat dit het laatste geweest was. Geen aankondiging ruim van tevoren, gevolgd door een afscheidstournee van een paar weken, maar ‘out with a bang’. Ik vond het altijd heel knap dat je dat kon. Des te meer verraste het me dat je, toen ik eind 2016 stopte met radio maken, de moeite nam om een uitgebreid dankwoord uit te zenden. Voor het eerst in je carrière had je vooraf nagedacht over een tekst en die zelfs uitgeschreven. En toch was het een typische Richard van Meerten-productie, met lieve woorden, veel humor en doorspekt met geluidseffecten. Én uiteraard een toepasselijk nummer er achteraan. Franstalig nog wel, waar je zo’n hekel aan had (net als aan al die Spaanstalige meuk die ik draaide). Maar toch een liedje waaraan we allebei veel plezier beleefd hadden. Ik was vereerd en ontroerd. Het toonde je grote hart.

Dat hart begaf het vrijdag 18 november. Na een gezellige avond met je collega’s zakte je in elkaar. Opnieuw ‘out with a bang’. Je ging deel uitmaken van het #RIP-lijstje met overleden grootheden dat je altijd zo trouw bijhield op je Facebook-pagina. Ik ben blij dat een lijdensweg je bespaard gebleven is Richard! Ook ben ik dankbaar dat we na mijn afscheid altijd contact gehouden hebben. Je bleef dankbaar gebruik maken van de nieuwe muziek die ik je tipte, en elke vrijdagmiddag namen we samen heel kritisch de nieuwe playlisten van de landelijke omroepen door. Die zouden er in onze knuisten natuurlijk heel anders uitgezien hebben, dus het is maar goed dat we nooit voor die klus gevraagd zijn.

We konden via de mail nog heel goed over en weer onze humor kwijt, maar op een gegeven moment hadden we elkaar al jaren niet meer gezien. Dat realiseerden we ons gelukkig bijtijds en twee maanden geleden ben ik nog bij je thuis in Ochten langs geweest. We hebben een hele avond gelachen en je liet me je thuisstudio zien, die je een paar maanden eerder aan de wilgen gehangen had. Ook maakte ik kennis met je mooie cd-collectie, die lukraak en zonder enige vorm van orde op planken gezet leek. Helemaal Richard. Ik genoot ervan en verbaasde me erover.

Oh wacht, ik mag één ding niet vergeten te benoemen. Je afkeer van het vieren (of zelfs maar noemen) van je verjaardag was legendarisch. En blijkbaar zo diepgeworteld, dat je er vijf dagen van tevoren zo maar tussenuit kneep. Want niet alleen zou je woensdag 23 november jarig geweest zijn, maar je zou ook 50 worden. En het zou jou niet gebeuren dat iemand het ook maar in zijn kop ging halen om…

Vrijdag 18 november om 22:00 uur was het dus afgelopen. Je nam de stairway to heaven (nee, niet de highway to hell) en was nog precies op tijd voor een nieuwe Freakshow. Ongetwijfeld heb je ze daarboven direct kennis laten maken met Orianthi, Shinedown en al die andere favoriete gitaaracts. Op de dag van je overlijden verscheen een nieuw album van een van je all-time favorieten: Disturbed. Ik hoop zó dat je dat nog hebt kunnen beluisteren…

Donderdagavond 24 november is gelegenheid om afscheid van je te nemen. Helaas zit ik dan ik het buitenland en kan ik daar niet bij zijn. Maar ik draag je altijd bij me. Dus als ik ooit een hernia krijg, is het jouw schuld. Je zus Patricia deed me een mooie alternatieve suggestie: ‘Draai vrijdag om 13:30 uur een plaat van AC/DC, dat zou Richard prachtig hebben gevonden, in plaats van al die aandacht’. Wat een mooi plan! Laten we op 25 november om 13:30 uur allemaal ons favoriete, of meest toepasselijke (of in mijn geval: minst onfavoriete) nummer van AC/DC posten. Voor die grote man die we voortaan moeten missen.

Proost BigBird, toedeloe!

Kaartjes uit de Schlosser-koffer

Mijn opa en oma waren binnenvaartschippers. Ze voeren voor de Steenkool Handels Vereniging. Als zij ‘op de vaart’ waren, gingen hun zonen (Jan, Philip, mijn vader Ben en later ook Leen) naar een schippersinternaat in Vreeswijk.

