Ik heb mijn liefde voor muziek niet echt met de paplepel ingegoten gekregen. Niet dat ik tijdens mijn jeugd ook maar iets tekort gekomen ben, maar verhalen dat mijn vader mij zijn vinylcollectie liet horen en dat dat ernstig mijn muzikale smaak bepaald zou hebben, zouden uit de lucht gegrepen zijn. Wel stond thuis altijd de radio aan, bleef ik bij het boodschappen doen altijd in de auto zitten om naar de radio te luisteren en was ik op de foto hiernaast pas 11 maanden oud.
Al op jonge leeftijd nam ik liedjes op van de Arbeidsvitaminen, de Top 40, de Nationale Hitparade (waar de binnenkomers helemaal gedraaid werden) en de LP (en later CD) Show. Maar mijn echt grote interesse in muziek kwam pas op de middelbare school, waar klasgenoten me The Police, Aztec Camera en The Blow Monkeys leerden kennen. Geweldig vond ik dat! Ogenblikkelijk kreeg ik de drang om die liefde met andere mensen te delen en niet lang daarna meldde ik me aan bij de lokale omroep.
Fast forward naar 2013. Half mei werd ik geïnterviewd voor EenVandaag naar aanleiding van het dreigende faillissement van Free Record Shop.
Dat item werd afgesloten met de vraag naar mijn favoriete album aller tijden. Een onmogelijke vraag, waarop het antwoord van dag tot dag verschilt, maar die dag koos ik voor The Lexicon Of Love van ABC. Een lp van vóór het cd-tijdperk, maar ook van vóór het begin van mijn muziekopvoeding, die ik had leren kennen toen ik mezelf ‘backward compatible’ maakte op muziekgebied. Ik had ABC dus ook nooit live zien spelen. Had, want afgelopen week kreeg ik alsnog de kans.
Naar aanleiding van dat tv-item tipte iemand me dat de Ierse pub O’Casey’s in Den Haag dit jaar 20 jaar bestaat en dat zou vieren met een muziekavond in het Paard Van Troje in de hofstad. Daar zouden o.a. Tony Hadley van Spandau Ballet en Martin Fry van ABC optreden. Zelden heb ik zo snel en onnadenkend kaartjes gekocht. Extra leuk, omdat mijn allereerste concert – halverwege de jaren ’80 – Spandau Ballet in Ahoy Rotterdam was. Later hoorde ik dat ook ‘Mick Wilson van 10CC’ zou optreden. Die trad pas bij de reünie in 1999 (dus ver na alle hits) tot de band toe, maar helemaal onjuist was het niet. En vlak voor aanvang van het concert leerde ik via Twitter dat ook one hit wonder Owen Paul zou komen optreden.
‘Zaal open: 19.30 uur, aanvang: 20.00 uur’ stond er op het kaartje. Maar toen wij om 19.45 uur binnenkwamen, was Owen Paul al bezig. Slechts begeleid door een akoestische gitaar en een cajon coverde hij zich door eighties-hits van onder meer Mike + The Mechanics, Crowded House en U2 heen. Hij kreeg het publiek niet echt mee, zelfs niet toen hij tot besluit zijn ene hit (You’re) My Favorite Waste Of Time inzette.
Dat ging Mick Wilson beter af, hoewel die – naast drie nieuwe eigen nummers en een cover van Prince’s Kiss – slechts twee 10CC-liedjes speelde. En dan ook nog I’m Not In Love en Dreadlock Holiday.
Toen was het tijd voor het echte werk. Toegegeven, toen Martin Fry in zijn blauwgroene pak opkwam, ging er even een golf van gegiechel door de zaal heen. Niemand, inclusief ikzelf, had van tevoren even naar recente foto’s van de man geGoogled en het was dus best even schrikken dat het verstrijken van de jaren niet onopgemerkt aan hem voorbijgegaan was. Maar dat is slechts uiterlijk vertoon. Fry was uitstekend bij stem en speelde met zijn band niet alleen de hits, maar ook minder voor de hand liggend ABC-materiaal. En het was ook weer heerlijk genieten van die scheurende jaren ‘80-saxsolo’s. When Smokey Sings had wat swingender gebast mogen worden, maar ik was blij dat ik deze kans om ‘ABC’ nog eens te zien optreden niet voorbij had laten gaan. Alleen al dit was die 45 euro entree dik waard.
Gelukkig maar, want de band van Tony Hadley (voor een groot deel bestaande uit muzikanten die eerder die avond al met Mick Wilson en Martin Fry op het podium stonden, maar noem het voor het gemak toch maar even Spandau Ballet) bleek verworden te zijn tot een coverband pur sang, die op een cruiseschip niet zou misstaan. Bovendien hadden ze het eighties-thema van de avond niet helemaal begrepen, getuige eigen versies van The Killers (Somebody told Me), U2 (With Or Without You), Queen (Somebody To Love), Duran Duran (Rio) en Kaiser Chiefs (I Predict A Riot). Dat neemt niet weg dat ook Tony Hadley prima bij stem was en met een glimlach incashte op zijn populariteit van weleer.