Aan boord van het schip verzamelden mijn opa en oma alle waardevolle spullen in een koffer. Als er iets gebeurde waardoor het schip verlaten moest worden, was het veiligstellen van die koffer heilig. Na het overlijden van mijn opa en oma kwam de koffer uiteindelijk bij mijn ome Leen terecht. Hij heeft de inhoud compleet gecatalogiseerd en gearchiveerd (daar zijn wij in de familie nogal van 😅).

In de koffer zaten dingen als garantiebewijzen en waardepapieren, maar ook talloze foto’s van het gezin en vele briefkaarten, die mijn opa en oma aan elkaar hadden gestuurd, en de jongens vanuit het internaat naar hun ouders.

Toen we afgelopen vrijdag bij mijn ome Leen waren, hebben we tussen het eten door door een heel klein deel van dat archief gebladerd. Ik moest erg lachen om deze kaart, die mijn vader vanuit het internaat gestuurd heeft. Hij zal toen 8 of 9 geweest zijn (dus dit is ruim 70 jaar oud!). De exacte tekst:

“Lieve vader en moeder en Leentje. Ik zal u nu een briefje schrijven. Moe schrijft u alstublief terug en laat Leen ook eens schrijven. Ik denk ik zal vanavond maar schrijven wand ik had het papa belooft dus ik heb vanavond maar geschreven wand ik had vanavond de tijd. Nu weet ik niet meer dan de hartelijke groete van zuster Van Eck en van J (Jan) Ph (Philip) B (Ben) Schlosser. Daaaaaag daaag daag!” ❤

Om dit berichtje heb ik ook kostelijk gelachen. Zie hoe hij met het goede nieuws begint en het slechte nieuws, schijnbaar achteloos, tot het laatst bewaart… 😂

“Lieve moeder, Johan is voorwaardelijk overgegaan. Ik ben voorgoed overgegaan. Ik zit in de 4de klas. Flip is blijve zitte. Afz. Benny. Daaaag.”

Lowlands 2017 fotoverslag (zondag)

Het festival is niet regenvrij gebleven dit jaar, maar wat er viel, viel over het algemeen ’s nachts en ’s ochtends vroeg. En aangezien ik elke dag heen en weer pendel tussen Amersfoort en Biddinghuizen, was ik dus steeds precies op het goede (want droge) moment op het festivalterrein. Lucky me.

Al in de week voorafgaand aan Lowlands was aangekondigd dat de zondag de mooiste dag zou worden. Vlak vóór vertrek luidde de voorspelling ‘droog en fris’. Maar 190 C is prima op een festival! Ik toog er weer vol zin en goede moed naartoe. Ongeschoren, uit empathie met de hardcore-festivalgangers… ?

De wanden langs de centrale doorsteek zijn weggehaald en dit is een van de nieuwe doorsteekjes. Gezelliger en betere circulatie #LL17


Liet me door een paar druppeltjes de India injagen en werd daar verrast door D.D Dumbo. Broeierig, organisch en ritmisch. Sting meets Robbie Robertson meets Youssou N’Dour… #LL17


Eten met je ogen dicht ?. Smaakte *wel* goed… #noodles #LL17


Een van de slechtst bewaarde geheimen op Lowlands Festival dit jaar: Triggerfinger is ‘mystery’ guest. Maar WTF, goed dat ze er weer bij zijn! #LL17


Lopend over het nieuwe food court onder de gerecyclede schoorstenen ‘gewoon’ even ELO en Miami Sound Machine horen. Ook best lekker! #LL17


Goedgevulde en enthousiast reagerende India-tent voor de mooie ‘country on speed’-liedjes van The Veils #LL17


Vandaag tapt Halsey uit dezelfde vaatjes als Tove Lo gisteren en ook zij windt (een deel van) het Lowlands Festival-publiek om haar vinger #LL17


Rook- en confettikanonnen, Halsey trekt het hele arsenaal aan concertspeeltjes open. Toch is de foto spectaculairder dan het optreden #LL17


State of the art, oftewel kunst die staat #LL17


Zoals je van een Amerikaanse rockband kunt verwachten: een strakke, professionele show van The Pretty Reckless, op het cleane af #LL17


Werner out. Lowlands, je was weer een feestje. Volgend jaar weer! #LL17


Topfestival achter de rug en zoveel mogelijk geprobeerd te delen. De foto’s van het eten oogstten op de socials de meeste bijval. Euh… ? #datjeweetwaarjehetvoordoet #LL17

Koekoek, haha! #cirkelrond #endofstory #LL17


Lees ook:
Lowlands 2017 fotoverslag (vrijdag)
Lowlands 2017 fotoverslag (zaterdag)

Lowlands 2017 fotoverslag (zaterdag)

De uren die ik vrijdag op Lowlands doorbracht, was het op één stortbui na prachtig weer. Ook de tweede festivaldag waren de weergoden in een uitstekend humeur. Alleen in de vroege ochtend schijnt het flink geregend en gewaaid te hebben, maar als je dat in je achterhoofd houdt, lag het terrein er bewonderenswaardig goed bij.

Een terrein dat voor deze 25e editie van Lowlands trouwens grondig onderhanden genomen was. Compleet nieuwe tenten, nieuwe aankleding, nieuwe routes… Het miste allemaal zijn uitwerking niet. Met name door het aangepaste ‘wegennet’ was de doorstroming prima en leek het festival minder massaal. Terwijl het toch uitverkocht was – zoals het een jubileumeditie betaamt – en er 55.000 mensen rondliepen.

Daar mengde ik me vandaag weer met veel plezier tussen. Maar eerst…

De dag begonnen met een fruitsalade als Lowlands Festival-tegengif, zodat ik op het terrein weer gewoon tekeer kan gaan met eten ? #LL17


Hier staat de auto vandaag. Bear with me ?#LL17


Hang on in there, baby… #LL17


Je kunt natuurlijk wel elke dag met een pannenkoek beginnen, maar… Oh wacht, te laat… #LL17


HAUS in the house #woordgrappendienognooiteerdergemaaktzijn. Staan trouwens in de X-Ray… Strak (en hard)! Met niet-onderbouwd politiek statement tussen twee nummers: “Donald Trump is a dick.” Waarvan akte… #LL17


Vanaf het eerste moment overtuigend: slimme popliedjes, zelfverzekerd uitgevoerd door Tove Lo en haar band in de nieuwe Bravo (die explodeert als ze haar topje optilt) #LL17


Weinig poespas met licht en aankleding bij Kovacs op #LL17, maar wel wat nieuwe nummers die eerder soulvol dan jazzy aandoen. Mooi!

Kovacs zet een nummer opnieuw in… “Oké, dat ging helemaal mis. Wat een kutzooi! Ja, ik moet het wel goed doen, toch?” ? #LL17


‘Ambachtelijke pop’. Klinkt als saai, maar door The Shins met genoeg vuur gespeeld voor flink wat rook op het podium. Prachtliedjes! #LL17


Ik word hier nog goed in… #auto #parkeerterrein #LL17


Lees ook:
Lowlands 2017 fotoverslag (vrijdag)
Lowlands 2017 fotoverslag (zondag)

Lowlands 2017 fotoverslag (vrijdag)

Het is 2017 mensen. Tijden veranderen en het Lowlands-verslag dus ook. De afgelopen jaren ventte ik hier mijn zelfbedachte concept ‘extended tweets’ uit: Twitteren vanaf het Lowlands-terrein en die dan in mijn verslagen uitwerken met meer belevenissen en nuance. Maar eerlijk is eerlijk: ‘lezers’ zijn al jaren meer beeld georiënteerd dan dat ze teksten lezen en het werd hoog tijd dat ik daaraan toegaf. Met pijn in het hart, zeg ik eerlijk, want ik ben immers tekstschrijver

Wat betekent die constatering voor mijn jaarlijkse verslag? Simpel: dat is nu min of meer een fotoverslag, met de bijbehorende tweets als inleiding. Dus lekker even plaatjes kijken en daarna gauw weer door met je leven ? . Of daarna weer snel terug naar het Lowlands-terrein natuurlijk, want dat is ‘where the action is’. Ik hoop dat je er evenveel plezier aan beleeft als voorgaande jaren. Reageer gerust via de comments!

(Kom ik toch gelijk al op mijn voornemen terug… ik plaats hieronder in sommige gevallen niet de tweet als begeleidende tekst, maar het Facebook-bericht. Daar kan ik soms toch net even iets meer mijn ei in kwijt. Poldermodelletje, zeg maar. Maar hé, waar ligt Biddinghuizen?)

Oké, daar gaan we…

Kon vorig jaar mijn auto niet vinden op de P, dus heb nu mijn knipperlichten aan laten staan #learningbydoing #geintjenatuurlijk #LL17

Volgend jaar toch weer een uurtje eerder vertrekken #zoeteinval #dolleboel #accreditatie #LL17


Ook om de linkerpols is het druk dit jaar… #LL17


Pijpenstelen, kent u die uitdrukking? #steltpannenkoekuit #LL17


Beter een natte pannenkoek dan geen pannenkoek. #LL17 is voor mij officieel begonnen!


Eerste stadionpose bij Nothing But Thieves: check; eerste epische riff: check; eerste zuivere uithaal: check #halveminuutbezig #LL17


“The phone is fucked, I’m sorry. Shouldv’e spent more money on the phone…”
Nothing But Thieves wilde de eerste twee kaartjes voor hun net aangekondigde show op 24 november in AFAS Live weggeven aan de eerste beller naar het nummer dat op het scherm geprojecteerd werd. De telefoon deed het alleen niet… Wel charmant opgelost ? #LL17


Leuke verrassing: Glass Animals op #LL17. Electronischer dan ik dacht, heeft af en toe iets weg van twenty | one | pilots (which is good). Publiek zingt liedjes ook woordelijk mee, en dat komt *niet* doordat ze zoveel op de radio gedraaid worden…


Recycling Lowlands style #diedonkereluchtisnatuurlijkrook #LL17


Woehoe, hi buddy! #gevonden #inéénkeer #morgenoppreciesdezelfdeplekparkeren #voordebuibinnen #LL17


Lees ook:
Lowlands 2017 fotoverslag (zaterdag)
Lowlands 2017 fotoverslag (zondag)

Lowlands 2016: mijn Top 5

Lowlands16_lichtzuilIk vind niets leuker dan artiesten en muziek te ‘ontdekken’. Maar dat is niet per se waarvoor ik naar een festival ga. Artiesten ontdekken doe ik het hele jaar lang, op festivals ga ik van enkelen de live-verrichtingen bekijken. Dat kan weleens tegenvallen, maar het geeft wel de grootste garantie voor een paar leuke dagen. En die heb ik het afgelopen weekend weer volop gehad. Dit is mijn Top 5:
1) Noel Gallagher’s High Flying Birds
2) Chvrches
3) Caravan Palace
4) Dua Lipa
5) Anderson .Paak

Lees verder “Lowlands 2016: mijn Top 5”

Lowlands 2016 in extended tweets (zondag)

Lowlands16_sleeping manIk beschik niet over regenkleding. Positief ingestelde Nederlander als ik ben. Of praktisch ingestelde Nederlander, want bij regen kun je ook binnenblijven. Maar niet als je op Lowlands bent natuurlijk! Ik kwam weliswaar in het zonnetje aanrijden, maar besloot last minute toch het uitschuifparapluutje uit de auto mee te nemen. Dat mocht echter niet het terrein op, bleek aan de poort. Had ik overigens kunnen weten. Rapid Razor Bot had me via de app nog zo aangeraden de FAQ te lezen, waarin de wel en niet toegestane spullen waren opgesomd. Het in de wind slaan van dat advies kostte me dus een parapluutje.
Eigenlijk wel fijn dat ik niet de hele tijd met dat ding hoefde te sjouwen, want ook op deze derde Lowlands-dag bleek het zeer goed mogelijk om geen nat pak te halen. Door strategisch plannen en door veel geluk. En: door bij regen binnen te blijven 😉

Lees verder “Lowlands 2016 in extended tweets (zondag)”

Lowlands 2016 in extended tweets (zaterdag)

Lowlands16_autoJe kent dat verhaal van de ezel en de steen?

Ge-geotagd, voorzien van tracker en inmiddels ook voorzien van zoeklicht. Die gaan we niet meer kwijtraken… #LL16

Om er nog eens een andere toepasselijke uitdrukking in te gooien: een goed begin is het halve werk. Nu ben ik niet van het halve werk, dus ik racete naar het festivalterrein om die andere helft in te vullen…

Lees verder “Lowlands 2016 in extended tweets (zaterdag)”